قرص خواب، خوب یا بد؟

چه کسانی از قرص‌های خواب استفاده می‌کنند؟

براساس یک نظرسنجی ملی که بین سال های ۲۰۰۵ و ۲۰۱۰ انجام شد، مشخص گردید که ۵ درصد از زنان و ۳ درصد از مردان از قرص‌های خواب استفاده می‌کنند تا به آنها کمک کند به خواب بروند.

مطالعات متعدد نشان داده‌اند که وابستگی زنان به قرص‌های خواب با بالا رفتن سن‌شان افزایش می‌یابد.

در مطالعه‌ی سال ۲۰۰۷ توسط بنیاد ملی خواب، از بیش از ده هزار زن بین سنین ۱۸ و ۶۴ سال در مورد عادات خواب‌شان سوال شد.

یافته‌ها حاکی از آن است که زنان با بالا رفتن سن‌شان، مشکلات خواب بیشتری را گزارش کردند و زنان بعد از یائسگی (۴۱٪) بیشتر از بقیه از قرص‌های خواب استفاده کردند – آن هم چند بار در هفته.
 

اما چرا زنان بیشتر از مردان از داروهای خواب استفاده می‌کنند

در این مقطع هر چه داریم، حدس و گمان است.
کارل بازیل، استاد پزشکی اعصاب و مدیر بخش صرع و خواب در مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا می‌گوید:‌«ثابت شده که زنان، میزان بالاتری از بی‌خوابی را تجربه می‌کنند.

آن احتمالا چند دلیل دارد، افسردگی بیشتر، آمادگی بیشتر برای پذیرش یک مشکل خواب و شاید راه‌های مختلف برای آزاد کردن استرس» او همچنین می‌گوید که «زنان ممکن است از اثرات ازدست دادن خواب آگاه‌تر باشند، در حالی که مردان ممکن است اصرار داشته باشند که واقعا به خواب زیاد نیاز ندارند.»

دانیل کریپکه، استاد روانپزشکی دانشگاه UC سن دیگو نیز به افسردگی به عنوان یک عامل اشاره می‌کند اما مشکلات خواب زنان را بیشتر به چشم‌انداز بیولوژیکی‌شان نسبت می‌دهد.

او می‌گوید: «بارداری، زایمان، چرخه‌ی قاعدگی و یائسگی، همگی بخشی از این دلیل هستند اما ممکن است سایر دلایل بیولوژیکی و روانی نیز وجود داشته باشد که بخوبی درک نشده‌اند.»
 

انواع مختلف قرص‌های خواب چیست؟

زولپیدم که بیشتر با عنوان Ambien شناخته می‌شود، با بیش از ۴۰ میلیون نسخه فقط در سال ۲۰۱۱ در حال حاضر محبوب‌ترین داروی خواب در ایالات متحده است.

آن یک داروی قوی است، در اوایل سال جاری FDA اعلام کرد که زولپیدم، طولانی‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شد، در بدن باقی می‌ماند – بخصوص در مورد زنان که متابولیسم آنها دارو را کندتر پردازش می‌کند.

این آژانس متعاقبا از پزشکان درخواست کرد که برای به حداقل رساندن احساس کندی و گیجی مصرف‌کننده در روز بعد، کمترین دوز موثر را تجویز کنند.

Ambien به دسته‌ای از داروها معروف به خواب‌آور تعلق دارد که به دو زیرشاخه تقسیم می‌شوند: بنزودیازپین ها و غیربنزودیازپین‌ها.

اولی شامل داروهای ضد اضطراب مانند کلونوپین و والیوم است که می‌توانند اعتیادآور باشند.

غیربنزودیازپین‌ها مانند Ambien و لونستا، در داخل مغز مشابه کلونوپین و هم‌رده‌های آن عمل می‌کنند اما بسیار بی‌خطرتر هستند.

علاوه بر داروهای خواب نسخه‌ای، داروهای بدون نیاز به نسخه و جایگزین‌های گیاهی نیز وجود دارند.

در این مورد، اولین و متداول‌ترین گزینه عبارت است از آنتی‌هیستامین.

دیفن هیدرامین، یک انتخاب محبوب است که تحت نام تجاری Benadryl به فروش می‌رسد.

در حالی که به نظر می‌رسد این داروها نسبت به بنزودیازپین اعتیادآور، کمتر مشکل‌ساز هستند اما ما اطلاعات بسیار کمی در مورد خطرات استفاده از داروهایی مانند Benadryl برای مشکلات خواب در اختیار داریم.

اما از یک مسئله مطمئن هستیم: تحمل بدن نسبت به آنتی‌هیستامین‌ها بسرعت افزایش می‌یابد، بنابراین آنها خیلی زود تأثیر اولیه‌شان را ازدست می‌دهند و ضمنا احتمال مسمومیت خطرناک با این نوع دارو نیز وجود دارد.

جایگزین‌های گیاهی به خاطر طبیعی بودن‌شان، بی‌خطرتر بنظر می‌رسند اما این لزوما درست نیست.

ثابت شده برخی مکمل‌های گیاهی باعث بروز مشکلاتی در اندام‌ها (توصیه سال ۲۰۰۲ FDA در مورد کاوا را ببینید) و همچنین واکنش‌های نامطلوب با سایر داروها می‌شوند.

در این دسته، ملاتونین و ریشه‌ی والرین به‌طور معمول برای مقابله با بی‌خوابی خفیف بکار می‌روند اما ممکن است در مواردشدیدتر، موثر نباشند.

در مورد ملاتونین، داده‌ها نشان می‌دهند که حدود ۵ درصد از افراد از آن استفاده می‌کنند.

اما از آنجا که FDA همچنان آن را به عنوان یک مکمل غذایی طبقه‌بندی می‌کند و نه یک دارو، اطلاعات در مورد کاربرد و عوارض جانبی آن در حد حرف و حدیث باقی می‌ماند.

با این حال یک گزارش در سال ۲۰۱۳ در PLOS ONE نشان می‌دهد که آن براستی در بهبود کیفیت خواب موثر است.
 

خطرات آنها چه هستند؟

اگرچه قرص‌های غیربنزودیازپین جدیدتر از لحاظ تئوری، کمتر خطرناک هستند اما حقیقت همانند اکثر داروها پیچیده‌تر از این حرفهاست.
 

عوارض جانبی شایع برای قرص‌های خواب عبارتند از

خواب آلودگی در طول روز، تنفس سطحی و گیجی. در مورد زولپیدم، توهم نیز ممکن است اتفاق بیفتد.
 

عوارض جانبی کمتر متداول اما مشکل‌ساز عبارتند از

پاراسمونیا، یک مجموعه از اختلالات خواب شامل رفتارهای عجیب و غریب که بیمار هیچ کنترلی روی آنها ندارد: راه رفتن در خواب، پرخوری ناآگاهانه و داشتن رابطه‌ جنسی در خواب.

کریپکه تخمین می‌زند که این عوارض حدود ۱ درصد از مصرف‌کنندگان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

اگر این قرص‌ها با الکل مصرف شوند – که برخی از مردم بخاطر ناامیدی یا افسردگی این کار را می‌کنند – نتایج می‌تواند خطرناک‌تر و گاها مرگبار باشد.

به گفته‌ی متیو ادلاند، کارشناس خواب، ترکیب کردن داروهای افسردگی مانند booze و قرص‌های خواب، شبیه خودکشی است.

اما مهم‌ترین تهدید ممکن است به آینده مربوط باشد. به گفته‌ی جری سیگل، استاد روانپزشکی و علوم رفتاری در مرکز UCLA برای تحقیقات خواب می‌گوید: «شواهد متعددی نشان می‌دهد در حالی که بی‌خوابی درمان‌نشده، طول عمر را کاهش نمی‌دهد اما استفاده از قرص‌های خواب می‌تواند عمر متوسط را در مردان و زنان کمتر کند.»

کریپکه در مطالعه‌ی سال ۲۰۱۲ که توسط مجله‌ی BMJ open منتشر شد، به اثبات این مسئله کمک کرد.

بعد از بررسی سوابق پزشکی بیش از ۴۰ هزار بیمار، کریپکه و همکارانش توانستند رابطه‌ای بین آرام‌بخش‌های خواب‌آور و تقریبا خطر مرگ ۵ برابر در این افراد پیدا کنند.

به علاوه آنها کشف کردند نرخ ابتلا به سرطان‌های جدید در بیمارانی که حداقل ۱۳۲ دوز دارو در سال مصرف کردند، نسبت به سایر افراد ۳۵ درصد بالاتر بود.
 

استفاده از قرص‌های خواب چگونه است؟

در تلاش برای درک بهتر این مسئله که یک مصرف کننده‌ی قرص خواب چه چیزهایی را تجربه می‌کند، ما با خانمی صحبت کردیم که خود را وابسته به این داروها توصیف می‌کند. او با مهربانی، تجربیاتش را با ما درمیان گذاشت اما خواست که نامش فاش نشود.

او از دوران دبیرستان دچار بی خوابی بود و می‌گوید: «می دانید! این حس واقعا ناتوان‌کننده است. من نمی‌توانستم اینگونه زندگی کنم.»

او در سه سال و نیم گذشته از یک داروی ضدافسردگی به علاوه‌ی قرص خوابی به نام ترازودون استفاده می‌کرد.

چند روز قبل از گفتگوی ما، پزشک او نسخه اش را افزایش داد و کلونوپین را در پاسخ به حمله‌ی بی خوابی جدیدش به داروهای او اضافه کرد.

او می‌گوید قرص را در ساعت نرمال مصرف می‌کند اما با این حال در طول گفتگوی ما احساس خواب‌آلودگی می‌کرد؛ گفتگوی ما نزدیک به ظهر انجام شد.

او می گوید: «من قهوه می‌خورم اما هنوز گیج و منگ هستم.»

او اعتراف می‌کند از زمانی که نسخه‌اش افزایش یافته، توانسته بهتر بخوابد اما علائم او در طول روز، نشان دهنده‌ی کاهش عملکرد او هستند.

او می‌پرسد: «کدام یک بهتر است؟ اینکه فقط شبی سه ساعت بخوابم و بعد به سرکار بروم؟ یا اینکه ترازادون و کلونوپین را بخورم و بدانم که تخت می‌خوابم اما صبح باید با بدبختی از رختخواب بیرون بیایم؟»

به گفته‌ی کارشناسان، پاسخ این است: هیچ کدام از آنها. بازیل می‌گوید:‌« من نمی‌توانم بقدر کافی تأکید کنم که عادات خواب چقدر مهم هستند.

ورزش منظم، یوگا، مراقبه یا سایر تکنیک‌های آرامش‌بخش می‌توانند به بدن شما کمک کنند با استرس مقابله کند و مغزتان را متقاعد کند که بهتر است بخوابد.

در درازمدت، این چیزی است که به شما کمک می‌کند.»


منبع: سایت راستینه