| بهر بيمار نوازي به من آئيد همه | | دلنواز من بيمار شمائيد همه |
| به سر موي ز من دور چرائيد همه | | من چو موئي و ز من تا به اجل يک سر موي |
| گر شما نيز نه مستيد کجائيد همه | | من کجايم؟ خبرم نيست که مست خطرم |
| که خزان رنگم و نوروز لقائيد همه | | دور مانديد ز من همچو خزان از نوروز |
| به من آئيد که آهوي ختائيد همه | | سنبلستان خطم خشک نگشته است هنوز |
| همچو آهو بره مشغول چرائيد همه | | اجلم دنبه نهاد از بره‌ي چرخ و شما |
| نه شما شمس من و مهر سمائيد همه | | من مه چارده بودم مه سي روزه شدم |
| سي شب از من به چه تاويل جدائيد همه | | گر بسي روز دو شب هم‌دم ماه آيد مهر |
| کز سر روز بهي روز بهائيد همه | | چون مه کاست شب از شب بترم پيش شما |
| تازه داريد به نم، کابر نمائيد همه | | سرو بالان شمايم سر بالين مرا |
| بر گل تشنه گه ژاله هوائيد همه | | من چو گل خون به دهان آمده و تشنه لبم |
| برکشيد آب که ني کم ز سقائيد همه | | از چه سينه به دلو نفس و رشته‌ي جان |
| آنکه اين غم خورد امروز شمائيد همه | | همه بيمار پرستان ز غمم سير شدند |
| در خط مهر من انگشت نمائيد همه | | چون سر انگشت قلم گير من از خط بديع |
| به شما دست زدم کاهل وفائيد همه | | پدر و مادرم از پاي فتادند ز غم |
| که هم از کعبه پرستان خدائيد همه | | به مني و عرفاتم ز خدا درخواهيد |
| که چو عيسي زبر بام دعائيد همه | | بس جوانم به دعا جان مرا دريابيد |
| تب ببنديد و زبانم بگشائيد همه | | آه کامروز تبم تيز و زبان کند شده است |
| هر زمان شربت نو در مفزائيد همه | | بوي دارو شنوم روي بگردانم ازو |
| چون ني و عود سر انگشت بخائيد همه | | تنم از آتش تب سوخته چون عود و ني است |
| ني بجوئيد و بر آن پير گرائيد همه | | گر همي پير سحرخيز به ني برد تب |
| کز سر لرزه چو ني بر سر پائيد همه | | مگر اين تب به شما طايفه خواهند بريد |
| گر چو مصروع ز غم شيفته رائيد همه | | من چو مخمور ز تب شيفته چشمم چه عجب |
| که بخوانيد و بدان مار فسائيد همه | | آمد آن مار اجل هيچ عزيمت دانيد |
| کز نفس مار اجل را بگزائيد همه | | جان گزايد نفس مار اجل جهد کنيد |
| بر سر مار اجل پاي بسائيد همه | | من چو شيرم به تب مرگ و شما همچو گوزن |
| کز سرشک مژه ترياک شفائيد همه | | چون گوزن از پس هر ناله بباريد سرشک |
| بدهيد ارچه نه چندان بنوائيد همه | | من اسير اجلم هرچه نوا خواهد چرخ |
| کار کافتاد چه در بند نوائيد همه | | ني ني از بند اجل کس به نوا باز نرست |
| که شما نيز نه زين بند رهائيد همه | | مهره‌ي جان ز مششدر برهانيد مرا |
| خون بگرييد که رد خون قضائيد همه | | روز خون ريز من آمد ز شبيخون قضا |
| بر فغان و فزع هر دو گوائيد همه | | فزع مادر و افغان پدر سود نداشت |
| بر در بسته‌ي اميد چه پائيد همه | | چون کليد سخنم در غلق کام شکست |
| از فلک خسته‌ي شمشير جفائيد همه | | تا چو نوک قلم از درد زبانم سيه است |
| به زبان آن رگ خون چند گشائيد همه | | چشم بادام من است از رگ خون پسته مثال |
| به گلاب اين خوي و کف چند زدائيد همه | | خوي به پيشاني و کف در دهنم بس خطر است |
| ز آن شما زهرکش جام بلائيد همه | | چون صراحي به فواق آمده خون در دهنم |
| گر چو پروانه بسوزيد سزائيد همه | | جان کنم چون به فواق آيم و لرزان چو چراغ |
| که شما بلبل و پروانه مرائيد همه | | من چو شمع و گل اگر ميرم و خندم چه عجب |
| به يک امروز ز من سير ميائيد همه | | جان به فردا نکشد درد سر من بکشيد |
| وا رشيداه کنان نوحه سرائيد همه | | تا دمي ماند ز من نوحه‌گران بنشانيد |
| که بجز مويه‌گر خاص نشائيد همه | | هم بموئيد و هم از مويه‌گران درخواهيد |
| بشنويد آه رشيد ار شنوائيد همه | | بشنوانيد مرا شيون من وز دل سنگ |
| خوش بناليد که داود نوائيد همه | | اشک داود چو تسبيح بباريد از چشم |
| وز سر ناله شما نيز چو نائيد همه | | خپه گشتم دهن و حلق فرو بسته چو ناي |
| زان چو سگ در پس زانوي عنائيد همه | | پيش جان دادن من خود همه سگ‌جان شده‌ايد |
| نوحه‌ي جغد کنيد ار چو همائيد همه | | چون مرا طوطي جان از قفس کام پريد |
| گر شما در هوس عيد بقائيد همه | | من کنون روزه‌ي جاويد گرفتم ز جهان |
| بهر آخر نظر خاص بيائيد همه | | وقت نظاره‌ي عام است شما نيز مرا |
| بارک الله چه به آئين رفقائيد همه | | الوداع اي دمتان همره آخر دم من |
| در شب خوف نه در صبح رجائيد همه | | الوداع اي دلتان سوخته‌ي روز فراق |
| در سه دست از دو زبانم بستائيد همه | | پيش تابوت من آئيد برون ندبه‌کنان |
| بر سر نعش نظاره چو سهائيد همه | | من گدازان چو هلالم ز بر نعش و شما |
| چون حلي بن تابوت دوتائيد همه | | چو نسيج سر تابوت زر اندود رخيد |
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}