سَبَتْ سَلْمی بِصُدغَیها فُؤادی

سَبَتْ سَلْمی بِصُدغَیها فُؤادی *** وَ روُحی کُلَّ یَومٍ لی یُنادی
نگارا بر من بیدل ببخشای *** وَ واصِلنی عَلی رغم الاَعادی
حبیبا در غم سودای عشقت *** تَوکَّلنا عَلی رَبّ العِباد
اَمَن اَنکرتَنی عَنْ عشق سَلمی *** تزاوَّل آن روی نِهکو بِوادی
که همچون مُت بِبوتَن دل و ای ره *** غریق العِشق فی البَحر الوَداد
به پی ما چان غرامت بسپریمن *** غَرَتْ یک وی رَوِشتی از اِمادی
غم این دل بِواتِت خورد ناچار *** و غَرنه او بِنی آپخت نشادی
دل حافظ شد اندر چین زلفت *** بِلَیلٍ مَظلمٍ واللهُ هادی

1. معشوق با دو رشته ی گیسویش دل مرا اسیر کرد و روح من هر روز، مرا دعوت می کند که از این دام بگریزم و من نمی توانم.
2. ای یار! به من عاشق رحم کن و بر خلاف نظر رقیبان، مرا به وصال برسان. از خدا می خواهم که برخلاف نظر رقیبان، به وصال معشوق برسم.
3. ای حبیب من! ما در غم عشق تو به خداوند -پروردگار بندگان -توکل کرده ایم. باید به خدا پناه برد و از او کمک خواست.
4-5. ای کسی که مرا از عشق محبوب ملامت و سرزنش می کنی! تو اول باد آن روی نیکو را دیده باشی تا مثل من دلت یکباره در دریای دوستی، غریق عشق شده باشد [و ببینی که جای ملامت نیست].
6. ای معشوق! اگر خطایی از ما دیده ای، مانند صوفی خطاکاری در برابر تو می ایستیم و جریمه ی کفاره خود را می پردازیم.
7. تو ناچار باید غم این دل را بخوری، و گرنه می بینی از سختی ها و مشکلات، آنچه را شایسته ی تو نیست.
8. دل حافظ در پیچ و خم عشق در تاریکی راه به جایی نمی برد، خدا او را هدایت کند. خدا باید به عاشقان کمک کند و آنها را راهنمایی نماید.