تیم کرکس‌ها

نام کامل باشگاه:
باشگاه فوتبال رئال مادرید
لقب‌ها:
سفیدها، خامه‌ای‌ها
تاریخ تأسیس:
6 مارس 1902
نام ورزشگاه:
سانتیاگو برنابئو (گنجایش: 80،354)
مدیرعامل:
فلورنتینو پرز
سرمربی:
زین‌الدین زیدان

باشگاه فوتبال رئال مادرید (Fútbo Real Madrid Club de) یک باشگاه حرفه‌ای فوتبال است که در مادرید، پایتخت اسپانیا قرار دارد. رئال موفق‌ترین تیم تاریخ فوتبال اسپانیا و بهترین تیم فوتبال قرن 20 به انتخاب فیفا است. آن‌ها دارای رکورد 31 بار قهرمانی در لالیگا، 17 قهرمانی در کوپا دل ری (جام حذفی)، 8 سوپر کاپ اسپانیا، 9 قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، 2 جام یوفا، 1 سوپرکاپ اروپا و 3 قهرمانی در جام باشگاه‌های جهان هستند. هم اکنون نیز عضو گروه گروه 14 هستند. کلمه رئال در زبان اسپانیایی، به معنی «سلطنت (پادشاهی)» است که این لقب را شاه آلفونسو سیزدهم در سال 1920 به این تیم اهدا کرد. همچنین در همان سال، شکل یه تاج نیز بر روی آرم این باشگاه قرار گرفت. رئالی‌ها در اوایل دهه هشتاد، وضعیت چندان مناسبی نداشتند و نتوانستند لالیگا را فتح کنند تا اینکه گروهی از بازیکنان لیگ اسپانیا به تیم آمدند و با خود موفقیت را به همراه داشتند. یک روزنامه نگار اسپانیایی عنوان کرکس‌ها را برای آن تیم انتخاب کرد که به خاطر 5 بازیکن فوق‌العاده آن بود که شامل امیلی بوتراگوئنو، مانوئل سانچز، مارتین وازکوئز، میشل و میخل پاردخا می‌شد. رئالی‌ها در طی تاریخ خود، حتی یک بار هم از لیگ اول اسپانیا (لالیگا) خارج نشدند و همیشه در این لیگ حضور داشتند. آن‌ها از دهه 50 بود که خود را به عنوان یکی از قدرت‌های فوتبال اسپانیا و اروپا به همگان معرفی کردند. در دهه 80 یکی از بهترین دوران‌های خود را داشتند و یکی از بهترین تیم‌ها بودند (معروف به تیم «کرکس‌ها») که موفق به کسب دو جام یوفا، 5 قهرمانی متوالی اسپانیا، 1 قهرمانی جام اسپانیا و 3 قهرمانی سوپرکاپ اسپانیا شدند.
لباس تیم از ابتدا به رنگ سفید بوده است هر چند که رنگ آبی که در ابتدا کاملاً در لباس تیم مشخص بود، بارها به خاطر زیباتر شدن و یا تغییر حامی مالی تیم، دچار تغییر شد. ورزشگاه خانگی آن‌ها، سانتیاگو برنابئوست که گنجایش 80٬354 نفر به صورت نشسته را داراست. این ورزشگاه در مرکز شهر مادرید قرار دارد و از سال 1947، ورزشگاه اختصاصی این تیم شد. این ورزشگاه تاکنون 4 بار و در سال‌های 1957، 1969، 1980 و 2010، میزبان فینال لیگ قهرمانان اروپا بوده است. رئال مادرید سال‌هاست که در لالیگا، از تیم‌های قدرتمند محسوب می‌شود و رقیب اصلی تیم نیز، بارسلوناست. از نظر درآمد، رئال مادرید با 410 میلیون یورو درآمد در صدر تیم‌های دنیا قرار دارد و با ارزشی معادل 950 میلیون یورو، تا سال 2008، دومین تیم پرارزش دنیا بود.

تاریخچه:

سال‌های ابتدایی، جنگ‌های داخلی و ژنرال فرانکو (1902-1945)
اگر بخواهیم به نحوه شکل‌گیری باشگاه رئال مادرید برسیم، باید به سال 1897 برگردیم. جاییکه گروهی از دانشجویان و دانشگاهیان، فوتبال را به شهر مادرید آوردند. تعدادی از این افراد در همین سال باشگاهی را با نام «باشگاه فوتبال آسمان» به وجود آوردند و صبح‌های دوشنبه به فوتبال می‌پرداختند. 3 سال بعد و در سال 1900، این باشگاه به دو باشگاه مجزا تبدیل شد. سپس دو سال بعد و در 6 مارس سال 1902، مجدداً باشگاه نام خود را به «باشگاه فوتبال رئال مادرید» تغییر داد. 3 سال بعد، این تیم موفق شد اولین جام خود را با شکست تیم اتلتیک بیلبائو در جام اسپانیا به دست بیاورد. در 4 ژانویه 1909 بود که «آدولفو ملندز»، مدیر وقت رئال در آن زمان، اساسنامه جام اسپانیا را امضا و تأیید کرد تا باشگاه به یکی از اعضای فدراسیون سلطنتی فوتبال اسپانیا تبدیل شود. در سال 1920 باشگاه نام خود را باز هم تغییر داد و این بار به «رئال مادرید» که اینکار پس از اهدای عنوان رئال رویال به معنی سلطنت) توسط شاه آلفونسو سیزدهم اتفاق افتاد. در سال 1929، اولین لیگ فوتبال اسپانیا راه‌اندازی شد. رئالی‌ها تا هفته پایانی در صدر جدول حضور داشتند تا اینکه باخت هفته پایانیشان به اتلتیک بیلبائو، باعث قهرمانی بارسلونا در لالیگا و نایب قهرمانی آن‌ها شد. رئالی‌ها اولین لیگ خود را در فصل 1932-31 کسب کردند و سال بعد نیز این عنوان را کسب کردند تا اولین تیمی باشند که این جام را دو سال پیاپی کسب می‌کنند.

<>

عصر مدیریت سانتیاگو برنابئو و درخشش در اروپا (1945-1978)
در سال 1945، سانتیاگو برنابئو، به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد. در همین زمان، برنابئو دستور بازسازی زمین تمرین اختصاصی تیم و ساخت ورزشگاهی بزرگتر را برای تیم صادر کرد. در سال 1953، وی تصمیم گرفت تا سیاست جدیدی به کار ببرد و بازیکنان بزرگ را به تیم بیاورد که اولین اقدامش، خرید آلفردو دی استفانو بود. در سال 1955، به پیشنهاد یک روزنامه‌نگار، برنابئو، «بدریگنان» و «سوبس» تصمیم گرفتند تا جامی را طراحی کنند و در آن از تیم‌های مختلفی از سرتاسر اروپا برای شرکت در آن دعوت کنند. جامی که امروزه به عنوان لیگ قهرمانان اروپا شناخته می‌شود.
در دوران برنابئو بود که رئال مادرید خود را به عنوان قدرتی در اسپانیا و اروپا معرفی کرد. آن‌ها در طی سال‌های 1956 تا 1960، 5 بار متوالی قهرمان جام اروپا شدند که یکی از آن‌ها، پیروزی 3-7 مقابل اینتراخت فرانکفورت در سال 1960 در فینال رقابت‌ها بود. پس از این افتخارات پیاپی، باشگاه موفق به کسب عنوان نشان افتخار یوفا شد. آن‌ها ششمین جام خود را نیز با شکست 1-2 پارتیزان و در سال 1966 به دست آوردند. اعضای این تیم در سال‌های 1962 و 1964 نیز موفق شده بودند تا به فینال این رقابت‌ها برسند هر چند موفق به قهرمانی نشده بودند. در دهه هفتاد، رئالی‌ها موفق به کسب 5 لیگ اسپانیا و 3 جام حذفی شدند. در سال 1971 آن‌ها اولین دیدار فینال جام در جام اروپا را برگزار کردند که در نهایت با شکست 1-2 مقابل چلسی، از کسب جام بازماندند. در جولای 1978، اتفاقی ناگوار برای رئال مادرید افتاد و سانتیاگو برنابئو در حالیکه مسابقات جام جهانی فوتبال در آرژانتین آغاز شده بود، درگذشت. این اتفاق به حدی مهم بود که مسئولین فیفا تصمیم گرفتند که 3 روز را در حین مسابقات به افتخار برنابئو، عزای عمومی اعلام کنند. باشگاه رئال نیز در ادامه همان سال، اولین دوره جام برنابئو را که به احترام برنابئو بود، برگزار کرد.

 

دوره کرکس‌ها و کسب هفمین و هشتمین جام اروپایی (1980-2000)

رئالی‌ها در اوایل دهه هشتاد، وضعیت چندان مناسبی نداشتند و نتوانستند لالیگا را فتح کنند تا اینکه گروهی از بازیکنان لیگ اسپانیا به تیم آمدند و با خود موفقیت را به همراه داشتند. یک روزنامه نگار اسپانیایی عنوان کرکس‌ها را برای آن تیم انتخاب کرد که به خاطر 5 بازیکن فوق‌العاده آن بود که شامل امیلی بوتراگوئنو، مانوئل سانچز، مارتین وازکوئز، میشل و میخل پاردخا می‌شد. کرکس‌ها (که بعداً با رفتن پاردخا به رئال ساراگوسا، به گروهی 4 نفره تبدیل شد)، در کنار بازیکنانی چون فرانسیسکو بویو که دروازه‌بان تیم بود و یا مهاجم خود، هوگو سانچز، یکی از بهترین تیم‌های نیمه دوم دهه 80 در اسپانیا و اروپا بودند و موفق شدند 2 جام یوفا، 5 لیگ اسپانیا پیاپی، یک جام حذفی اسپانیا و 3 سوپر کاپ اسپانیا را کسب کنند. اما این تیم رویایی و گروه کرکس‌ها، در اوایل دهه 90 و با جدایی امیلی بوتراگونو، مارتین وازکوئز و میشل از تیم، از هم پاشید.
در سال 1996، لورنسو سانز، مدیر باشگاه، تصمیم گرفت تا فابیو کاپلو را به عنوان مربی تیم انتخاب کند. گرچه دوران مربیگری کاپلو تنها یکسال طول کشید اما آن‌ها توانستند عنوان قهرمانی را کسب کنند و بازیکنانی چون روبرتو کارلوس، پدراگ میاتوویچ، داور شوکر و کلارنس سیدورف برای تقویت تیمی که خود بازیکنانی چون رائول، فرناندو هیرو، ایوان زامورانو و فرناندو ردوندو را داشت، به تیم اضافه شدند تا اینکه تیم توانست با این بازیکنان به همراه فرناندو مورینتسی که در سال 1977 به تیم آمد) تحت هدایت پاپ هینکس پس از 33 سال انتظار، هفتمین جام اروپایی خود را کسب کنند. آن‌ها در فینال به لطف تک گل میاتوویچ موفق شدند یوونتوس را شکست دهند. دو سال بعد نیز ئالی‌ها موفق شدند تا با درخشش رائول، هشتمین جام اروپایی خود را با شکست 0-3 والنسیا کسب کنند.

 

کهکشانی‌ها، عصر کالدرون و دو مدیریت پرز (2000 تاکنون):

در جولای سال 2000، فلورنتینو پرز به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد. وی در وعده‌های انتخاباتیش، قول برطرف کردن بدهی‌های سنگین باشگاه، افزایش امکانات و مدرن کردن باشگاه را داده بود هر چند که وعده اصلی وی، امضای قرارداد با لوئیز فیگو، ستاره آن زمان بارسلونا بود. در همان سال بود که پرز با صرف هزینه‌های سنگین، تیمی را تشکیل داد که به خاطر داشتن ستارگان بزرگ، در سرتاسر جهان به نام «کهکشانی‌ها» معروف شد. بازیکنان بزرگی چون زیدان، رونالدو، فیگو، کارلوس، رائول و بکهام از جمله ستارگان آن روزهای رئال مادریدی بودند که ویسنته دلبوسکه را به عنوان سرمربی خود می‌دید. اما با وجود این هزینه‌ها و کسب نهمین جام اروپایی و کسب قهرمانی لالیگا، پرز تصمیم گرفت تا دلبوسکه را برکنار کند، که همین کار وی باعث شد تا سفیدها در طی 3 سال آینده، موفق به کسب هیچ جامی نشوند تا پرز از کار برکنار شود.
در ادامه و در سال 2006 بود که رامون کالدرون به عنوان مدیر جدید باشگاه انتخاب شد. کالدرون بلافاصله کاپلو را مجدداً به عنوان مربی تیمش انتخاب کرد تا طلسم قهرمان نشدن تیم را بشکند. آن‌ها برای اولین بار در طی 4 سال گذشته، موفق به کسب جام شدند و لالیگا را با کاپلو فتح کردند. اما با این وجود، کاپلو باز هم یک فصل تنها در تیم دوام آورد و مجدداً اخراج شد. رئالی‌ها موفق شدند فصل بعد نیز 31 مین قهرمانی خود را در لالیگا کسب کنند که این برای اولین بار در طی 18 سال گذشته بود که دو سال پیاپی این جام را کسب کردند. در ژوئن 2009 و پس از 2 سال ناکامی تیم و برکناری کالدرون، پرز مجدداً به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد. پرز مجدداً سیستم کهکشانی‌های خود را پیش گرفت. وی ابتدا کاکا را از تیم میلان خرید و پس از آن کریستیانو رونالدو را از منچستر یونایتد با رقم 80 میلیون یورو خریداری کرد که یک رکورد تاریخیست.
رئالی‌ها با وجود خریدن بازیکنانی چون رونادو، کاکا و آلونسو، نتوانستند زیر نظر مانوئل پلگرینی، جامی را کسب کنند و پرز وی را برکنار کرد. پس از آن، بعد از چندین روز مذاکره با ماسیمو موراتی، مدیر اینتر میلان ایتالیا، پرز توانست وی را راضی کند که اجازه خروج مربی خود، خوزه مورینیو را که برای آن‌ها 3 جام کسب کرده بود را بدهد تا مورینیو به عنوان مربی جدید تیم انتخاب و شروع به کار کند.
طراحی ابتدایی آرم باشگاه، بسیار ساده بود. این آرم متشکل از سه حرف MCF بود که 3 حرف ابتدای نام باشگاه Madrid Club de Fútbol)) بود که در زمینه‌ای آبی طراحی شده بود و بر روی لباس سفید تیم قرار داشت. در سال 1908 بود که اولین تغییر در آرم باشگاه رخ داد و برای زیباتر شدن آرم، نوشته‌ها درون یک دایره قرار گرفتند. تغییرات بعدی، تغییرات جزئی بودند تا اینکه در سال 1921، شاه آلفونسو سیزدهم، برای نشان دادن حمایت خود از تیم، عنوان رئال (رویال که تقریبا معنی سلطنتی می‌دهد) را به تیم اهدا کرد و بدین منظور در آرم باشگاه تغییراتی ایجاد شد و شکل یک تاج بر روی آرم باشگاه قرار گرفت. اما در سال 1931 که آلفونسو از حکومت کنار رفت، هم کلمه رئال از نام باشگاه حذف شد و هم شکل تاج از روی آرم باشگاه برداشته شد و بجای آن، خطی تیره بر روی آرم باشگاه قرار گرفت. در سال 1941 و دو سال بعد از جنگ‌های داخلی، مجدداً کلمه رئال به نام باشگاه اضافه شد و تاج پادشاهی نیز به بالای آرم باشگاه افزوده شد. این آرم تا سال 1997 تغییری نکرد تا اینکه در این سال تغییر جزئی داشت و برای آخرین بار در سال 2001 بود که باشگاه برای مدرن کردن آرم و بروزرسانی آن، آرم را تغییر داد که البته تغییراتی جزئی بودند از جمله خطی که از وسط آن می‌گذشت، به رنگ آبی متمایل شد.

 

بیشتر بخوانید: رئال مادرید

لباس تیم:

از همان ابتدا، لباس خانگی رئالی‌ها، یکدست سفید بود هرچند که یک خط تیره از وسط آن می‌گذشت. (این خط بعدها از لباس حذف شد اما در آرم باشگاه باقی ماند). البته در آن زمان جوراب‌های بازیکنان، رنگ آبی داشت در حالی که اکنون به رنگ سفید است. در سال 1902 بود که لباس‌های راه راه، یکدست سفید شدند و جوراب‌های آبی رنگ، سیاه شدند. در سال 1947 بود که مدیر باشگاه، تصمیم گرفت تا به پیراهن‌های بازیکنان، دکمه اضافه کند و آرم باشگاه را، روی سینه سمت چپ بازیکنان اضافه کرد (چیزی که تاکنون نیز تغییر نکرده است). همچنین در نوامبر 1947 در بازی برابر اتلتیکو مادرید، رئالی‌ها به نخستین تیم اسپانیایی تبدیل شدند که لباسشان دارای شماره شد.
لباس خارج از خانه رئالی‌ها نیز از همان ابتدا یا سیاه کامل بوده است یا کاملاً ارغوانی و هیچ‌گاه تغییر نکرده است. لباس تیم اکنون توسط آدیداس تولید می‌شود که این اتفاق از سال 1998 شروع شد. اولین حامی مالی تیم، شرکت «زانوسی» بود که از سال 1982 تا 1985 حامی مالی تیم بود. سپس حامیان مالی ای چون «پارمالات» با تیم بودند تا اینکه تیم با شرکت «تکا» قراردادی بلند مدت را از سال 1992 بست. این قرارداد تا سال 2001 ادامه داشت تا این که رئالی‌ها به این قرارداد پایان دادند. آن‌ها ابتدا آدرس سایت اینترنتی خود را به مدت یک سال بر روی لباس خود نوشته بودند تا تبلیغ سایت خود را بکنند. بعد از آن در سال 2002، باشگاه با شرکت زیمنس قرار داد بست. سپس در سال 2008، کمپانی آسیایی «بن کیو» حامی مالی تیم شد و آرم این کمپانی بر روی لباس تیم قرار گرفت. اسپانسر فعلی تیم نیز Bwin است که به خاطر مشکلات مالی بن کیو، باشگاه مجبور به تغییر حامی مالی شد.

 

ورزشگاه:

در سال 1912 بود که تیم به کمپ O'Donnell رفت و به مدت 11 سال، آنجا زمین خانگی تیم محسوب می‌شد. بعد از آن تیم به مدت یکسال به ورزشگاه 8 هزار نفرى Ciudad Lineal رفت. بعد از آن اینبار نوبت چامارتین بود که زمین اختصاصی تیم شود. این ورزشگاه در 17 می‌ 1923 و در بازی با نیوکاسل یونایتد برای اولین بار مورد استفاده قرار گرفت. ورزشگاهی با گنجایش بیش از 22 هزار هوادار تیم که اولین قهرمانی رئالی‌ها در لیگ نیز در آن به ثبت رسیده.
پس از آن و در سال 1943 که سانتیاگو برنابئو به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد، تغییری در استادیوم تیم ایجاد شد. برنابئو معتقد بود که چامارتین آنقدر که باید بزرگ نیست و در حد و اندازه رئال نیست. به همین دلیل دستور ساخت ورزشگاهی جدید را صادر کرد که در 14 دسامبر 1947 افتتاح شد. این ورزشگاه، همان سانتیاگو برنابئو کنونیست (البته این نام را بعد از مرگ برنابئو در سال 1955 به دست آورد). اولین بازی که در این ورزشگاه انجام شد، بین رئال مادرید و بلننسه پرتغال بود که با برتری 1-3 سفیدهای مادرید به پایان رسید. اولین کسی که در این ورزشگاه گل زد نیز، سابینو باریناگا بود که گل نخست تیمش در همین بازی را زد.

 

بازسازی‌ها:

ورزشگاه بارها دچار تغییر میزان گنجایش شد. مثلاً برای اولین بار ورزشگاه در سال 1953 به گنجایش 120 هزار هوادار رسید. اما از آن به بعد بارها گنجایش ورزشگاه کمتر از قبل می‌شد (آخرین بازی که این اتفاق افتاد، در سال 1998 بود که یوفا اعلام کرد تمام هواداران تیم باید بر روی صندلی نشسته باشند). آخرین بازسازی ورزشگاه نیز در سال 2003 روی داد که حدود 5 هزار صندلی دیگر به ورزشگاه افزوده شد تا گنجایشش به 80،354 نفر برسد. همچنین اعلام شده است که قرار است به زودی برای ورزشگاه یک سقف ساخته شود.

 

سابقه:

برنابئو در سال 1964 میزبان فینال جام ملتهای اروپا بود. در سال 1982، فینال رقابت‌های جام جهانی در آن برگزار شد. این ورزشگاه همچنین میزبان 4 فینال رقابت‌های اروپایی بوده است. در سال‌های 57، 69 و 80 این ورزشگاه میزبان جام اروپایی بود. در سال 2010 نیز فینال لیگ قهرمانان اروپا در آن برگزار شد. برنابئو داراری ایستگاه مترو مخصوص به خود است که نامش سانیتاگو برنابئوست. در نوامبر 2007 نیز این ورزشگاه از طریق یوفا 4 ستاره شد (بیشترین میزان دریافت ستاره).

 

سایر ورزشگاه‌ها:

در می‌ 2006 نیز ورزشگاه آلفردو دی استفانو افتتاح شد که در نزدیکی مکانی قرار دارد که تیم در آن معمولاً تمرین می‌کند. اولین بازی انجام شده در آن نیز بین رئال مادرید و de Reims Stade برگزار شد که یادآور فینال جام اروپایی در سال 1956 بود. رئالی‌ها آن بازی را با 6 گل سرخیو راموس، آنتونیو کاسانو (2 گل)، روبرتو سولدادو (2 گل) و خواردو با برد پشت سر گذاشتند.

 

هواداران:

در اکثر بازی‌ها خانگی تیم، اکثریت هواداران را کسانی تشکیل می‌دهند که «دارندگان بیلیط سالانه» هستند که به طور میانگین، 68،670 هزار هوادار در هر بازی می‌شوند. برای تبدیل شدن به یکی از این هواداران، شخص باید به یکی از اعضای باشگاه تبدیل شود که برای اینکار باید عضو یکی از 1800 گروه رسمی که حامی باشگاه هستند، شود که این گروه‌ها در اسپانیا و سایر نقاط جهان هستند. رئالی‌ها دارای رکورد بیشترین میزان تماشاچی در تاریخ اسپانیا هستند به طور میانگین، برای هر بازی تیم، 65،000 هزار هوادار به ورزشگاه می‌آید. در فصل 2004-05، آن‌ها با میانگین 71،900 نفر، در رده دوم برترین‌ها قرار گرفتند.

 

رقابت‌های تاریخی:

ال کلاسیکو:

در اکثر لیگ‌های جهان، بین دو تیم رقابتی شدید وجود دارد که بازی اول لیگ محسوب می‌شود. در مورد اسپانیا، این بازی، بازی رئال مادرید با بارسلونا است. بازی که با نام «ال کلاسیکو» در سطح جهان شناخته می‌شود.

 

دلایل اختلاف:

رقابت منطقه‌ای:

یکی از دلایل اختلاف دو تیم رئال مادرید و بارسلونا، ریشه در مناطقی که دو تیم در آن هستند، دارد؛ این دو منطقه با هم دشمنی دارند. رئالی‌ها در منطقه کاستیا حضور دارند و تیم رقیب در منطقه کاتالونیا. در واقع رقابت این دو تیم فوتبالی، تا حد زیادی مسائل سیاسی بین کاستیایی‌ها و کاتالان‌ها را نشان می‌دهد و نویسنده‌ای آن را جنگ داخلی اسپانیا نام گذاشته است.

 

ژنرال فرانکو:

در طول حکومت ریورا و بخصوص ژنرال فرانکو (1939-1975)، تمام مذاهب و گونه‌های مختلف زبان به جز مربوط به مردم کاستیا، نابود و سرکوب شدند. به همین دلیل بود که مردم کاتالان به تیمشان لقب «فراتر از یک باشگاه» را دادند. در واقع مردم آن منطقه، تنها راه مقابله با فرانکو و بیان کردن مخالفت‌های خود را پیوستن به باشگاه بارسلونا می‌دانستند چون هم ریسک کمتری داشت و هم کاملاً قانونی بود. البته در زمان فرانکو، بازیکنانی از هر دو تیم بودند که با حکومت فرانکو دچار مشکل شده بودند و زجرهای زیادی کشیدند.

 

دی استفانو:

دی استفانو، بهترین گلزن تاریخ آل کلاسیکو، یکی از دلایل اصلی اختلافات دو باشگاه رئال مادرید و بارسلونا است. در دهه 50، رقابت بین دو تیم رئال مادرید و بارسلونا بسیار بیشتر از قبل شد. جاییکه آلفردو دی استفانو ستاره آن روزهای فوتبال بود و هر دو باشگاه قصد خریدش را داشتند. پس از درگیری و تلاش‌های فراوان، سرانجام دی استفانو به رئال پیوست که اتفاقاً یکی از عوامل اصلی موفقیت‌های تیم در آن زمان شد. وی همچنین با زدن 18 گل به بارسا، بهترین گلزن تاریخ الکلاسیکوها محسوب می‌شود.

 

نقل و انتقالات:

با وجود اختلافات شدید دو تیم، نقل و انتقالات زیادی بین دو تیم انجام شده است. اما بازیکنانی که به طور مستقیم از تیم خود به حریف رفته‌اند، همیشه مورد غضب هواداران قرار گرفتند. شاید بهترین مثال آن، مربوط به فیگو باشد. بازیکن پرتغالی در سال 2000 با رد پیشنهاد تیمش، به تیم رقیب، یعنی سفیدهای مادرید رفت. این حرکت فیگو، خشم بی پایان هواداران بارسا را به همراه داشت و فیگو همیشه در نیوکمپ مورد حمله هواداران بارسا قرار می‌گرفت. طوری که وقتی برای اولین بار با لباس رئال به ورزشگاه بارسلونا پا گذاشت، هواداران خشمگین بارسا، سر یک خوک را به سوی وی انداختند.
در مجموع نیز 21 بازیکن که سابقه بازی در بارسا را داشتند به رئال آمدند و در نقطه مقابل، 12 بازیکن سابق رئال، لباس بارسا را به تن کردند.

 

نتایج:

رقابت‌های داخلی:

اولین بازی دو تیم در لیگ، در فوریه 1929 برگزار شد؛ جایی که رئال موفق شد 1-2 حریف خود را شکست دهد. آخرین دیدار دو تیم نیز در نوامبر 2010 برگزار شد که با شکست 0-5 رئالی‌ها به پایان رسید. بهترین پیروزی تاریخ دو تیم نیز، به سال 1943 بر می‌گردد که سفیدهای مادرید با نتیجه 1-11 حریف را شکست دادند.

 

رقابت اروپایی:

در اوایل دهه 60 بود که دو تیم دوبار با هم در رقابت‌های اروپایی رقابت کردند که آن برای اولین بار بود. دو تیم در مرحله نیمه نهایی به هم برخورد کردند که مادریدی‌ها در مجموع 2-6 تیم حریف را شکست دادند و به فینال رسیدند. اما سال بعد که در مرحله مقدماتی دو تیم به هم خوردند، در مجموع دو بازی رفت و برگشت، این بارسلونایی‌ها بودند که 3-4 حریف را شکست دادند. آخرین رقابت اروپایی دو تیم نیز در فصل 2001-02 رقم خورد جاییکه رسانه‌های اسپانیا آن را بازی قرن نامگذاری کردند و بیش از 500 میلیون نفر آن را مشاهده کردند. این بازی بازهم در مرحل نیمه نهایی برگزار می‌شد و رئالی‌ها در مجموع، 1-3 حریف خود را شکست دادند.
در مجموع، از 206 مسابقه‌ای که تاکنون بین دو تیم برگزار شده است، رئالی‌ها به 82 برد، 81 شکست و 43 تساوی دست پیدا کرده‌اند. همچنین تاکنون رئالی‌ها 330 گل به حریف زدند و 327 گل دریافت کردند.

 

دربی مادرید:

دیگر باشگاه بزرگ شهر مادرید، اتلتیکو مادرید است. این باشگاه توسط 3 جوان باسکی و در سال 1903 به وجود آمد. آن‌ها خود را زیرشاخه تیم اتلتیک بیلبائو می‌دانستند و جز مخالفان رئال مادرید بودند.

 

دلایل اختلاف:

اتلتیکویی‌ها از نظر عنوان، بسیار ضعیف‌تر از رقیب خود هستند اما دلایل زیادی برای رقابت و دشمنی دو تیم وجود دارد که یکی از آن‌ها، ژنرال فرانکوست. در واقع رئالی‌ها در اکثر دوران تاریخ اسپانیا، تیم مقبول پادشاهان بوده‌اند در حالیکه اتلتیکویی‌ها، تیمی از مخالفان و شورشی‌ها بودند. در اوایل دوره فرانکو، این اتلتیکویی‌ها بودند که تیم محبوب بودند که در نیروی هوایی حضور داشتند اما سرانجام فرانکو به سمت رئال رفت و اختلافات دو تیم زیاد شد. حتی مکان ورزشگاه‌های دو تیم نیز، تفاوتشان را نشان می‌دهد. برنابئو در منطقه اشرافی شهر و در کنار بانک‌ها و مراکز تجاری مهم شهر است در حالیکه ویسنته کالدرون در جنوب شهر قرار دارد. طرفداران رئال نیز بسیار بیشتر از تیم حریف هستند.

 

نتایج:

دو تیم اولین دیدار خود را در 21 فوریه 1929 در مقابل هم برگزار کردند که با برتری 1-2 رئال مادرید به پایان رسید. این بازی در ورزشگاه چارمتین برگزار شده بود. در سال 1959 نیز دو تیم اولین دیدار اروپایی خود را در مرحله نیمه نهایی جام اروپایی برگزار کردند که رئالی‌ها بازی اول را در زمین خود با نتیجه 1-2 بردند اما در بازی دوم اتلتیکویی‌ها با یک گل پیروز شدند تا بازی سوم برگزار شود که رئالی‌ها باز هم 1-2 بازی را با برد پشت سر گذاشتند و به فینال رسیدند. البته اتلتکویی‌ها در جام حذفی اسپانیا، دوبار متوالی و در دو فینال در سال‌های 1960 و 1961 موفق شدند رئال را شکست دهند و انتقام گرفتند.
در بین سال‌های 1961 تا 1989 که لالیگا زیر سلطه رئالی‌ها قرار داشت، تنها همین اتلتیکو بود که توان مقابله با این تیم را داشت و توانست 4 جام در سال‌های 1966، 1970، 1973 و 1977 کسب کنند. در سال 1965 اتلتیکویی‌ها به نخستین تیمی تبدیل شدند که طی 8 سال گذشته، رئال را در زمین خانگی توانستند شکست دهند. در طی سال‌های گذشته نیز رقابت دو تیم کاملاً یک طرفه بوده است. از فصل 2002-03 به بعد که رئال موفق شد با 4 گل حریف را شکست دهد، تا به الآن، 18 بازیست که هنوز اتلتیکو موفق به شکست رئال نشده. آخرین بازی دو تیم نیز با برتری 0-2 رئال مادرید همراه بود.
در مجموع نیز رئال موفق به کسب 80 پیروزی، 31 تساوی 35 شکست از بازی با اتلتیکو شده است. آن‌ها همچنین 269 گل زدند در حالیکه 197 گل دریافت کردند.

 

ارزش/ سهام باشگاه:

زیر نظر فلورنتینو پرز (2000-2006) بود که باشگاه تلاش خود را برای تبدیل شدن به ثروتمندترین تیم دنیا آغاز کرد. باشگاه بخشی از زمین تمرین خود را به شهر مادرید فروخت و سایر قسمت‌ها را نیز به بخش‌های خصوصی فروخت. فروش این زمین‌ها، باعث شد تا باشگاه بتواند بدهی‌های خود را پرداخت کند که همین راه را برای خرید ستارگان گران قیمتی چون زیدان، فیگو، رونالدو و بکهام باز کرد.
فروش زمین‌های تیم، باعث شد تا پرز بتواند بدهی‌های تیم (حدود 270 میلیون یورو) را پرداخت کند و بتواند بازیکنان بزرگ را به تیم بیاورد که خود این کار نیز باعث تبلیغات بزرگ برای تیم شد. البته با وجود موفقیت خیره کننده پرز در برطرف کردن بدهی‌ها و افزایش بی‌سابقه سهام و ارزش باشگاه، همیشه از وی ایراد گرفته می‌شد که بیش از آنکه به شرایط بازی تیم توجه کند، به فکر مسائل اقتصادی باشگاه است.
با وجود برکنار شدن پرز، موفقیت تیم در زمینه اقتصادی، ادامه داشت و کاملاً مشهود بود طوری که در دسامبر سال 2007، آن‌ها به عنوان با ارزش‌ترین تیم فوتبال در قاره اروپا انتخاب شدند. در سال 2008 نیز آن‌ها با ارزشی به میزان 951 میلیون یورو 640 میلیون پوند- 1,285میلیارد دلار)، به عنوان دومین تیم فوتبال پر ارزش در دنیا انتخاب شدند. تنها باشگاه منچستر یونایتد بود که ارزشش بیشتر از رئال مادرید بود (با ارزش 1,333 میلیارد یورو). در سال 2010 نیز مشخص شد که رئالی‌ها دارای بیشترین میزان گردش مالی در جهان فوتبال بوده‌اند. در سپتامبر 2009 نیز اعلام شد که آن‌ها قصد دارند تا مجموعه تفریحی مخصوص خود را تأسیس کنند که این اتفاق تا سال 2013 خواهد افتاد که این نیز بخشی دیگر از راهکارهای اقتصادی پرز است.
در تحقیقی که از طریق دانشگاه هاروارد انجام شد، مشخص شد که رئال یکی 20 مارک (برند) اول در دنیاست. آن‌ها تنها تیم در دنیا هستند که مدیران باشگاه نیز بمانند بازیکنان تیم، کاملاً شناخته شده‌اند. همچنین در همین تحقیق مشخص شد تعداد زیادی از افراد معروف و سرشناس دنیا، طرفدار و حامی این تیم هستند. در همین تحقیق، میزان هواداران تیم، حداقل 280 میلیون هوادار در سرتاسر جهان تخمین زده شده است که آن‌ها را در فاصله زیادی با تیم دوم، یعنی منچستر یونایتد قرار می‌دهد. آن‌ها همچنین دارای میزان بالاترین رقم برای فروش حق پخش بازی‌هایشان هستند.
در سال 2010 نیز از طریق مجله فوربس مشخص شد که در فصل 2008-09، ارزش باشگاه به میزان 992 میلیون یورو(1,323 میلیارد دلار) است که البته بازهم در این میان باشگاه انگلیسی منچستر یونایتد، از آن‌ها بالاتر است. همچنین براساس گزارش دلویت، باشگاه در همان بازده زمانی، سودی بیش از 400 میلیون یورو داشته که در این مورد، آن‌ها بهترین در دنیا بودند.

 

منبع مقاله :
بهنام، امیر؛ (1390)، باشگاه‌های برتر فوتبال ایران و جهان، تهران: انتشارات پاسارگاد، چاپ اول.