31 تیر 1388 / 29 رجب 1430 / 22 جولای 2009 |
1) رأي مثبت دادگاه "لاهه" نسبت به حقانيت ايران در اختلاف با انگليس (1331 ش):
پس از ملي شدن صنعت نفت ايران در آخر اسفند 1329، شركت نفتي انگليس كه طرف قرارداد شركت نفت ايران بود، به اين دليل كه متضرّر شده است خواهان ادامه همكاري با ايران گرديد. ولي چون نفت، ملي اعلام شده بود، شركت انگليسي به ديوان بينالمللي دادگستري شكايت برد و خواهان احقاق حقوق خود بود. ايران، ديوان را براي رسيدگي به اين پرونده داراي صلاحيت نميدانست زيرا مسأله بر سر دولتها نبود، بلكه دو شركت با هم اختلاف داشتند. سرانجام رأي ديوان بر حقانيت ايران صادر شد و از انگلستان در امور نفتي ايران خلع يد شد. |
2) مرگ "احمد قوام" سياستمدار و نخست وزير دوره قاجار و پهلوي (1334ش):
احمد قوام، معروف به قوام السلطنه، از بزرگترين رجال و سياستمداران دوران معاصرايران در سال 1252 ش در تهران به دنيا آمد. وي از زمان سلطنت ناصرالدين شاه قاجار وارد امور ديواني شد و بعدها رئيس دفتر صدر اعظم گرديد. بعدها فرمانرواي خراسان و سيستان شد و پس از سيدضياءالدين طباطبائي دوبار به صدارت رسيد. قوام پس از دوره دوم نخستوزيري ظاهراً به جرم توطئهاي عليه رضاخان وزير جنگ تحت تعقيب قرار گرفت و پس از مدتي زنداني شدن، راهي اروپا شد. او پس از چند سال به ايران بازگشت و در لاهيجان به كشاورزي پرداخت. قوام السلطنه از آن پس در كارهاي سياسي دخالت نكرد تا اينكه رضاخان پهلوي سقوط كرد. در اين هنگام قوام بار ديگر به نخستوزيري رسيد و در سالهاي 1324 و 1331 نيز در اين مقام بود. وي در سال 1324 جهت حل مسأله حضور نيروهاي روسي در ايران راهي مسكو شد و مذاكراتي انجام داد. در سال 1331 پس از اختلافي كه بين مصدق و شاه بروز كرد، شاه براي اينكه حريف قَدَري در مقابل مصدق بتراشد، سراغ قوام السلطنه رفت. قوامالسلطنه جاهطلب كه در آن هنگام 80 سال از سنش ميگذشت با اكثريت ضعيفي از مجلس راي اعتماد گرفت. اما اين صدارت بيش از چهار روز دوام نياورد و با مقاومت و خروش ملت مسلمان ايران به رهبري آيتاللَّه كاشاني، قوام در سي تير 1331، مجبور به استعفا شد. قوام پس از استعفا، مدتي در حالت اختفا ميزيست و احساس خطر ميكرد. مجلس حكم به مصادره اموال او داد و او كه بعد از اين جريان، كاملاً تاب و توان خود را از دست داده بود سرانجام در 31 تيرماه 1334 در 83 سالگي درگذشت. احمد قوام، روي هم، پنج بار به نخست وزيري رسيد و بيش از بيست بار به وزارت دست يافت. قوام ذاتاً مردي مستبد و قانونشكن و جاه طلب بود و از جنجال و سر و صدا لذت ميبرد. از تملق لذت ميبرد به همين دليل، اطرافيان او را هميشه افراد چاپلوس تشكيل ميدادند. او همچنين از علوم زمان بهره داشت و گاهي شعر هم ميسرود. |
3) تهاجم وسيع ارتش بعث عراق به خاك ايران پس از پذيرفتن قطعنامه 598 (1367ش):
برگزاري جلسه مشترك شوراي فرماندهي انقلاب عراق به رياست صدام در 30 تيرماه 1367 نشان ميداد كه دولت عراق درصدد اقدام مهمي است كه نشانههاي آن با آغاز پيشروي نيروهاي ارتش عراق به خاك ايران آشكار شد. هدف اين پيشبرد و تهاجم، آزاد كردن باقي مانده سرزمينهاي عراق، انهدام نيروهاي ايران و به اسارت درآوردن تعداد بيشتري از نيروهاي ايراني براي ايجاد برابري با تعداد اسراي عراقي اعلام شد. بدين ترتيب، تنها سه روز پس از پذيرفتن قطعنامه 598 از سوي ايران، عراقيها در روز 31 تيرماه 1367 در شرايطي كه وزير خارجه وقت ايران در حال مذاكره با دبير كل سازمان ملل بود، تهاجم خود را از دو محور كوشك و شلمچه در منطقه جنوب آغاز كردند و در سي كيلومتري شمالي خرمشهر مستقر شدند. در اين ميان پيام امام به سپاه باعث گسيل نيروهاي بسيجي به جبههها گرديد كه با كمترين امكانات در برابر يورش دشمن مقاومت كردندو طي چند روز درگيري با انهدام سنگيني كه به قواي عراقي تحميل شد، آنان را مجبور به عقب نشيني نمودند. اين تهاجم وحشيانه رژيم بعث عراق در حالي صورت ميگرفت كه با ادعاهاي دروغين صلحطلبي در طول جنگ، مظلوم نمايي ميكردند و ايران را متجاوز ميخوانند. اين حركت عراق علاوه بر اينكه ناتواني آنان را در برابر قوت اعتقاد و باور سپاه اسلام نمايان كرد، باعث رسوايي آنان در ميان افكار عمومي گرديد. |
4) 29رجب سال 60هجري قمري:
حضرت سيّد الشّهدا امام حسين(علیه السلام) مدينه را به قصد مكه معظمه ترك كردند. يك شب پيش ازعزيمت امام حسين(علیه السلام) ازمدينه به مكه، حاكم اين شهرمرگ معاويه و به خلافت نشستن يزيد را به اطلاع امام حسين(علیه السلام) رساند و بيعت ايشان را با يزيد خواستارشد. اما سالار شهيدان كربلا با اين عمل، مخالفت و به طرف مكه حركت كردند. بنا به برخي ازروايات، حضرت امام حسين(علیه السلام) هنگام ترك مدينه ازشهادت خويش و اهل بيت گراميشان در پهن دشت سوخته كربلا خبرداد بودند. |
5) 29رجب سال 879هجري قمري:
ابوعبدالله محمّد بن سليمان حَلَبي ملقّب به شمسُ الدّين، فقيه، اصولي و مفسّر بزرگ حَلَب درگذشت. وي به ابن اميرحاج مُكنّي و مشهوربود. ابتدا قرآن و سپس ديگر علوم رايج عصر خود را آموخت و سالها به تدريس پرداخت. ابن اميرحاج آثاري هم تأليف كرده است كه ازآن ميان« اَلتَّقرير وَ التَّعبير» را مي توان نام برد. |
6) وفات همسر گرامي رسولخدا، "حضرت خديجه" به روايتي(سهسال قبل ازهجرت) :
حضرت خديجه(سلام الله علیها) پس از 25 سال زندگي مشترك با پيامبر اكرم(صلی الله علیه واله) در سن 65 سالگي، وفات يافت و در منطقهي حَجون مكه دفن گرديد. وي در سن 40 سالگي با رسول خدا(ص) ازدواج نمود و ثمرهي ازدواج آنها، دو پسر و چهار دختر به نامهاي قاسم، عبداللَّه، زينب، رقيه، امكلثوم و حضرت فاطمهي زهرا(س) بود. آن حضرت نخستين زني بود كه به دين اسلام گرويد و تمام اموال خود را در راه ترويج اسلام در اختيار پيامبر اكرم(ص) گذاشت. يكي از روزهايي كه در آن احتمال رحلت آن حضرت نقل شده، 29 رجب است. |
7) درگذشت "ابن قُتَيبه" محدث و اديب(276 ق):
عبداللَّه بن مسلم دينوري معروف به ابن قُتَيبه، قرآن پژوه، محدث، شاعر و اديب مسلمان در سال 213 ق در كوفه به دنيا آمد. پس از تحصيل به قضاوت در دينور(در غرب ايران) پرداخت و سپس در بغداد، نوزده سال به تدريس، تاليف و تكميل آثار علمي خود همت گماشت. ابن قُتيبه به يُمن كتابهايش مورد توجه عالمان و دانش پژوهان قرار گرفت، هرچند وي از جنجالهاي زمان دوري گزيد و در كارهاي سياسي دخالت نميكرد. تاويلُ مشكلِ القرآن، تفسير غَريبِ القُرآن، و معاني الشِّعر از جمله تأليفات اوست. |
8) رحلت آيتاللَّه "سيدمحمد هادي ميلاني" فقيه بزرگ و مرجع عالي مقام شيعه(1395 ق):
حضرت آيت اللَّه سيد محمد هادي ميلاني در محرم سال 1313 ق در نجف، در خانوادهاي اهلِ علم و معنويت به دنيا آمد. اجداد او همه از ساداتِ حسينيِ شهر مدينهي منوره و از فرزندانِ امام چهارم حضرت علي بن الحسين(ع) بودند. پس از اتمام دروس مقدماتي، به درس حضرات آيات: ابوالحسن اصفهاني، ميرزاي ناييني و آقاضياءالدين عراقي حاضر شد و در طول 23 سال حضور در دروس و محافل علمي اين بزرگان، توانسته بود بر آراء و نظرات قويترين اساتيد مسلط شود. آيت اللَّه ميلاني علاوه بر مهارت در فقه، در علومي همچون فلسفه، تفسير و علوم قرآني نيز تبحّر داشت و اين دروس را تدريس مينمود. جلسات درس ايشان در حوزهي بزرگ نجف بسيار با شكوه بود و شاگردان فراواني از جمله آيات عظام: حسين وحيد خراساني، سيد عباس صدر، محمدتقي جعفري، سيدمحمدباقر طباطبايى و... در محضر درس او به مدارج بالاي علمي دست يافتند. هم چنين آثار فراوان علمي آيت اللَّه ميلاني در كتب گوناگون معظمٌ له متبلور شده است. محاضراتٌ في الفِقهِ الاماميَّه در ده جلد، قادَتُنا كيفَ نَعرِفهُم در نُه جلد و... از جمله تأليفات اين مرجع بزرگ تقليد به شمار ميروند. اين عالم بزرگ در سال 1373 ق وارد شهر مشهد شده و با حضور خود، حوزهي علميهي مشهد را رونقي دوباره بخشيد. سرانجام اين عالم رباني كه در اواخر عمرِ خود، از همراهي با نهضت اسلامي مردم عليه رژيم پهلوي غافل نبود در سال 1395 ق برابر با 1354 شمسي در 82 سالگي دار فاني را وداع گفت و پس از تشييعي با شكوه، در جوار مرقد مطهر امام رضا(ع) به خاك سپرده شد. گفته ميشود كه تاييد شرعي براي اعدام حسنعلي منصور، نخستوزير خائن رژيم منحوس پهلوي، از جانب آيتاللَّه ميلاني به اعضاي هيئت مؤتلفهي اسلامي، صادر شده بود. |
9) رحلت آيتاللَّه "ميرزا جواد سلطان القراء" (1418 ق) |
10) درگذشت "يوهان سباستين ژان باخ" موسيقيدان و آهنگساز شهير آلماني (1750م):
يوهان سباستين ژان باخ موسيقيدان نامدار آلماني در 21 مارس 1685م در آيْزْناخْ آلمان به دنيا آمد. وي از خانوادهاي هنرمند بود و پدر و برادرش نيز موسيقيدانان بزرگي بودند. وي زيرنظر برادرش فراگيري موسيقي را آغاز كرد. علاقه به اين هنر در يوهان به قدري بود كه قطعاتي را كه برادرش براي تمرين به او ميداد در زمان كوتاهي فرا گرفت و پس از چندي، خود در اين فن، به مهارت دست يافت. وي از سال 1723م در لايپْزيك سكني گزيد و تا آخر عمر در آنجا به اداره امور موسيقي در چندين كليسا مشغول بود. به عبارتي ديگر خط سير زندگي فعال و سازنده باخ از شغل نسبتاً پايين نوازندگي مجلسي آغاز شد تا آن كه به رهبري اركستر دربار آلمان دست يافت. نبوغ باخ به عنوانِ موسيقيدان و آهنگساز برجسته قرن هجدهم، در عصر خود شناخته نشد. آهنگهاي باخ، يك قرن پس از مرگ او به طبع رسيد و اجراي يكي از موسيقيهاي معروف وي، در واقع پس از 100 سال، آغاز تجديد حيات وي بود. آثار باخ در باب موسيقي ديني از لحاظ غنا و عُلُوّ الهام و آهنگ، ممتاز است. باخ به واسطه علاقه شديدي كه به مذهب داشت، آهنگهايي با رنگ ديني ميساخت كه اي مسيح(ع) و روح از آن جملهاند. وي موسيقي را به درجه كمال رسانيد و در راه تعليم موسيقي، شنوايي خود را از دست داد. يوهان باخ سرانجام در 22 ژوئيه 1750م در 65 سالگي درگذشت. |
11) وقوع نبرد معروف "ايزونزو" بين ايتاليا و اتريش در جريان جنگ جهاني اول (1915م):
پس از آغاز جنگ جهاني اول و بروز اختلاف بين اتحاد سهگانه شامل آلمان، اتريش و ايتاليا، نيروهاي ايتاليا از متحدين جدا شده و به متفقين پيوستند. ورود ايتاليا به جنگ، اهميت زيادي نداشت، چرا كه اين كشور نه داراي صنايع وسيعي بود و نه از قشون و نيروهاي عالي برخوردار بود، بلكه تنها باعث اين ميشد كه اتريش عده زيادي از نيروهاي خود را بدون اينكه فعاليتي ازخود نشان دهند، در مرزهاي ايتاليا نگه دارد. سرانجام در 22 ژوئيه 1915م، نبرد معروف ايزُونْزو در ناحيهاي كوهستاني به همين نام در ايتاليا بين ارتشهاي ايتاليا و اتريش در گرفت و تا پانزدهم اوت همان سال ادامه يافت. در اين نبرد، در حدود هفتاد هزار نفر كشته شدند كه اكثر آنها ايتاليايي بودند. با اين حال، در پايان جنگ ايزونْزُو، اتريش از ايتاليا شكست خورد. |
12) وقوع نبرد نيروهاي فرانسه و تونس در بندر "بِيْزرْتْ" در تونس (1961م):
پس از استقلال تونس از فرانسه در سال 1956، فرانسه بندر بِيْزرتِ تونس را به عنوان يك پايگاه هوايى در اشغال خود نگه داشت كه اين امر با مخالفت تونس مواجه شد. از اين رو، در 17 ژوئيه 1961م نيروهاي تونسي به اين بندر حمله نمودند كه با مقاومت نيروهاي اشغالگر فرانسوي مواجه شدند و بيش از 700 نفر از نيروهاي تونسي كشته شدند. در جريان اين نبرد، نيروهاي تونس با ايجاد راهبندان به محاصره پايگاه دريايى و محل استقرار نيروهاي فرانسوي اقدام نمودند، اما فرانسه با اعزام 800 چترباز به اين منطقه، موفق شد در 21 ژوئيه 1961 محاصره را شكسته و بندر بيزرت و اطراف آن را به تصرف خود درآورَد. دو ماه پس از آن در 18 سپتامبر همان سال دو كشور جهت خروج نيروهاي فرانسوي به توافق رسيدند تا اينكه در سال 1963 پايگاه دريايي بيزرت از نيروهاي فرانسوي تخليه شد. |
13) تأسيس سازمان همكاري منطقهاي براي عمران موسوم به آر - سي - دي (1964م): بعد از جنگ جهاني دوم، در بيشتر مناطق جهان كشورهايى كه به نوعي داراي مشتركات سياسي، فرهنگي و اقتصادي بودند در قالب سازمانها و پيمانهايى اقدام به امضاي قرارداد مينمودند. در منطقه حساس خاورميانه نيز در ابتدا قراردادي نظامي تحت عنوان پيمان بغداد به امضا رسيد. آنگاه در جريان كنفرانس سران ايران، تركيه و پاكستان در استانبول به تاريخ 22 ژوئيه 1964م اعلاميهاي منتشر گرديد كه بر اساس آن، سازمان همكاري منطقهاي براي عمران توسط ايران، تركيه و پاكستان موسوم به آر.سي.دي در شهر استانبول تأسيس شد. از جمله اهداف اين سازمان، توسعه ارتباطات، جهانگردي و امور صنعتي و تجاري بين سه كشور عضو و آشنا نمودن مردم آنها با فرهنگ يكديگر ميباشد. از ديگر توافقات حاصله در اين مذاكرات لغو تشريفات رواديد مسافرت و تخفيف نرخهاي پستي بود. در واقع، اين برنامهها در راستاي رسيدن به اهدافي كليتر طرحريزي شده بود. اهدافي چون ايجاد و تقويت همكاري در زمينههاي اقتصادي و فرهنگي بين سه كشور و استفاده از امكانات موجود به منظور رشد اقتصادي و اجتماعي منطقه و در نتيجه بالا بردن سطح زندگي مردم كشورهاي عضو. سازمان عمران منطقهاي از سال 1985م با تلاش جمهوري اسلامي ايران به "سازمان همكاري اقتصادي" كه اختصاراً "اكو" خوانده ميشود، تغيير نام داد و به دنبال آن اصلاحات و تغييراتي در تشكيلات آن صورت گرفت. پس از فروپاشي اتحادجماهير شوروي در اوايل دهه 1990م، تعدادي از كشورهاي تازه استقلال يافته تقاضاي عضويت در اين سازمان را نمودند كه با پذيرش عضويت 7 كشور، تعداد اعضاي اكو به ده كشور رسيد. اين سازمان حدود 10 مؤسسه تخصصي دارد. |