الهي دل بلا بي دل بلا بي

شاعر : بابا طاهر

گنه چشمان کره دل مبتلا بي		الهي دل بلا بي دل بلا بي
چه داند دل که خوبان در کجابي		اگر چشمان نکردي ديده باني
سخنها واکريم غم وانمائيم		بيا سوته دلان گردهم آئيم
هر آن سوته تريم وزنين تر آئيم		ترازو آوريم غمها بسنجيم
ته کت زيبنده بالا دلربايي		ته کت نازنده چشمان سرمه سائي
بمو واجي که سرگردان چرائي		ته کت مشکين دو گيسو در قفائي
گل غم قسمت دامان ما بي		جهان بي‌وفا زندان ما بي
همه گويا نصيب جان ما بي		غم يعقوب و محنت‌هاي ايوب
شو هجران و روز غم سر آيو		خوش آن ساعت که يار از در آيو
همي واجم که جايش دلبر آيو		زدل بيرون کنم جانرا بصد شوق
که دايم چشم بختم پر نمک بي		زشورانگيزي چرخ و فلک بي
پياپي سيل اشکم تا سمک بي		دمادم دود آهم تا سما بي
هميشه با دل خرم نشينند		خوشا آنان که با ته همنشينند
که گستاخانه آيند و ته بينند		همين بي رسم عشق و عشقبازي
دلش از درد هجران ريشتر بي		هر آنکس با تو قربش بيشتر بي
بجانم صد هزاران نيشتر بي		اگر يکبار چشمانت بوينم
براهت تا سحر در انتظارم		شوان استارگان يک‌يک شمارم
زديده اشک چون باران ببارم		پس از نيمه شوان که ته نيايي
نه حرفي وانويسند و نه خوانند		خوشا آنانکه هر از بر ندانند
ازين گو گل روند آهو چرانند		چو مجنون سر نهند اندر بيابان
حديث از بيش و از کم واتشان بي		سخن از هر چه واجم واتشان بي
هر آن گوهر که وينم واتشان بي		بدريا گر روم گوهر بر آرم
سخنها ميکرم سودش نمي‌بو		دلي ديرم که بهبودش نمي‌بو
در آتش مي‌نهم دودش نمي‌بو		ببادش ميدهم نش ميبرد باد
بدين بيخانماني واکيان شم		خدايا واکيان شم واکيان شم
ته که از در براني واکيان شم		همه از در برانند سوته آيم
بهر لاله هزاران بلبلي بي		بهار آيو به هر شاخي گلي بي
مبو کز مو بتر سوز دلي بي		بهر مرزي نيارم پا نهادن
سرشک سرخ و روي زرد مو بين		بيا جانا دل پردرد مو بين
همه برجان غم پرورد مو بين		غم مهجوري و درد صبوري
ز رنگ روي تو دلخونم اي گل		ز بوي زلف تو مفتونم اي گل
تو چون ليلي و من مجنونم اي گل		من عاشق زعشقت بيقرارم
جواني هم بهاري بود و بگذشت		بهار آيو به صحرا و در و دشت
دمي که گلرخان آيند به گلگشت		سر قبر جوانان لاله رويه
کند فرياد مرگ اندر کمينه		اگر شاهين بچرخ هشتمينه
در آخر منزلت زير زمينه		اگر صد سال در دنيا بماني
غمي ديرم که هرگز کم نمي‌بو		دلي ديرم دمي بيغم نمي‌بو
که يار بيوفا همدم نمي‌بو		خطي ديرم مو از خوبان عالم
واي ازين دل که آزارد مدامم		واي ازين دل که ني هرگز بکامم
نچيده دانه اندازد بدامم		واي ازين دل که چون مرغان وحشي
مو که دردم سبکباري نديره		مو که يارم سر ياري نديره
چه خوابست اينکه بيداري نديره		همه واجن که يارت خواب نازه
گهي نالان گهي گريان چرايم		نميدانم که سرگردان چرايم
ندانم مو که بيدرمان چرايم		همه دردي بدوران يافت درمان
بچشمان اشکم از خون جگر بي		دل از دست غمت زير و زبر بي
دلش پر غصه جانش پر شرر بي		هران ياري چو مو پرناز ديره
که دامان بر جهان افشاندني بي		بدنياي دني کي ماندني بي
دلا يا ويلنا هم خواندني بي		همي لا تقنطوا خواني عزيزا
بغير از معصيت چيزي نديدي		از آن روزيکه ما را آفريدي
ز ما بگذر شتر ديدي نديدي		خداوندا بحق هشت و چارت
شکسته پر و بالم چون ننالم		مو که آشفته حالم چون ننالم
تو آيي در خيالم چون ننالم		همه گويند فلاني چند نالي
به بختم گريه و زاري گره دل		بشم واشم که تا ياري گره دل
که از جان و دلت ياري گره دل		بگردي و نجوئي يار ديگر
صفابخش جمال گلرخان بي		خدايي که مکانش لامکان بي
که بر هر بنده او روزي رسان بي		پديد آرنده‌ي روز و شب و خلق
نهال قامتش نخلي است نوبر		گلش در زير سنبل سايه پرور
چو بلبل ناله و افغان برآور		زعشق آن گل رعنا همه شب
تن سالم زبيمارش خبر ني		دل شاد از دل زارش خبر ني
که آزاد از گرفتارش خبر ني		نه تقصيره که اين رسم قديمه
روان بي درد عشق افسرده اولي		دل ار عشقت نداره مرده اولي
که گل بي عشق حق پژمرده اولي		سحر بلبل زند در گلشن آواز
همه زيبا به چشم ديگران بي		هزاران لاله و گل در جهان بي
سرافراز همه آلاليان بي		آلاله‌ي مو به زيبايي درين باغ
خمار آلوده با جامي بسازد		دل عاشق به پيغامي بسازد
رياضت کش ببادامي بسازد		مرا کيفيت چشم تو کافيست
مدامش باغبون خونين جگر بي		هر آن باغي که نخلش سر بدر بي
اگر بارش همه لعل و گهر بي		ببايد کندنش از بيخ و از بن
بنازم گردش چرخ و فلک را		ببندم شال و ميپوشم قدک را
بشويم هر دو دست بي نمک را		بگردم آب درياها سراسر
وگر دلبر دل و دلرا چه نام است		اگر دل دلبر و دلبر کدام است
ندونم دل که و دلبر کدام است		دل و دلبر بهم آميته وينم
هواي ديگري اندر سرم نيست		ته دوري از برم دل در برم نيست
تمناي دگر جز دلبرم نيست		بجان دلبرم کز هر دو عالم
اجل قصدم کره و شير ژيونست		شيرمردي بدم دلم چه دونست
تنم وا مرگ جنگيدن ندونست		ز موشير ژيان پرهيز مي‌کرد
که تن از بهر موران پرورانست		نفس شومم بدنيا بهر آن است
هرزه بورم بميدان جهانست		ندونستم که شرط بندگي چيست
که اين درد دل تو بي علاجه		قضا پيوسته در گوشم بواجه
همين اين جون تو که بي رواجه		اگر گوهر ببي خواهون نداري
باغبانان دو دست از گل بداريد		لاله کاران دگر لاله مکاريد
بيخ گل بر کنيد و خار بکاريد		اگر عهد گلان اين بو که ديدم
گلم واچيد و خوابم را زيان کرد		شوانم خواب در مرز گلان کرد
هزاران خار بر گل پاسبان کرد		باغبان ديد که مو گل دوست ديرم
چنان گيجم که کافر هم موي ناد		گيج و ويجم که کافر گيج ميراد
شمع و پروانه را پرويج ميداد		بر اين آئين که مو را جان و دل داد
دلم تنگه شبي با مو بسر بر		دمي بوره بوين حالم ته دلبر
به جاي گل زنم مو دست بر سر		ته گل بر سر زني اي نو گل مو
طبيبم آوريد دردم کريد چار		دلم زار و دلم زار و دلم زار
کره در مون دردم را بناچار		طبيبم چون بوينه بر موي زار
سرشک از ديده بارانم شو و روز		مو که سر در بيابانم شو و روز
هميدونم که نالونم شو و روز		نه تب ديرم نه جايم ميکند درد
به اين بي خانماني برکياشم		به اين بي آشنايي برکياشم
ته از در گر بروني برکياشم		همه گر مو برونند واته آيم
مو آن محنت نصيب سخت جانم		مو آن آزرده‌ي بي خانمانم
که هر بادي وزد پيشش دوانم		مو آن سرگشته خارم در بيابون
زدست يار بي پروا بناليم		بوره سوته دلان با ما بناليم
اگر بلبل نناله ما بناليم		بشيم با بلبل شيدا به گلشن
گل و سنبل به ديدار تو چينم		بوره روزي که ديدار ته وينم
که تا سيرت بوينم نازنينم		بوره بنشين برم سالان و ماهان
نويد وصل تو تا نشنوستم		به عشقت اي دلارا نگروستم
بجز اندوه و خواري ندروستم		بدل تخم وفايت کشتم آخر
کمند عنبرين تار ته وينم		خوش آنساعت که ديدار ته وينم
مگر آن دم که رخسار ته وينم		نوينه خرمي هرگز دل مو
کسي خواهد که پيغامش رسونم		دلم دور است و احوالش ندونم
که ديداري بديدارش رسونم		خداوندا ز مرگم مهلتي ده
از آنرويي که هر دو تيره روجيم		بوره يکدم بناليم و بسوجيم
نبو جز درد و غم يک عمر روجيم		ته بلبل حاش لله مثل مو ني
رخم گردين و خاکين چه واجم		دلم دردين و نالين چه واجم
بصد مذهب منادين چه واجم		بگرديدم به هفتاد و دو ملت
که دور افتاده از يار و ديارم		از آن انگشت نماي روزگارم
بجز بر سرزدن چاره ندارم		ندونم قصد جان کردن بناحق
که گريان در ته سنگ مزارم		از آن دلخسته و سينه فگارم
سرا پا شور دارم شر ندارم		بواجندم که ته شوري نداري
کسي واقف نبو از درد و سوزم		بدل درد غمت باقي هنوزم
به سوز مو نبو کافر به روزم		نبو يک بلبل سوته به گلشن
بهر گردش زند آتش بجانم		فلک کي بشنود آه و فغانم
بکام دل نگردد آسمانم		يک عمري بگذرانم با غم و درد
وامو پر بد مکه که دردمندم		نذوني اي فلک که مستمندم
چو رشته مو بسامانت ببندم		بيک گردش که ميکردي ببيني
ز جورت در گدازه استخوانم		کنون داري نظر گو واکيانم
که آهم تير بو ناله کمانم		بکه انديشه‌اي بيداد پيشه
ندونم در سفر يا در حضر بيم		ز حال خويشتن مو بيخبر بيم
همين ذونم که عمري دربدر بيم		فغان از دست تو اي بيمروت
مو در گلخن به خاکستر نشينم		گلستان جاي تو اي نازنيننم
چو ديده واکرم جز ته نوينم		چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا
کافرم گر مني آبش بدارم		کافرم گر مني آلاله کارم
دو صد داغ دل از آلاله دارم		کافرم گر مني نامش برم نام
مگر مو لوک مست سر قطارم		غم عالم همه کردي ببارم
فزودي هر زمان باري ببارم		مهارم کردي و دادي به ناکس
هزاران ملک عقبي گر بدارم		هزاران ملک دنيا گر بدارم
که بي روي تو آنرا گر بدارم		بوره ته دلبرم تا با ته واجم
به آب ديدکان کشتي برانم		تو خود گفتي که مو ملاح مانم
درين درياي بي پايان بمانم		همي ترسم که کشتي غرق وابو
زدي بر خمره‌ي نيلي لباسم		فلک بر هم زدي آخر اساسم
بکن آخر ازين دنيا اساسم		اگر داري برات از قصد جانم
چرا از نازنينم دور باشم		مو که مست از مي انگور باشم
چرا از دود محنت کور باشم		مو که از آتشت گرمي نوينم
به سينه اش خنجري تا دسته وينم		الهي دشمنت را خسته وينم
سحر آيم مزارش بسته وينم		سر شو آيم احوالش بپرسم
همه خوني همه خوني همه خون		دلا خوني دلا خوني دلا خون
چو مجنوني چو مجنوني چو مجنون		ز بهر ليلي سيمين عذاري
نشينن هر دو پا پيچن به دامان		خوشا آنان نه سر دارند نه سامان
بياد روي دلداران مدامان		شو و روزان صبوري پيش گيرن
مو آئين کس مبو در دين و آئين		بعالم کس مبادا چون من آئين
مو آئين بي مو آئين بي مو آئين		هر آنکو حال موش باور نميبو
مکه کاري کز آن گردي پشيمان		بوره اي دل بوره باري بشيمان
باشه روزي که گل چينيم بدامان		يه دو روزي بناکامي سرآريم
اندرون دلم خون کشته پالان		دلم از دست ته نالانه نالان
همه قولان ته بالان بالان		هزاران قول با ما بيش کردي
گريبان بلرزان وا ته لرزان		ته سر ورزان مو سوداي ته ورزان
هران وينان احوال ته پرسان		کفن در کردنم صحراي محشر
ازو کو التجا وا که بريمان		ز ياد خود بيا پروا کريمان
نداره تاب اين سام نريمان		کيه اين تاب داره تا مو دارم
بکشيم دست از خوان ليمان		بوره منت بريم ما از کريمان
که بر خوانش نظر دارند کريمان		کريمان دست در خوان کريمي
ز کردارت نبي يک جو پشيمان		زدست مو کشيدي باز دامان
که تا از وي رسد کارم بسامان		روم آخر بداماني زنم دست
زدلتنگي بوم راضي بمردن		دلم تنگ ندانم صبر کردن
ندانم عرض حالم واته کردن		ز شرم روي ته مو در حجابم
آنکه بر گشته سامانه منم من		آنکه بي خان و بي مانه منم من
آنکه روزش چو شامانه منم و من		آنکه شادمان به انده ميکره روز
کارواني بوينم تا بشيمان		پشيمانم پشيمانم پشيمان
به هرزه کوله باري ميکشيمان		کهن دنيا بهيچ کسي نمانده
چراگاه مو بي سر بشن کوهان		مو آن اسپيد بازم سينه سوهان
مو آن تيغم که يزدان کرده سوهان		همه تيغي به سوهان ميکرن تيز
ويا نالم زغم چون مستمندان		برندم همچو يوسف گر بزندان
مدام آيم بگلزار تو خندان		اگر صد باغبان خصمي نمايد
عيار قلب خالص بوته دونو		نواي ناله غم اندوته دونو
که قدر سوته دل دلسوته دونو		بوره سوته دلان واهم بناليم
غمي دارم که پايانش نميبو		سري دارم که سامانش نميبو
بوين دردي که درمانش نميبو		اگر باور نداري سوي من آي
بسلطان عرب جانم تويي تو		به والله که جانانم تويي تو
همي دونم که درمانم تويي تو		نميدونم که چونم يا که چندم
چه غم کنده ببو بيخ و بن مو		بهارم بي خزان اي گلبن مو
ته اي امروز دل تازه کن مو		برس اي سوته دل يکدم به دردم
بجز خونابه اش نه حاصل مو		نيا مطلق بکارم اين دل مو
چه پروايي کره اينجا دل مو		داره در موسم گل جوش سودا
سر پل صراطم ماجرا بو		واي از روزي که قاضيمان خدا بو
واي از آندم که نوبت زان ما بو		بنوبت بگذرند پير و جوانان
بعالم همچو مو ديوانه‌اي نه		چو مو يک سوته دل پروانه‌اي نه
من ديوانه را ويرانه‌ايي نه		همه مارون و مورون لانه ديرن
وگرنه در جهان بسيار ياره		مو را اي دلبر مو با ته کاره
چو مو بلبل به گلزارت هزاره		کجا پرواي چون مو سوته ديري
شوانم جا و روزانم خورش نه		درين بوم و برانم پرورش نه
تني ديرم که پرواي سرش نه		سري ديرم که مغزي اندرو نه
ندوني درد دل اي بيوفا ته		مو را درد دلم خو کرده واته
ته ذوني با دل و دل ذونه با ته		بوره مو سوته دل واته سپارم
بدس هرگز نگيرم جام بي ته		بدنيا مو نوينم کام بي ته
ندارم يک نفس آرام بي ته		بلرزم روز و شو چون بيد مجنون
بياد روي پر نور گلانه		سحرگاهان فغان بلبلانه
اثر در ناله‌ي سوته دلانه		ز آه مو فلک آخر خدرکه
بدرد سوز غم اندوته‌اي نه		بدنيا مثل مو دل سوته‌اي نه
که اين زخم دلم لو سوته‌اي نه		چسان بندم ره سيل دو ديده
بدل پيوسته بي‌درد و غم ته		دل مو دايم اندر ماتم ته
خم قدم از آن پيچ و خم ته		چه پرسي که چرا قدت ببوخم
سرم در رهن تيغ آبداره		زغم جان در تنم در گير و داره
دل مو تاب اين سودا نداره		ندارم اختياري از چه جوشش
که سنگ از آسمون انداتني نه		به کس درد دل مو واتني نه
کسيس يارم که ترکش واتني نه		بمو واجن که ترک يار خود که
بجاي جوهري جوهر نگيره		دل مو غيرته دلبر نگيره
نبي ناسوته آذر در نگيره		دل مو سوته و مهر ته آذر
خودم جلاد و بيجونم که کرده		نذونم لوت و عريانم که کرده
ببينم عشق بر جونم چه کرده		بده خنجر که تا سينه کنم چاک
کلاه عقلم از سر وا کني ته		دو چشمم را ته خون پالا کني ته
نظر او را سوي صحرا کني ته		اگر ليلي بپرسه حال مجنون
نه در دل فکر بهبودي نه بودي		مو را نه فکر سودايي نه سودي
که هر چشمم هزارون زنده رودي		نخواهم جو کنار و چشمه سارون
درد دلم ز بودردا بتر بي		شوم از شام يلدا تيره‌تر بي
درمان درد ما خود بي اثر بي		همه دردا رسن آخر بدرمون
دگر رويي نه رنگش بي نه بويي		پي مرگ نکويان گل نرويي
بجز بدنامي و بي‌آبرويي		ز خود رو هيچ حاصل برنخيزد
که باشد همدم مو لاله‌رويي		به جز اين مو ندارم آرزويي
دگر در کوهساران گل نرويي		اگر درد دلم واجم به کوهان
هر که دردي نداره مردن اولي		دل بي عشق را افسردن اولي
ذره ذره به آتش سوتن اولي		تني که نيست ثابت در ره عشق
که در ديوان عشاقت بخوني		من دل سوته را لايق ندوني
ز تو زيرا که بحر بيکروني		هزارون بارم از خوني ببو کم
ازين گردش که داري برنگردي		يقينم حاصله که هرزه گردي
بدين عادت که داري کي ته مردي		بروي مو ببستي هر رهي را
سرم بو گوي ميدان خوشترم بي		نپنداري که زندان خوشترم بي
گلستان بي ته زندان خوشترم بي		چو گلخن تار و تاريکه به چشمم
امان جستن روز آخرزمان بي		ز بيداد فلک يارون امان بي
که وامو آسمان پرسرگران بي		اگر پاره کرم يخه بجا بو
خون دلم ز چشمان ريته اولي		در اشکم بدامان ريته اولي
که حرف جور پنهان ريته اولي		بکس حرفي ز جورت وانواجم
کجا رحمت باين خونين جگر بي		دل تو کي ز حالم با خبر بي
کي از خونين جگرها با خبر بي		تو که خونين جگر هرگز نبودي
همه موها مثال ژاله وا بي		بسوي باغ و بستان لاله وابي
رهانم مو سوي بنگاله وا بي		وگر سوي خراسان کاروان را
چو ويرانه که بوم آشانه ديري		غم اندر سينه‌ي مو خانه ديري
ازين غم هرچه در انبانه ديري		فلک اندر دل مسکين مو نه
دامان از هر دو عالم در کشاني		هر آن کالوند دامان مو نشاني
تا که دلبر بپايش برفشاني		اشک خونين پاشم از راه الوند
ز مژگان تر مو ژاله نايي		ز دل بيرون نبجتم ناله نايي
به بخت مو به چشم لاله نايي		شوي نايه که مو خوابت بوينم
سخن از بيش و از کم واته‌شان بي		چه واجم هر چه واجم واته‌شان بي
هر آن گوهر که ديدم واته‌شان بي		بدريا مو شدم گوهر برآرم
درونم چون درخت پي بگل بي		دلم بلبل صفت حيران گل بي
درخت نهله بارش خون دل بي		خونابه بار ديرم ارغوان وار

الهي دل بلا بي دل بلا بي

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته