وعده عشق
بهار و گل به درختان ،دوباره جان بدهند
اگر خزان و زمستانشان، امان بدهند
درخت نيستم اما كه باز باردگر
مرا بهاردگر، جاي اين خزان بدهند
به چشم هاي تو جان مي دهم به وعده عشق
كه از من اين بستانند و با من، آن بدهند
چه جاي رنجش؟ اگر از ازل قرار اين بود،
كه سهم رنج جهان را، به عاشقان بدهند
چنان كه عهد چنين بسته شد كه نام تو را
به عاشقانه ترين قصه جهان بدهند
من از نصيب شكايت نمي كنم كه نوشت
به ما ،فقط دو دل خوب مهربان بدهند
زتخته پاره ما ،دور نيست ،ساحل امن
اگر تلاطم و توفان، امانمان بدهند
نه دل من و تو به دريا زديم؟ حوصله كن
كه عشق و مرگ به ما راه را نشان بدهند
شاعر: روانشاد حسين منزوي
اگر خزان و زمستانشان، امان بدهند
درخت نيستم اما كه باز باردگر
مرا بهاردگر، جاي اين خزان بدهند
به چشم هاي تو جان مي دهم به وعده عشق
كه از من اين بستانند و با من، آن بدهند
چه جاي رنجش؟ اگر از ازل قرار اين بود،
كه سهم رنج جهان را، به عاشقان بدهند
چنان كه عهد چنين بسته شد كه نام تو را
به عاشقانه ترين قصه جهان بدهند
من از نصيب شكايت نمي كنم كه نوشت
به ما ،فقط دو دل خوب مهربان بدهند
زتخته پاره ما ،دور نيست ،ساحل امن
اگر تلاطم و توفان، امانمان بدهند
نه دل من و تو به دريا زديم؟ حوصله كن
كه عشق و مرگ به ما راه را نشان بدهند
شاعر: روانشاد حسين منزوي
