برده داری

آغاز برده داری

برده داری به سالهای بسیار دور برمی‌گردد. و زمان آغاز آن احتمالاً به دوره‌ای برمی‌گردد که سربازان شروع به اسیر کردن دشمنان خود در جنگ نمودند. آنها بجای کشتن اسیران، آنها را برده خود می‌ساختند. اوج برده داری در مصر باستان، یونان و در امپراتوری روم بود.
جامعه مصر به برده داری وابسته بود. در اکثر موارد بردگان، زندانیان جنگ، مجرمان و سایر افرادی را تشکیل می‌دادند که قادر به پرداخت بدهی خود نبودند. مصریان برده‌ها را از کشورهای همسایه خریداری می‌کردند. آنها سر برده‌ها را تراشیده تا به راحتی قابل تشخیص باشند.
برده داری در یونان به خشونت برده داری در مصر نبود. جامعه یونان انواع مختلف برده داشتند. بعضی برده‌ها امور خانه را انجام می‌دادند و سایرین کارگران دولتی بودند که می‌توانستند مقدار کمی پول پس انداز کرده و خود را آزاد سازند. سپس می‌توانستند به یک شهروند کامل تبدیل شوند.
با برده‌های متعلق به دولت به خوبی رفتار نمی‌شد. آنها کارهای سخت در مزارع و جاده‌ها انجام داده و اغلب به یکدیگر زنجیر شده و شلاق زده می‌شدند.
پس از فتح بسیاری از کشورهای اروپایی توسط رومیان، آنها هزاران زندانی را برده خود ساختند. از آنجا که در یونان این برده‌ها به دو گروه برده‌های خصوصی و برده‌های دولتی تقسیم می‌شدند. تا حدود 100 سال پس از میلاد اربابان رومی حق مرگ و زندگی برده‌های خود را در دست داشتند. بعضی از این بردگان را برای گلادیاتور شدن تربیت کرده به طوریکه با سایر گلادیاتورها و جانوران وحشی مبارزه می‌کردند.
در حدود 150 سال پس از میلاد، قوانین شروع به تغییر کرده و رومی‌ها شروع به رفتار انسانی‌تر با بردگان خود کردند. تحت پادشاهی نخستین امپراتور مسیحی یعنی کنستانتین اول، قوانین جدید تصویب شد.

برده داری در قرون وسطی

شکل جدیدی از برده داری تحت عنوان نظام رعیتی در قرون وسطی وجود داشت. که شبیه به نظام برده داری دوران باستان بود، هرچند اربابان مالک رعایای خود نبودند.
در اکثر موارد، رعایا بر روی زمینهای اربابان خود کار می‌کردند. در عوض آن، از آنها محافظت می‌شد. به این دلیل که بسیار وفادار بوده و در مواقع جنگ برای اربابان خود می‌جنگیدند، اغلب سهم کوچکی از زمین را دریافت می‌کردند.
اما از حدود سال 1400 به بعد، برده داری شروع به ایفای نقش بزرگتری در اروپا کرد. در آن زمان اروپایی‌ها علاقمند به یافتن راه‌های جدید جهت بدست آوردن زمینهای ناشناخته شده بودند.

تجارت برده آفریقایی

در اواسط قردن پانزدهم، دریانوردان پرتغالی شروع به کشف سواحل آفریقا در جستجوی یافتن راه دریایی به هند کردند. آنها هر ساله هزاران برده را با خود به کشور برده و در بازار برده فروشان به فروش می‌رساندند. تا اواخر قرن آنها همچنین شروع به فروش برده به اسپانیا نمودند.

بیشتر بخوانید: آزادی امروز و برده داری دیروز

در سال 1492 کریستف کلمب نخستین اقامتگاه را در دنیای جدید (آمریکا یا نیمکره غربی) واقع در جزیره‌ای در دریای کارائیب بنا نهاد. چند سال بعد بردگان آفریقایی از اروپا آورده می‌شدند و بعدها آنها را به طور مستقیم از آفریقا وارد می‌کردند.
تجارت برده به مستعمره نشین‌های انگلیسی در آمریکا در اوایل قرن هفدهم آغاز شد. در ابتدا بردگان پس از 21 سال خدمت به اربابان خود، آزاد می‌شدند. بعدها، ویرجینیا و مریلند قوانینی وضع کردند که سیاهپوستان را برای تمام عمرشان برده می‌ساخت. این قانون جدید همچنین عنوان می‌کرد کودکانی که از برده‌ها به دنیا می‌آیند به طور خودکار جزء اموال ارباب سفید پوست خود می‌شدند.
پیش از شروع قرن هجدهم تجارت برده به عنوان تجارتی بزرگ به حساب می‌آمد. بریتانیا آنچه تجارت سه جانبه نامیده می‌شد را آغاز نمود. محصولات کارخانه به آفریقا فرستاده شده، بردگان به هند غربی برده می‌شدند و در آنجا به کشاورزان آمریکایی فروخته شده و شکر، پنبه و تنباکو به اروپا بازگردانده می‌شد.

برده داری در ایالات متحده

گرچه بعضی از آمریکایی‌ها مخالف برده داری بودند، اما بسیاری از دولتمردان معروف آن زمان مانند جورج واشنگتن و توماس جفرسون خود صاحب برده بودند. طولی نکشید که در ایالتهای شمالی تجارت برده لغو شد اما در جنوب این کار همچنان ادامه داشت.
ایالتهای جنوبی به برده نیاز داشتند به این دلیل که اقتصادشان به آنها وابسته بود. کشاورزان تنباکو، پنبه، نیشکر و سایر محصولات را پرورش داده و پول فراوانی از آن بدست می‌آوردند در حالی که به کارگران خود هیچ دستمزدی نمی‌دادند.
بیشتر برده‌ها بر روی زمین کار کرده و به عنوان کارگر مزارع شناخته می‌شدند. آنها کسانی بودند که بی رحمانه با آنها رفتار می‌شد و زندگی بسیار سختی داشتند. دیگر برده‌ها به عنوان آشپز و خدمتکار مشغول به کار بودند. کسانی که مهارتی داشتند به عنوان نجار یا بنا به کار گمارده می‌شدند.
همانطور که کشت پنبه رشد کرده و به غرب گسترش ‌یافت، برده داری نیز رونق ‌گرفت. تا پیش از 1848 در مناطق دوری در غرب مانند تگزاس نیز برده یافت می‌شد.
با گذشت زمان شمالی‌های بیشتر و بیشتری با برده داری مخالفت می‌کردند. جنوبی‌ها تصور می‌کردند که تنها راه حفظ حق برده داری خود جدا شدن از ایالات متحده است. از آنجا که دولتهای جنوبی بیشتری از ایالات متحده جدا می‌شدند، جنگ داخلی آغاز شد.

راه آهن زیرزمینی (The Underground Railroad)

راه آهن زیرزمینی، سازمانی بود که برای فرار بردگان آمریکایی در قرن نوزدهم به راه افتاد. این سازمان نه راه آهن بود و نه زیرزمینی، این نام به دلیل آنکه افراد مخالف برده داری به طور مخفیانه به بردگان در فرار به سوی ایالات شمالی یا کانادا کمک می‌کردند، بر آن نهاده شد.
برده‌ها در شب عزیمت می‌کردند. هم سفید پوستان و هم سیاه پوستان به آنها کمک کرده و در طول روز لباس و مکانی برای خواب در اختیارشان قرار می‌دادند. واژه‌های راه آهن مخفی به عنوان کدهایی برای کمک به بردگان مورد استفاده قرار می‌گرفتند. توقفگاه‌ها را «ایستگاه» می‌نامیدند، مسیرهای مختلف «خط» و مردمی که به برده‌ها کمک می‌کردند «مأمور قطار» نامیده می‌شدند.
بیشتر مسیرها از ایالات شمالی می‌گذشتند. به محض آنکه برده‌ها به کانادا می‌رسیدند، آزاد شده و نمی‌توانستند آنها را مجدداً بازگردانند، اما بعضی از آنها نمی‌توانستند به شمال برسند. آنها گرفتار شده و به مزارع کشاورزی در جنوب بازگردانده می‌شدند.
افراد چندی به خاطر کمک به بسیاری از سیاه پوستان به شهرت رسیدند. یکی از این افراد، لِوی کافین عضو فرقه کویکر بود که خانه خود را به محل اقامت برده‌ها تبدیل ساخت. بیش از 3000 برده از این طریق موفق به فرار شدند. هاریت توبمن خود برده‌ای بود که موفق به فرار شده و به سایر برده‌ها نیز در فرار کمک کرد.
در اول ژانویه 1863 آبراهام لینکلن اعلام کرد که بردگان در ایالات جنوبی آمریکا آزاد هستند. دو سال بعد جنگ داخلی با پیروزی شمالی‌ها به پایان رسید.

برده داری در دوران اخیر

در دهه 1900 دیگر کشورها اقداماتی جهت پایان دادن به برده داری انجام دادند. پس از جنگ جهانی دوم، که در آن سرنوشت میلیونها نفر به بازداشتگاه‌های اسرا و اردوگاه‌های کار در آلمان و اتحادیه جماهیر شوروی ختم شد، سازمان ملل اعلام کرد که تمام مردم حق حیات و آزادی دارند.
امروزه، اگرچه برده داری به طور قانونی وجود ندارد، اما میلیونها نفر از تمامی نژادها و مذاهب مجبور به کار برای دیگران هستند. آنها از تمام حقوق بشر محروم می‌باشند.