زبان چو پسته شود سبز در دهن بي‌تو

شاعر : صائب تبريزي

گره چو نقطه شود رشته‌ي سخن بي‌تو		زبان چو پسته شود سبز در دهن بي‌تو
برون ز خانه دود شمع انجمن بي‌تو		نفس گسسته چو تيري که از کمان بجهد
چنان به خاک برابر نشد که من بي‌تو		صدف ز دوري گوهر، چمن ز رفتن گل
غبار ديده فزايد ز پيرهن بي‌تو		شود ز شيشه‌ي خالي خمار مي‌افزون
ز بس گريسته در عرصه‌ي چمن بي‌تو		به چشم شبنم اين بوستان گل افتاده است
گره فتاده به سررشته‌ي سخن بي‌تو		ز ما توقع پيغام و نامه بيخبري است
شده است شام غريبان مرا وطن بي‌تو		تو رفته‌اي به غريبي و از پريشاني
که شد فسرده دل صائب از سخن بي‌تو		به روي گرم تو اي نوبهار حسن، قسم

#صائب تبریزی #شعروادب #دیوان اشعار #اشعار صائب تبریزی

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

ارسال نظر

نظرات کاربران