چه هیبتی ست در آیینه سجو و قیامت

تقدیم به سعید بن عبدالله حنفی
شاعر: اصغر صالحی قهفرخی

چه هیبتی ست در آیینه سجو و قیامت
که آسمان خدا رشک می‌برد به مقامت
تمام دغدغه‌ات این شده است در دل آتش
مه ناتمام نماند نماز ظهر امامت
چه عاشقانه تن‌ات سجده گاه تیر و سنان شد
صد آفرین به تو و این همه وفا و مرامت
چه باشکوه نمازی که با دو رکعت خونین
به گوش عالم و آدم رسیده است پیامت
اگرچه آب به روی تو و امام تو بستند
به جای آب، خدا شور عشق ریخت به کامت
به آنچنان درجاتی رسیده‌ای که شب و روز
فرشته‌ها همگی بوسه می‌زنند به نامت