بهر بيمار نوازي به من آئيد همه | | دلنواز من بيمار شمائيد همه |
به سر موي ز من دور چرائيد همه | | من چو موئي و ز من تا به اجل يک سر موي |
گر شما نيز نه مستيد کجائيد همه | | من کجايم؟ خبرم نيست که مست خطرم |
که خزان رنگم و نوروز لقائيد همه | | دور مانديد ز من همچو خزان از نوروز |
به من آئيد که آهوي ختائيد همه | | سنبلستان خطم خشک نگشته است هنوز |
همچو آهو بره مشغول چرائيد همه | | اجلم دنبه نهاد از برهي چرخ و شما |
نه شما شمس من و مهر سمائيد همه | | من مه چارده بودم مه سي روزه شدم |
سي شب از من به چه تاويل جدائيد همه | | گر بسي روز دو شب همدم ماه آيد مهر |
کز سر روز بهي روز بهائيد همه | | چون مه کاست شب از شب بترم پيش شما |
تازه داريد به نم، کابر نمائيد همه | | سرو بالان شمايم سر بالين مرا |
بر گل تشنه گه ژاله هوائيد همه | | من چو گل خون به دهان آمده و تشنه لبم |
برکشيد آب که ني کم ز سقائيد همه | | از چه سينه به دلو نفس و رشتهي جان |
آنکه اين غم خورد امروز شمائيد همه | | همه بيمار پرستان ز غمم سير شدند |
در خط مهر من انگشت نمائيد همه | | چون سر انگشت قلم گير من از خط بديع |
به شما دست زدم کاهل وفائيد همه | | پدر و مادرم از پاي فتادند ز غم |
که هم از کعبه پرستان خدائيد همه | | به مني و عرفاتم ز خدا درخواهيد |
که چو عيسي زبر بام دعائيد همه | | بس جوانم به دعا جان مرا دريابيد |
تب ببنديد و زبانم بگشائيد همه | | آه کامروز تبم تيز و زبان کند شده است |
هر زمان شربت نو در مفزائيد همه | | بوي دارو شنوم روي بگردانم ازو |
چون ني و عود سر انگشت بخائيد همه | | تنم از آتش تب سوخته چون عود و ني است |
ني بجوئيد و بر آن پير گرائيد همه | | گر همي پير سحرخيز به ني برد تب |
کز سر لرزه چو ني بر سر پائيد همه | | مگر اين تب به شما طايفه خواهند بريد |
گر چو مصروع ز غم شيفته رائيد همه | | من چو مخمور ز تب شيفته چشمم چه عجب |
که بخوانيد و بدان مار فسائيد همه | | آمد آن مار اجل هيچ عزيمت دانيد |
کز نفس مار اجل را بگزائيد همه | | جان گزايد نفس مار اجل جهد کنيد |
بر سر مار اجل پاي بسائيد همه | | من چو شيرم به تب مرگ و شما همچو گوزن |
کز سرشک مژه ترياک شفائيد همه | | چون گوزن از پس هر ناله بباريد سرشک |
بدهيد ارچه نه چندان بنوائيد همه | | من اسير اجلم هرچه نوا خواهد چرخ |
کار کافتاد چه در بند نوائيد همه | | ني ني از بند اجل کس به نوا باز نرست |
که شما نيز نه زين بند رهائيد همه | | مهرهي جان ز مششدر برهانيد مرا |
خون بگرييد که رد خون قضائيد همه | | روز خون ريز من آمد ز شبيخون قضا |
بر فغان و فزع هر دو گوائيد همه | | فزع مادر و افغان پدر سود نداشت |
بر در بستهي اميد چه پائيد همه | | چون کليد سخنم در غلق کام شکست |
از فلک خستهي شمشير جفائيد همه | | تا چو نوک قلم از درد زبانم سيه است |
به زبان آن رگ خون چند گشائيد همه | | چشم بادام من است از رگ خون پسته مثال |
به گلاب اين خوي و کف چند زدائيد همه | | خوي به پيشاني و کف در دهنم بس خطر است |
ز آن شما زهرکش جام بلائيد همه | | چون صراحي به فواق آمده خون در دهنم |
گر چو پروانه بسوزيد سزائيد همه | | جان کنم چون به فواق آيم و لرزان چو چراغ |
که شما بلبل و پروانه مرائيد همه | | من چو شمع و گل اگر ميرم و خندم چه عجب |
به يک امروز ز من سير ميائيد همه | | جان به فردا نکشد درد سر من بکشيد |
وا رشيداه کنان نوحه سرائيد همه | | تا دمي ماند ز من نوحهگران بنشانيد |
که بجز مويهگر خاص نشائيد همه | | هم بموئيد و هم از مويهگران درخواهيد |
بشنويد آه رشيد ار شنوائيد همه | | بشنوانيد مرا شيون من وز دل سنگ |
خوش بناليد که داود نوائيد همه | | اشک داود چو تسبيح بباريد از چشم |
وز سر ناله شما نيز چو نائيد همه | | خپه گشتم دهن و حلق فرو بسته چو ناي |
زان چو سگ در پس زانوي عنائيد همه | | پيش جان دادن من خود همه سگجان شدهايد |
نوحهي جغد کنيد ار چو همائيد همه | | چون مرا طوطي جان از قفس کام پريد |
گر شما در هوس عيد بقائيد همه | | من کنون روزهي جاويد گرفتم ز جهان |
بهر آخر نظر خاص بيائيد همه | | وقت نظارهي عام است شما نيز مرا |
بارک الله چه به آئين رفقائيد همه | | الوداع اي دمتان همره آخر دم من |
در شب خوف نه در صبح رجائيد همه | | الوداع اي دلتان سوختهي روز فراق |
در سه دست از دو زبانم بستائيد همه | | پيش تابوت من آئيد برون ندبهکنان |
بر سر نعش نظاره چو سهائيد همه | | من گدازان چو هلالم ز بر نعش و شما |
چون حلي بن تابوت دوتائيد همه | | چو نسيج سر تابوت زر اندود رخيد |