غم زمانه که هیچش کران نمی بینم

تفسیر عرفانی
1. برای رهایی از غم و اندوه بی پایان این روزگار، دوایی جز شراب سرخ ارغوانی نمی بینم. شراب عشق دوست، دوایی است برای رفع غم ها و ناراحتی های این دنیا.
2. من هرگز خدمت گزاری در آستان پیر مغان، آن مرشد روحانی خود را ترک نخواهم کرد؛ زیرا خیر و صلاح خود را در آن می بینم؛ رسیدن به کمال، بدون دستگیری او امکان پذیر نیست.
3. بهره ی عمر خود را از قدح درخشان چون آفتاب طلب کن؛ زیرا اوضاع زمانه نابسامان است و در حال حاضر بهترین کار، شاد خواری و دفع اندوه و ملال است.
4. نشانه ی مردان خدا این است که آنها دلی عاشق و شیفته ی خدا دارند، اما ظاهر فریب و زاهد نما نیستند. این حرف، پیش خودت بماند. آن را به کسی نگو که من در پیشوایان دینی و مرشدان خانقاهی شهر، نشانی از این عاشقی نمی بینم.
5. هزار افسوس و دریغ بر این دو چشم سرگشته ی من که با وجود آینه بودن، نمی توانم روی زیبای معشوق را آشکارا ببینم. آری یار را نمی توان با چشم سر دید.
6. ای یار! از زمانی که دیگر در کنار من نیستی و قامت بلند تو از برابر چشمان من دور شده، چشمانم مانند جویباری شده است که در کنارش سروی نمی بینم. در فراقت همیشه گریانم.
7. ای معشوق! بعد از فراق تو بیمار و خمار شده ام و کسی پیدا نمی شود که با دادن جرعه ای شراب، سردرد و مستی مرا بهبود بخشد. صاحبدلی در کنارم نیست تا اسرار این مستی و خماری را برایم آشکار کند تا دلی آرامش پیدا کنم.
8. جمال معشوق ازلی را درک می کنم، اما توصیفی از آن نمی توانم بر زبان بیاورم؛ از من درباره ی کمر باریک و زیبای معشوق سؤال نکن؛ زیرا من حتی خود را در این میان نمی بینم و فراموش کرده ام.
9. در این سیر و سلوک و حیرت، من در دریای معرفت می توانم بضاعتی و سرمایه ای به دست آورم که با آن سخنان ارزشمند و پرمایه بگویم؛ همیشه با دفتر شعر حافظ، همراه خواهم بود؛ زیرا در این دریای سخن، تنها کالای با ارزش، سخن زیبای اوست که گرانبهاست.