راهنمای کامل جهت مراقبت از انبه

درختان انبه دارای رشد زیادی می باشند و از این رو باید با استفاده از هرس به موقع جلوی رشد بیش از حد این درخت گرفته شود. آگاهی از نوع بذر مورد استفاده و زمان پیوند ساقه ی زیر زمینی انبه مهم می باشد. مراقبت مناسب از درخت انبه به منظور اطمینان از گلدهی و میوه دهی خوب در سال های آینده، ضروری می باشد.
چوب و برگ های انبه هرگز نباید سوزانده شود و یا این که برای سوخت مورد استفاده قرار گیرند، چون این امر می تواند باعث سوزش شدید چشم و ریه ها گردد و همچنین وجود اوروشیول موجود در برگ، ساقه و شیره ی انبه ی نارس، می تواند باعث بروز اگزمای تماسی گردد.
درخت انبه با نام علمی Mangifera indica L بومی سواحل برمه و هند می باشد. این درخت همیشه سبز و گرمسیری متعلق به جنس Mangifera و خانواده ی Anacardiaceae می باشد. درختان انبه تحمل سرما را ندارند و در صورتی که دما به زیر 30 درجه فارنهایت افت کند، باعث مرگ و یا صدمات جبران ناپذیر به درخت می گردد.
ارتفاع درخت انبه تا 30 – 40 فوت می رسد و دارای تاج درخت گرد و متراکم 30 تا 40 فوت می باشد که باعث ایجاد سایه ی عالی می گردد. ریشه ی عمودی این درخت تا 20 فوت گسترش یافته که به دو یا چهار ریشه ی محکم منشعب شده است.
درخت انبه در صورتی که فضای کافی و مواد غذایی در اختیار داشته باشد و مراقبت های خاص برای این گیاه فراهم آید، می تواند برای صدها سال زنده بماند. در زیر برخی از اصول مهم در رابطه با مراقبت از درخت انبه را ذکر می کنیم.

انواع بذر

انبه می تواند از طریق بذر و پیوند تکثیر یابد. تک رویانی و چند رویانی دو نوع بذور موجود در خانواده ی انبه هستند که هر کدام دارای جنبه های رشدی مجزای هستند.
ارقام تک رویانی به منظور تولید بذور تک جنینی نیاز به گرده افشانی متقاطع دارند. این بذور حاوی دو والد نر و ماده هستند. اگرچه بذور تک رویانی جوانه زنی خوبی دارند، اما دیده شده که دانهال های آن ها میوه هایی مشابه والدین خود تولید نمی کنند و این میوه ها از نظر کیفیت، اندازه و عملکرد با والدین خود متفاوت هستند.
بذور چند رویانی حاوی جنین های متعدد می باشند. این نوع بذور با وجود فقدان گامتوفیت قادر به تولید میوه با کمک جنین های هسته ای می باشند. بنابراین، میوه های تولید شده از بذور چند رویانی مشابه با درخت والد می باشند، این بذور برای کشت ترجیح داده می شوند. این درختان دارای صفاتی مانند والدین خود می باشند.

پیوند

هدف از پیوند ترکیب خواص یک درخت میوه دار بالغ با ساقه ی یک درخت رشد کرده از طریق بذر می باشد. این فرایند به شبیه سازی صفات قلمه و تداوم باغبانی آینده کمک می کند و در نتیجه محصول انبه مقاوم به بیماری، پربازده و تجاری حاصل می گردد.
اکثر کشاورزان پیوند را در گیاهان انبه ترجیح می دهند که می تواند یا از طریق پیوند نیمانیم و یا اسکنه ای انجام شود. نهال انبه همیشه باید در طول تابستان، هنگامی که دما بالای 75 درجه فارنهایت است، پیوند زده شود. پیوند باعث بارور شدن میوه در طول دو سال می گردد در صورتی که درختانی که از طریق بذر رشد می کنند، بین 7 تا 9 سال طول می کشد تا درخت به باردهای برسد.
جهت ایجاد پیوند موفق، قلمه نباید در هنگام اتصال به پایه حاوی برگ باشد. پایه ی یک گیاه چند رویانی برای پیوند مورد استفاده قرار می گیرد، به طوری که پایه بتواند صفات مطلوب گیاه مادر و همچنین پیوندک را حفظ کند.
در پیوند نیمانیم، یک برش بر روی طرف ساقه ی پایه ایجاد می شود. پس از آن، یک قطعه از قلمه ی مورد نظر به داخل برش ایجاد شده بر روی پایه وارد می شود. پوست طرفین قلمه باید جدا شده باشد، به طوری که قلمه با سلول های پایه تماس پیدا کند. پس از آن که قلمه درون قسمت برش داده شده ی پایه قرار داده شد، یک نوار پیوند باید در اطراف ساقه قرار گیرد.
در پیوند اسکنه یا شکافی، بعد از این که جوانه ی انتهایی برداشته شد، یک برش در قسمت سر پایه ایجاد می شود. یک برش عمودی در قسمت سر ایجاد شده، که قلمه در آن قرار داده می شود. معمولا در عرض دو هفته برگ های قلمه ظاهر خواهد شد، اما ممکن است در موارد فوق العاده آهسته، ظهور برگ های قلمه چندین ماه طول بکشد. از کود دادن به گیاه بعد از پیوند خودداری کنید، و منتظر بمانید تا یا دسته ی جدید برگ ها ظاهر شوند.

گل های انبه

گل ها از گلاذین ایجاد شده و متشکل از هرمافرودیت خود گرده افشان و گل های نر بوده که به طور همزمان شکوفه می دهند. از میان صدها گل، تنها چند گل به میوه توسعه می یابد. گل های انبه توسط حشرات و پرندگان مختلف مانند زنبور عسل، مرغ مگس خوار، خفاش میوه خوار و پروانه گرده افشانی می گردد.
گل ها در ماه دسامبر یا ژانویه شکوفه داده و تا اوایل اوریل باقی می مانند. گل های انبه به صورت انبوه بر روی شاخه ها قرار گرفته و طول گل آذین به 4 – 15 اینچ می رسد. گل ها به رنگ سفید مایل به کرمی و کوچک بوده و دارای 5 گلبرگ می باشند. باید مراقبت بیشتری از درختانی که در طول فصل گذشته رشد بیش از حدی کرده اند، صورت گیرد. چنین درختانی به منظور اطمینان از این که برای فصل بعد گل و میوه ی خوبی خواهند داد، باید هرس شده و به میزان کافی تغذیه گردند. برخی مواقع، خوشه ها نیز ممکن است نیاز به هرس داشته باشند، تا این که میوه ها زودتر ظاهر گردند. در مناطقی که در هنگام طلوع و غروب دما افزایش می یابد، گل ها ممکن است تا زمان پایدار شدن هوا و مساعد شدن زمان جهت تشکیل میوه ها با کاغذهایی پوشش داده شوند.
برخلاف دیگر درختان میوه، درخت انبه طی مدت 4 تا 5 ماه میوه های شادابی را تولید می کند. این میوه ها بین 3 تا 6 ماه بالغ شده و می رسند. هنگامی که رشد درخت تحت شرایط مطلوب صورت گیرد، درختان انبه بین ماه های مه و سپتامبر شروع به میوه دهی می کنند و از این رو انبه یک درخت میوه ده عالی می باشد.
کیفیت، اندازه، رنگ، بذر و طعم میوه ی انبه به رقم، کلون، سطح pH و خاک و میزان مراقبت صورت گرفته از این میوه بستگی دارد. به دلیل کمبود فشا و یا جدا شدن میوه توسط باد و یا پرندگان، بسیاری از میوه های تولید شده از بین می روند. پوست این میوه می تواند زرد طلایی، نارنجی مایل به قرمز، صورتی و یا سبز باشد. اکثر ارقام انبه در طول سال تنها یک برا میوه می دهند، در حالی که برخی ارقام وجود دارند که در طی سال دوبار باردهی دارند.
انبه حاوی بذور کلیوی شکل بوده در حالی که خود میوه می تواند به اشکال مختلف گرد، مستطیلی، کوچک یا بزرگ باشد. این میوه به عنوان پادشاه میوه ها معروف است و منبع غنی از ویتامین های C، A، E، B6، کربوهیدرات ها، پروتئین ها، چربی ها، مس، پتاسیم و سدیم می باشد. به جز انسان، سنجاب، کلاغ و پرندگان دیگر نیز از این میوه تغذیه می کنند.