| اصل عشق اينجا ببيني کز کجاست | | گر ز غيبت ديده‌اي بخشند راست |
| سر ببر افکنده از مستي عشق | | هست يک يک برگ از هستي عشق |
| با تو ذرات جهان هم راز شد | | گر ترا آن چشم غيبي باز شد |
| عشق را هرگز نبيني پا و سر | | ور به چشم عقل بگشايي نظر |
| مردم آزاده بايد عشق را | | مرد کارافتاده بايد عشق را |
| مرده‌اي تو، عشق را کي لايقي | | تو نه کار افتاده‌اي نه عاشقي |
| تا کند در هرنفس صد جان نثار | | زنده دل بايد درين ره صد هزار |
| غرق آتش شد کسي کانجا رسيد | | بعد ازين وادي عشق آيد پديد |
| وانک آتش نيست عيشش خوش مباد | | کس درين وادي بجز آتش مباد |
| گرم رو سوزنده و سرکش بود | | عاشق آن باشد که چون آتش بود |
| در کشد خوش خوش بر آتش صد جهان | | عاقبت انديش نبود يک زمان |
| ذره‌اي نه شک شناسد نه يقين | | لحظه‌اي نه کافري داند نه دين |
| خود چو عشق آمد نه اين نه آن بود | | نيک و بد در راه او يکسان بود |
| مرتدي تو، اين به دندان تو نيست | | اي مباحي اين سخن آن تونيست |
| وز وصال دوست مي‌نازد به نقد | | هرچ دارد، پاک دربازد به نقد |
| ليک او را نقد هم اينجا بود | | ديگران را وعده‌ي فردا بود |
| کي تواند رست از غم خوارگي | | تا نسوزد خويش را يک بارگي |
| در مفرح کي تواند دل فروخت | | تا به ريشم در وجود خود نسوخت |
| تا بجاي خود رسد ناگاه باز | | مي‌طپد پيوسته در سوز و گداز |
| مي‌طپد تا بوک در دريا فتد | | ماهي از دريا چو بر صحرا فتد |
| عشق کامد در گريزد عقل زود | | عشق اينجا آتشست و عقل دود |
| عشق کار عقل مادر زاد نيست | | عقل در سوداي عشق استاد نيست |
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}