حقایقی درباره ادیان در هند

هندوئیسم یک دین پیچیده است که نمی‌تواند درک شود، مگر اینکه یک نفر به عنوان یک هندو بزرگ شده باشد. با وجود بسیاری از خدایان و سنت‌هایی که بخشی از آن هستند، آن را به یکی از جالب‌ترین ادیان در جهان تبدیل می‌سازد.
"اگر از من خواسته شود اعتقادات هندو را تعریف کنم، فقط باید بگویم: جستجو برای حقیقت از طریق روش غیر خشونت‌آمیز است. ممکن است انسان به خدا اعتقاد نداشته باشد و هنوز هم خود را هندو بخواند. هندوئیس تلاش در پی حقیقت است ... هندوئیسم دین حقیقت است. حقیقت خداست. انکار در آئین ما شناخته نشده است." - مهاتما گاندی هندوها به انواع مختلف ادیان اعتقاد دارند. با این وجود، چیزی که در مورد هندوئیسم عجیب است، این است که علیرغم داشتن مجموعه ای از باورها، به پیروانش آزادی قابل توجهی برای دین می‌دهد. قوانین سخت و سریعی وجود ندارد و جالب است که بیش از یک راه برای رسیدن به یک هدف خاص وجود دارد؛ یک امتیاز این که طرفداران با انتخاب خود مسیر را انتخاب می‌کنند. هندوئیسم بیشتر از یک فلسفه، یک شیوه زندگی است، نه یک دین (به معنای واقعی کلمه). این را یک قدرت جهانی، که اغلب به عنوان "برهمن" نامیده می‌شود، باور به "واقعیت ابدی و غیر قابل تغییر است که نمی‌توان آن را تعریف کرد". شکوفایی هندوئیسم، سنت‌ها، فرقه‌ها و باورهای آن با بیش از میلیاردها پیروی آن در سراسر کشورهای مختلف جهان گسترش یافته است. این اقیانوس بزرگ معنویت، اعتقاد و سنت به دنبال برکت به هر یک از پیروانش برای رسیدن به مکه (mokṣa) است (آزادی از چرخه حیات و مرگ). یک جنبه ساده در مورد هندوئیسم، به عنوان یک دین، در مقاله زیر ارائه شده است.
منبع هندوئیسم
هندوئیسم یکی از قدیمی‌ترین آئین‌های زندگی است و سومین دین بزرگ در جهان است. این کشور تقریبا یک میلیارد طرفدار دارد که 905 میلیون نفر آن تنها در هند زندگی می‌کنند. ریشه‌های این دین می‌تواند به هزاران سال پیش رسیده باشد. چگونه از آنجا آغاز شد؟ خوب، هندوئیسم یک بنیان‌گذار مذهبی یا تاریخ و مبدأ خاصی ندارد. ترکیبی از بسیاری از آداب و رسوم، باورها، فلسفه‌ها، سنت‌ها، و شناخت متون مقدس و مقالات مقدس، راه این دین را تعریف می‌کند.
کلمه "هندو" از نام سانسکریت Sindhu مشتق شده، به نظر می‌رسد از رودخانه "Indus" امروزی گرفته شده است که اکنون از پاکستان عبور می‌کند. بر طبق گفته مورخان، این نام به معنای واقعی کلمه به افرادی گفته می‌شده است که در قرن هجدهم میلادی در بناهای هند زندگی می‌کردند. اعتقاد بر این که منبع دیگری از اصطلاح "هندو" به معنای واژه عربیHind است، که توسط بسیاری از مهاجمان خارجی برای مردم ساکن در سرتاسر هند استفاده می‌شد. از این رو، نام هندو دارای بسیاری از ابعاد اجتماعی، جغرافیایی و سیاسی است.
اعتقاد به خدا و معنویت
هندوئیسم توسط هندوها "سانتانانا درهما" یا "دین ابدی" در نظر گرفته شده است. اصطلاح "سانتانانا درهما" به معنای یک قانون یا مذهب است که هیچگونه آغاز یا پایانی ندارد. این دقیقا به همین دلیل است که هندوئیسم توانسته است در طول هزاران سال، همه نوع تأثیر را جذب کند و همچنان توانسته است هویت منحصر به فرد خود را حفظ کند.
هندوها به انواع مختلف ادیان اعتقاد دارند. با این وجود، چیزی که در مورد هندوئیسم عجیب است، این است که علیرغم داشتن مجموعه ای از باورها، به پیروانش آزادی قابل توجهی برای دین می‌دهد. قوانین سخت و سریعی وجود ندارد و جالب است که بیش از یک راه برای رسیدن به یک هدف خاص وجود دارد؛ یک امتیاز این که طرفداران با انتخاب خود مسیر را انتخاب می‌کنند. با این حال، پیروان هندو در برخی از اصول اساسی که نوعی طرح کلی سنت دینی است، زندگی می‌کنند. مهم‌ترین آنها عبارتند از اعتقاد در کارما (قانون علیت)، saṃsāra (چرخه تکرار تولد، زندگی، مرگ، و تناسخ) و mokṣa (آزادی از saṃsāra).
باورهای اساسی فلسفی، آنهایی هستند که مربوط به خدا هستند. هندوها معتقدند که 330 میلیون خدای متعال وجود دارد که همه آنها جلوه‌های براهمان ابدی است. پس پرستش این خدایان به عنوان پرستش پروردگار جهان مقدس بود. یک هندو می‌تواند بر اساس انتخاب خود و با اختیار خود، یکی یا بیشتر از یک خدا را پرستش کند.
بخش‌های سکولار
هندوها به خدایان و الهه‌هایشان به عنوان داوها و غیره اشاره می‌کنند. مفهوم تثلیث مقدس نیز در هندوئیسم متداول است، که بر طبق آن خدای برهمن خالق است، خدای ویسونا پایدار است و خدای شیوا ویران‌گر است. در حالی که تمام هندوها، برخی از خدایان و یا الهه‌ها را پرستش می‌کنند، همچنین فرقه‌های متمایز مختلفی در دین وجود دارد که تنها یک خداوند یا الهه را عبادت می‌کنند. این چهار فرقه مهم اینها هستند:
شیوایسم: پیروان این فرقه به نام شایوا شناخته می‌شوند و پروردگار شیوا و تمامی تجارب او را پرستش می‌کنند. آنها اعتقاد دارند شیوا خالق، نگهدارنده، نابود کننده، آشکار کننده و پوشش دهنده جهان است. خود شیوایی نیز دارای تعدادی فرقه فرعی است.
واشناویسم: پیروان واشناویسم به عنوان واشناواس شناخته شده‌اند، و بر خلاف شاویاس، آنها خدای ویشنو را عبادت، و او را به عنوان خالق، نگهدارنده، نابودگر، آشکارساز، و پوشش دهنده جهان می‌شناسند. وایزنوا نیز به همراه ویشوروپا، شکل ظاهری فراگیر او، ویشنوا را پرستش می‌کند. واشناویسم همچنین چند بخش فرعی دارد.
شکتی
شکتیس: عبادت در این فرقه بر روی انرژی الهی زنانه متمرکز است، و از این رو، پیروان آن، Śākas، به معنای واقعی کلمه عبادت کنندگان الهه مادر هستند. آنها بر این باورند که الهه، شکتی، همتای خداوند شیوا است، و با هم، آنها بر تمامی فرآیندهای جهان را کنترل و هدایت می‌کنند. این فرقه به دوگانگی جهان معتقد است و مردانگی را بدون زن بودن کامل می‌کند.
سمارتا سامپرادهایی: این یک فرقه ارتدکس است و بعضی از خانواده‌های هندو برهمین که شمرتی را در نظر می‌گیرند (مقالات هندوئی که آورده شده‌اند) به عنوان معتبرترین متون مذهبی است. پیروان این فرقه اسمارتاس نامیده می‌شوند. در حالی که فلسفه این فرقه در حوزه عبادت بت‌ها بسیار متمرکز نیست، آنها تنها پنج الوهیت، شیوا، ویشنو، دوی، سوریه (خدای خورشید) و گانهه (خدای فیل) را عبادت می‌کنند. برای اسمارتاس، این پنج الوهیت، برگرفته از خود برهمن است. به علت حضور بسیاری از الهه‌ها و تفاوت‌های موجود در روحیات، تصور می‌شود که این مذهب طبیعتی چند بعدی دارد. با این حال، این درست نیست. حتی اگر هندوها مسیرهای مختلفی را دنبال کنند، ممکن است به بیش از یک خدا اعتقاد داشته باشند، و هدف نهایی آنها رسیدن به همان براهمان عالی است، و همه خدایان فقط برای اعمال قدرت ابدی هستند.
روحیه و چرخه زندگی و مرگ
فلسفه ابتدایی هندو، همانطور که ذکر شد بالا، در حول مفاهیم کارما و سامسارا قرار می‌گیرد. کارما یک اصطلاح معنایی سانسکریت برای عمل است و با توجه به این مفهوم، هر عملی منجر به اثر متفاوتی می‌شود. بر طبق نظریه کارما، یک موجود زنده برداشت‌های اعمال خوب و بد خود را از طریق زندگی و حتی در تولد بعدی انجام می‌دهد. مگر اینکه او از بار کارما آزاد شود، وگرنه او نمی‌تواند به مکتاش، هدف نهایی در هندوئیسم دست یابد. بنابراین، در حالی که اعمال بد شخص، او را به چرخه شریر زندگی، مرگ و تکرار (سامسارا) دامن می‌زند، کارهای خوب کمک می‌کند تا فردی را از این اسارت آزاد کند و به نجات و انزوای نهایی با خدا برسد. با سرچ کلمه LifeAccording مقالات قدیمی هندو، برخی از اهداف اساسی زندگی را، که از هر انسانی انتظار می‌رود از طریق اقدامات و اعمال خود به آن برسد را، می‌توانید بیابید. اینها به عنوان پورتشترا در متون فلسفی هندو نامگذاری شده و چهار عدد آن به شرح زیر است: دارما: وظیفه مذهبی، کاما: موفقیت و کامیابی، آرتا: لذت مادی، مکه: آزادی معنوی / نجات
راه‌های متحد شدن با خدا
کتاب مقدس باستانی هندوی چهار راه اصلی برای متحد شدن با خدا یا واقعیت به اصطلاح نهایی را تعیین کرده است. به عبارت ساده‌تر، یک هندو اختصاص می‌تواند با دستیابی به یکی از این مسیرها به اهداف معنوی خود دست یابد. آنها در زیر آورده شده‌اند:
یوگا بختی: این ساده‌ترین راه برای یک فرد است که به خدا نزدیک شود، زیرا هیچ گونه شیوه یوگای گسترده‌ای را شامل نمی‌شود. یوگا باگاگات گیتا به کارهایی مانند عشق ورزیدن، ایمان به تسلیم شدن به خداوند پیوند دارد.
کارما یوگا: همچنین توسط Bhagavad Gita تجویز شده است، این راه برای رسیدن به خدا با انجام اعمال خوب و نجیبانه است. این به معنی دستیابی به کمال در اعمال خود با انجام خدمات خودجوش برای جامعه و خداوند است.
رجا یوگا: همچنین به عنوان یوگا آشتانگا شناخته شده است، این مسیر در یوگا سوتراس پاتانجالی توضیح داده شده است. این اشاره به مسیر مراقبه به منظور شناخت واقعیت نهایی دارد. این هدف نه تنها برای رسیدن به مکه، بلکه همچنین کایلاویا (روشنگری) است.
جیانا یوگا: این به مسیر دانش اشاره می‌کند و توسط بسیاری از متون فلسفی باستانی هندو مطرح شده است. این مسیر، با به دست آوردن دانش در مورد عالی‌ترین و به این ترتیب، رسیدن به مکه، بیداری را به ماهیت واقعی خود تحمیل می‌کند.
چهار واره
جامعه مقدس هندو به چهار بخش گسترده در دوران باستانی تقسیم شد. برخلاف اعتقاد عامه، این ها دقیقا کسوت‌ها نبودند، بلکه مردم رتبه‌های مختلفی را داشتند که همچنین موقعیت اجتماعی آنها را تعیین می‌کرد. تنها ویژگی فردی که متعلق به او بود، تولد او بود. این صفوف به عنوان وارن شناخته شده بودند و در زیر آورده شده است:
برهمن از وضعیت برتر در جامعه هندو قدیم برخوردار بود و طبقه کشیشی و علمی را تشکیل می‌داد.
کشاتریاس: دومین رتبه مهم بود که طبقه جنگجو را تشکیل می‌داد. این شامل حاکمان، رزمندگان، سربازان و حتی مدیران بود.
وایشیا: سومین رده اجتماعی، در واقع طبقه عام بود. به استثنای تجار و معامله‌گران، این بخش همچنین شامل کشاورزان نیز بود.
چهارم و پایین‌ترین رتبه شودرا بود. این شامل غلامان و کارگران بود. این نیز رتبه برتر در جامعه مقدس هندو بود.

بیشتر بخوانید: بررسی تطبیقی عرفان ایرانی با ادیان و مکتب‌های فلسفی و عرفانی هند

مراحل زندگی
طبق آموزه‌های باستانی هندو، چهار مرحله متمایز در زندگی هر فرد وجود دارد. در هر مرحله، او باید به مجموعه‌ای از مقررات سخت‌گیرانه برسد و وظایف حیاتی خاصی را انجام دهد. این مراحل به عنوان اسرام شناخته می‌شود و به عنوان زیر است:
Brahmacharyārama: زندگی برهمایی
Grihasthārama: زندگی خانوادگی
Vānaprasthāśrama: زندگی بازنشسته
Sanyāsāšrama: رد کردن زندگی
با توجه به مانوسمارتی، رساله هندوی باستانی، فرد می‌تواند به مکه تنها پس از انجام وظایف خود در چهار مرحله متوالی زندگی، دست یابد.
شانزده رویداد سرنوشت‌ساز در زندگی هر فرد
تقریبا هر مرحله از زندگی یک هندو، دارای آداب مذهبی وابسته به آن است. در هندوئیسم، آنها به نفع یک فرد، برای جامعه، طبیعت و محیط زیست نیز انجام می‌شود. این باعث می‌شود مذهب هندوئیسم دارای بیشترین تعداد آیین‌ها باشد. این موارد شامل زیر است:
Garbhādna: به مفهوم عمل آمیزش
Puṃsavana: مشارکت مرد در آمیزش
Sīmantonnayana: جدایی
Jātakarman: آیین‌های تولد
Nāmakaraṇa: مراسم نامگذاری
Niṣkrāmaṇa: اولین سفر
Annapraçana: تغذیه مواد غذایی جامد برای اولین بار
Cūḍākaraṇa: کوتاه کردن موی کودک برای اولین بار
Karṇavedha: سوراخ کردن گوش یک کودک
Vidyāraṃbha: شروع به درس خواندن
Upanayana: استفاده از لباس مقدس قبل از شروع آموزش رسمی
Vedra Rambah: شروع زندگی در مدرسه
Keśānta: اولین تراشیدن ریش
Samavartana: فارغ التحصیلی
Vivāha: ازدواج
Antayeṣṭi: مراسم تشییع جنازه
این آداب و رسوم با توجه به موقعیت جغرافیایی و کسوت متفاوت است. این‌ها نیز به نام هندو ساسکارها (مقدسات یا آیین‌های عبور) نامیده می‌شود. در یک کل زندگی، ممکن است یک هندو 16 ساسکار (ṣoḍaśa saṃskāra)، که توسط کشیشان (برهمین‌ها) انجام می‌شود، را تجربه کند. اغلب، هشت عدد از اینها به طور منظم توسط همه هندوها تجربه می‌شود. این تعداد ممکن است با باورهای مختلف تغییر کند.
آداب و رسوم، سنت‌ها و عملکردها
آئین سنتی پوجا
اکثر هندوها به عبادت خداوند اعتقاد دارند. عبادت خدا در خانه یا در معابد انجام می‌شود. هندوها یک حرم کوچک یا مقدس در خانه‌های خود با آیکون‌ها یا مجسمه‌های الهه‌های خود را دارند.
در پادما پورانا، هر مجسمه یا حرم صرفا به عنوان یک جسم در نظر گرفته نمی‌شود، بلکه به مثابه نماد خداوند است. آنها این را در صبح بعد از حمام عبادت می‌کنند، اما قبل از مصرف غذا یا آب. پاکی نشان دهنده خلوص است، از این رو بسیار مهم است که قبل از پرستش خدا به حمام بروید.
عزت نفس می‌تواند به روش‌های مختلف در هندوئیسم بیان شود. این عمدتا در صبح و عصر انجام می‌شود. رایج‌ترین روش آن انجام دادن پوجا با استفاده از دارشان (ایستادن / نشستن در مقابل بت) و آواز خواندن (شعر، ستایش خدا) است. علاوه بر این، هندوها همچنین غذا و گل و عطر را به خدایان می‌دهند.
اینها در معبد، پوجا توسط یک برهمین (کشیش) انجام می‌شود. اغلب مراسم بزرگ از جمله مراسم‌های جشن در معابد هندوستان برگزار می‌شود.
آتش (آگنی) به عنوان یک انرژی خوشایند در هندوستان در نظر گرفته شده است. در هندو یک لامپ کوچکی به نام دییا به چشم می‌خورد که در معبد و حتی حرم خانه نصب می‌کنند. با توجه به فلسفه هندو، تاریکی نماد جهل و نور نماد دانش است، و از این رو، روشنایی یک عمل بسیار مهم است.
یایانا یکی دیگر از آیین‌های مقدس است که در آن آتش به عنوان یک وسیله ارتباطی بین انسان و خدایان عمل می‌کند. در میان شعار مستمر سرودهای ودایی، یجایا برای هدایت خدایان به منظور دستیابی به نعمت‌های آنها و تحقق خواسته‌های آنها انجام می‌شود. پیشنهادات به آتش ریخته می‌شود و اعتقاد بر این است که در نهایت به خدایان می‌رسد. یایان در بسیاری از مراسم مذهبی هندو و مراسم مذهبی دیگر، از جمله مراسم‌های مربوط به مرگ نیز رایج هستند.
ارائه غذا نیز در هندوئیسم بسیار مقدس است. پاراساد، یا ارائه غذا به خدا یکی دیگر از مراسم مهم در هندوئیسم است. اول غذا به خدا عرضه می‌شود و پس از آن خانواده غذا می‌خورند. دعا قبل از مصرف اولین لقمه غذا انجام می‌شود. نوشیدنی در اطراف ظرف یا بشقاب که در آن غذا سرو شده است، آب است. پس از خوردن آب، غذا در نهایت خورده می‌شود.
سایر آداب روزانه شامل موارد زیر است:
یک حرکت از افرادی که با دست‌های چسبیده، و نزدیک به قفسه سینه، با سر و صدا کشیده شده است، ناماسته نامیده می‌شود. این بدان معناست که شما با احترام و گرمی کامل به مهمانان خود خوش آمد گویی کرده و استقبال می‌کنید. در واقع، مهمانان به عنوان خداحافظی در هندوستان نیز این کار را انجام می‌دهد.
احترام به والدین و بزرگان نیز در هندوئیسم بسیار مهم است. در هر فستیوال و یا رویداد جاه طلبی، تمام اعضای جوان خانواده پای بزرگان خود را لمس می‌کنند و نعمت‌های خود را می‌گیرند.
هندوها هرگز با کفش وارد خانه نمی‌شوند. همچنین، معابد و مکان‌های مقدس دیگر را پابرهنه پرستش می‌کنند. آنها پس از مصرف الکل، گوشت و مواد غذایی غیر گیاهی وارد معابد نمی‌شوند.
ازدواج و تصمیمات دیگر توسط کل خانواده گرفته می‌شود. همچنین، پس از ازدواج به طور کلی در یک کسوت در می‌آیند.
کتاب مقدس
مجموعه‌ای از کتاب‌های مقدس هندوئیسم به Śruti (آشکار)، و Smriti (به یاد) تقسیم شده است. این کتاب مقدس در مورد الهیات، فلسفه و اسطوره‌شناسی بحث می‌کند و به طور کلی اطلاعات مربوط به عمل دین را ارائه می‌دهد. نوشته‌های مقدس Śruti حوادث و شیوه‌ها را تعریف می‌کنند، در حالی که Smṛtis مجموعه‌ای از اندیشه‌های مقدس ریشس و حکیمان بزرگ است.
Śrutis
Śrutis عبارتند از وداس، برهمانا، آریاناکا و اوپانیشاد.
وداس شامل:
ریکودا: شامل شعرهایی است که توسط هارری، کشیشی که بر قربانیان ویتی خوانده می‌شود.
ساموادا: شامل نمادهای موسیقی از سرودهای وریود است.
یاجورودا: حاوی "فرمول‌های قربانی" و یا روش‌های انجام قربانی‌های مختلف است.
آتارواوداس: مجموعه‌ای از جادوها، حقه‌ها، و جواهرات، که برخی از آنها نیز به سحر و جادو سیاه معروف است.
به غیر از این چهار بخش اصلی، چهار بخش کوچک نیز وجود دارد که عبارتند از:
آیروودا: علم پزشکی
دهانورودا: علم و تاکتیک نظامی
گانداروا ودا: آگاهی از موسیقی
استاپیوودا: علم معماری
اعتقاد بر این است که برهمانا پس از وداع نوشته می‌‌شود. این متون، در شرایط ساده، جنبه‌های آیین هندو، اسطوره شناسی، و فلسفه ادیان را شرح می‌دهند.
آریاناکاس، به معنای واقعی کلمه "متون در بیابان" است، همچنین در مورد مفاهیم فلسفه و آیین هندو بحث می‌کند، و به نظر می‌رسد که توسط اهریمن نوشته شده است.
اوپانیشاد، همچنین به عنوان ودانتا (پایان وداس) شناخته می‌شود، که در مورد فلسفه پشت سه گروه متون ذکر شده در بالا بحث می‌کنند.
Smritis
این متون شامل Itihāsas (شعر حماسی)، بین 500 سال قبل از میلاد تا 1000 سال پس از میلاد مسیح نوشته شده است. آنها شامل داستان‌های شگفت‌انگیز و محبوب هندوها، حوادث قدرت ابدی و خدا در زمین است.
راماییانا، یکی از دو حماسه هندو، داستان لرد راما، تجسم لرد ویشنو هفتم است و توسط ساگا والمیکی نوشته شده است.
مهابهاراتا دومین حماسه هندو، نوشته شده توسط حکیم ودا ویاسا است که مربوط به روایت جنگ بزرگ است که بین کائوراواس و پانداواس، و نقش که لرد کریشنا، حجاری هشتم لرد ویشنو را در آن بازی کرد.
به علاوه، Smritis شامل:
پوراناس، که خدایان مختلف را از طریق داستان‌های الهی تحسین می‌کند.
دارشان، که کتاب‌های هندسی است.
Śrīmad Bhagavad Gīta، یک کتاب 700 آیه، گفت و گو بین شاهزاده پانداوا آرجوا و لرد کریشنا است.
چند Smritis دیگر وجود دارد که فقط تا حدی برای ما شناخته شده‌اند.
جشنواره‌ها
جشنواره‌ها بخشی جدایی ناپذیر از هندوئیسم را تشکیل می‌دهند. تقویم هندو درباره تاریخ این جشنواره‌ها که در سراسر سال پخش می‌شود، تصمیم می‌گیرد. برخی از مهم‌ترین جشنواره‌های هندویی عبارتند از: دیوالی، دوشهر، گودی پدوا، مکار سانسرتانی، رام نامی و مهشوی پروری.
سایر جشنواره‌های مهم هندوستان عبارتند از:
• هولی
• ناوراتری
• کریشنا جانماستامی
• رات یاترا
• آکسای تریتیا
• هانومن جایانتی
• گانش گاتورتی
• کاروا چته
• پنگال
• انم
• چاها پوجا
• واسنت پانچومی
جشنواره‌ها راهی برای گردهمایی خانواده و جشن گرفتن همدلی است. حتی امروزه همه هندوها به عنوان بخشی از سنت خود، جشنواره‌ها را جشن می‌گیرند.
زیارت
زیارت نیز برای هندوها مهم است. به ویژه چارا دهام (Char Dham) مهم‌ترین زیارت است. اعتقاد بر این است که این زیارت باید حداقل یک بار در طول عمر هر هندو انجام شود. چارا دهام شامل چهار مرکز عمده، Badrinath، Dwarka، Puri و Rameswaram است.
یکی دیگر از حوادث مهمی که به دنبال چارا دهام است، یاترا بره جیوتیلینگا است. این شایستگی در شایاواس شایع‌تر است و این زیارت به پرستش لرد شیوا در 12 مرکز مهم در سراسر هند بستگی دارد.
کومب ملا یک جشن در هند است، جایی که آنها در یک رود مقدس حمام می‌کنند. این جشن هر سال با چرخش در یکی از این چهار مکان یعنی هادیوار، الله آباد، ناصیک و اویجین برگزار می‌شود. به غیر از این، هندوها نیز به چند مکان دیگر می‌روند.
نمادهای مقدس
گیاهان، حیوانات، نمادها و اشیائی هستند که در هندوستان مقدس هستند. لیستی از این موارد زیر تهیه شده است:
"ام" مهم‌ترین نماد مقدس و صدای عرفانی مبدأ هندو است. این در ابتدای بسیاری از متون هندو قرار گرفته است و در انتهای بسیاری از نوشته‌های هندویی سخن گفته است.
سواستیکا یکی دیگر از نشانه‌هایی است که خوشایند است و خوشبختی را به ارمغان می‌آورد. این یکی از 108 نماد صمیمانه لرد ویشنو است.
اعتقاد بر این است که وات وریکسا، درخت مانیان، محل سکونت لرد کریشنا و همچنین لرد شیوا است.
گاو در هندوستان نیز مقدس است. اعتقاد بر این است که تمام خدایان در معده یک گاو ساکن هستند. محصولات گاو مانند شیر، گی و خمیر نیز در بسیاری از مراسم مذهبی و مذهبی استفاده می‌شود.
کالاسا، به معنای واقعی کلمه یک حباب آب نیز به شمار می‌آید و نماد فراوانی و رفاه است. این نیز به عنوان منبع زندگی در نظر گرفته شده است.
تیلاکا علامتی است که در پائین فرق سر یا روی پیشانی خمیر قرار می‌دهد. هم مردان و زنان (بیندی) آن را استفاده کرده و بر این باورند که بسیار سودمند است.
تولسی یا ریحان مقدس یک گیاه بسیار مقدس در هند است. هندوها این گیاه را به عنوان نماد زمین الهه تولسی، همتای شالیگرام، علامت آیرا ویشنو در نظر می‌گیرند.
بلوا یا درخت بئل به شیوای مقدس منصوب می‌شود و اعتقاد بر این است که شکل سه گانه آن نماد شیوا است.
مهم نیست که چقدر در جزئیات هندوئیسم غرق شویم، این دین حتی بیشتر به مسیحیت ارتباط می‌یابد. با این وجود حقیقت باقی این است که یکی از ادیان بزرگ جهان است و حتی قدیمی‌ترین دین شناخته شده است.