آخر نشد برای تو حرم بسازیم

آخر نشد برای تو حرم بسازیم
به گنبد و گلدستۀ سبزت بنازیم
یه سال نشد برای تو دهه بگیریم
تُو روضه آخرِ دهه برات بمیریم
هر چی برات گریه کنیم بازم غریبی
تُو خونَتَم آقای من تو بی حبیبی
از بس که مادری بودی حبیب مادر!
عاقبت اِسمتو گذاشت غریب مادر
کسی حدیث غُربَتُو اَزَت نپرسید
یه گوشه از مصیبتو اَزَت نپرسید
غریب اونه که بِشنَوه صدای مادر
قدش تو کوچه‌ها بشه عصای مادر
غریب اونه که چادر خاکی رو دیده
با گریه دست و پای مادر رو بوسیده
غریب اونه که دست باباشو ببندن
به گریه‌هاش پیش همه به اون بخندن
غریب اونه که از گلوش جیگر می‌ریزه
از دو لبش نغمۀ وای مادر می‌ریزه
غریب اونه که از درون یه عمر می‌جوشه
عاقبتش زهر هَلاهلو می‌نوشه
غریب اونه که تَشییعِش به شب بیفته
خواهرشم براش به تاب و تب بیفته
غریب اونه که نعششو هدف بگیرن
کف بزنن اونایی که خیلی حقیرن
غریب اونه که هنوزم حرم نداره
آقام هنوز که هنوزه بی کس و یاره
این دل مجتبایی‌مون یار بقیعه
همسایۀ دیوار به دیوار بقیعه