نویسنده: محمد غفارنیا
روزی گروهی از كوفیان نزد حضرت علی بن ابی طالب (علیه السلام) بودند. آن حضرت رو به جمعیت كرده، فرمودند: شما می‌پندارید، امید بخش ترین آیه‌ای كه در قرآن است، این آیه می‌باشد: (قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ .... )
ای كسانی كه بر خود اسراف و ستم كرده‌اید از رحمت خدا نومید نشوید... (1)
گفتند: آری، ما چنین می‌گوییم.
فرمود: ولی ما اهل بیت می‌گوییم: امید بخش ترین آیه قرآن این است: (وَلَسَوْفَ یُعْطِیكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى) (2)، به زودی پروردگارت آن قدر به تو خواهد بخشید كه خشنود شوی و مراد از این بخشش شفاعت است. سپس افزودند: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: روز قیامت من در موقف شفاعت می‌ایستم و آن قدر شفاعت می‌كنم كه خداوند می‌فرماید:
ارضیت یا محمد: آیا راضی شدی، ای محمد. من هم می‌گویم، راضی شدم، راضی شدم. (3)
در حدیثی از امام صادق (علیه السلام) می‌خوانیم: یک روز رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نزد تنها دختر گرامیش فاطمه زهرا سلام الله علیه آمد؛ در حالی كه بانو لباس خشنی از پشم شتر بر تن داشت و با یك دست آسیاب می‌كرد و با دست دیگرفرزندش را شیر می‌داد اشك در چشمان مبارك پیامبر حلقه زد و فرمود:
دخترم تلخی دنیا را در برابر شیرینی آخرت تحمل كن؛ زیرا خداوند به من فرموده است: (وَلَسَوْفَ یُعْطِیكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى) (4).
پی‌نوشت‌ها:
1-زمر/53.
2-ضحی/5.
3-روح الجنان: ج12. ص110.
4-مجمع البیان: ج10. ص505؛ مناقب: ابن شهر آشوب. ج3. ص342.
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول
