جنگ های صلیبی چه بودند؟

چکیده
جنگهای صلیبی مجموعه ای از جنگ های مذهبی بین مسیحیان و مسلمانان بود که شروع آن عمدتا برای بدست گرفتن کنترل مکان های مقدس که برای هر دو گروه قداست داشت بود. در کل، 8 ماموریت جهادی صلیبی در بین سالهای 1096 تا 1291 رخ داد. جنگهایی خونین، همراه با خشونت و بی رحمانه ای که توسط مسیحیان اروپایی به وجود آمد، آنها را به بازیگران اصلی عرصه ی جنگ در خاورمیانه تبدیل کرد.

تعداد کلمات : 2497 / تخمین زمان مطالعه : 12 دقیقه

در پایان قرن یازدهم، اروپای غربی به عنوان قدرتی تاثیرگذار در حدود خودش پدیدار گشته بود. هرچند این منطقه ی اروپا هنوز از بقیه مناطق متمدن حاشیه ی مدیترانه مانند امپراطوری بیزانس (که قبلا بخش شرقی امپراطوری روم بود) و همینطور امپراطوری اسلامی خاورمیانه و شمال آفریقا عقب تر بود. امپراطوری بیزانس بخاطر حملات ترکهای سلجوقی بسیاری از قلمرو خود را از دست داد. پس از سالها هرج و مرج و جنگ های داخلی، ژنرال الکسیوس، پادشاهی بیزانس را در 1081 خاتمه داد و تمامی قلمرو باقی مانده را تحت یک سلطنت، به عنوان امپراطوری الکسیوس اول متحد کرد.

در سال 1095، الکسیوس، ماموری به سوی پاپ اوربان دوم فرستاد تا درخواستی مبنی بر ارسال سربازان مزدور از غرب برای کمک به دفع خطر ترک ها داشته باشد. با وجود اینکه روابط مسیحیان شرق و غرب مدتی بود مشکل دار شده بود، درخواست الکسیوس در زمانی ارسال شد که این روابط وضع بهتری یافته بود.

در نوامبر 1095، در شورای کلرمونت (شورایی کلیسایی مرکب از برخی پادشاهان، دوک‌ها و شاهزادگان اروپایی و اشخاص غیر روحانی از کلیسای کاتولیک) در جنوب فرانسه، پاپ به مسیحیان غرب نشین ندا داد که اسلحه بدست گیرند تا بیزانس را یاری کنند و سرزمین مقدس را از کنترل مسلمین خارج گردانند. اینجا سرآغاز جنگ های صلیبی بود. تقاضای پاپ اوربان دوم با عکس العمل فوق العاده ای مواجه شد. هم در بین نخبگان ارتش و هم مردم عادی. افرادی که به زیارت مسلح پیوستند، صلیبی را به عنوان نشان کلیسا به خود آویختند.

جنگ های صلیبی عرصه ای برای نظام های ارتش شوالیه ای دینی متعددی بنیان نهاد که شامل شوالیه های معبد (گروهی نظامی بودند که در قرن ۱۲ میلادی برای محافظت از زائران مسیحی در مسیر اورشلیم، دور هم جمع شدند)، شوالیه‌های تتونیک (فرقه برادران خانه آلمان مریم قدیس در اورشلیم) و شوالیه‌های هوسپیتالر (در جهت پرستاری و نگهداری از زائرین سرزمین مقدس) بود. این گروهها از سرزمین های مقدس دفاع کرده و از زائران و مسافرانی که به این خطه آمد و شد داشتند محافظت میکردند.  
 
آیا میدانستید؟
در حرکتی که به جنگ صلیبی کودکان شهرت یافت (در 1212)، دسته ها و گروههای متعدد و رنگارنگی از کودکان، نوجوانان، زنها و مسن ترها همه با هم مسیر بین استان راین (آلمان) تا ایتالیا را به رهبری مردی جوان بنام نیکولاس که گفته میشد دستورات الهی را برای راهیابی و رفتن به زمین مقدس دریافت میکند، راهپیمایی کردند.
 
اولین جنگ صلیبی (1096-1099)
چهار ارتش از صلیبیون از لشکریان مناطق مختلف اروپای غربی تشکیل شدند که این کار توسط ریموند از سن ژیل (بلژیک)، گادفری از بویلون (بلژیک)، هیو از ورماندویس (فرانسه) و بوهموند از تارانتوی ایتالیا (به همراه خواهرزاده اش تانکرد) انجام شد. این گروهها در آگوست 1096 رهسپار بیزانس شدند.

گروه کوچکتری از شوالیه ها و عوام که به مردم صلیببی شهرت داشتند در برابر دیگران و تحت رهبری یک مبلغ مسیحی معروف بنام پیتر معتکف، نمایشی اجرا کردند. اگر دستور الکسیوس مبنی بر صبر کردن برای رسیدن دیگر صلیبیون را نادیده بگیریم، ارتش پیتر، تنگه ى بسفر (بین دریاى سیاه و دریاى مرمره) را در اوایل آگوست پیمود. در اولین رویارویی نظامی بین صلیبیون و مسلمین، نیروهای ترک در کیبوتوس (یونان) شکست سختی به صلیبیون دادند.

گروه دیگری از صلیبی ها که توسط کونت امیکوی معروف رهبری میشدند، و قتل عام های زیادی را بین یهودیان در شهرهای زیادی در منطقه ی راین آلمان در 1096 مرتکب شده بودند، باعث هتک حرمت بسیار زیادی شد و در نتیجه ی آن تنش بزرگی در روابط مسیحی-یهودی روی داد. وقتی چهار ارتش اصلی صلیبی به قسطنطنیه رسیدند، الکسیوس بر فرماندهانش اصرار کرد که در برابر او قسم صادقانه بخورند و سلطنت او را بر سرزمین هایی که از ترک ها بازپس میگیرند، به علاوه ی سرزمین های دیگری که احیانا به چنگ میاورند، به رسمیت بشناسند. همه قسم خوردند ولی بوهموند امتناع کرد.

در ماه می 1097، صلیبیون و متحدین اهل بیزانس آنها، به نیقیه (یک شهر باستانی در شمال غربی ترکیه که امروزه ایزنیک نام دارد) حمله کردند، که پایتخت سلجوقیان در آناتولی بود. این شهر در اواخر ماه ژون محاصره شد.
 
سقوط اورشلیم
علی رغم اینکه روابط بین رهبران صلیبی و بیزانسی رو به تیرگی میرفت، ارتش مرکب آنها به حرکت خود در آناتولی ادامه داد و شهر بزرگ سوریه یعنی انتاکیه (جزء ترکیه ی فعلی) را در 1098 تسخیر نمود. پس از نزاع های  داخلی بسیار بر سر اینکه چه کسی کنترل انتاکیه را در دست گیرد، صلیبیون حرکت خود را به سمت اورشلیم ادامه دادند، که در آن زمان توسط فاطمیون مصری (که به عنوان مسلمان شیعه دشمنان سلجوقیان سنی بودند) اشغال شده بود. با اردو زدن در برابر شهر اورشلیم در 1099، مسیحیان حاکم تسخیرکننده ی شهر را مجبور به تسلیم در میانه ی ماه جولای کردند. علی رغم قول تانکرد بر نگهبانی (عدم خونریزی مجدد)، صلیبیون صدها مرد، زن و بچه را به مناسبت پیروزیشان در بدو ورود به اورشلیم قربانی کردند.
 
دومین جنگ صلیبی (1147-1149)
با رسیدن به اهداف شان در زمانی کوتاه و غیرمنتظره در جنگ اول صلیبی، بسیاری از صلیبی ها رهسپار خانه شدند. برای اداره ی سرزمین اشغالی، آنهایی که باقی مانده بودند چهار محل اقامت و زیستگاه غربی بزرگ یا جایگاه افراد شرکت کننده در جنگ صلیبی در اورشلیم، رُها (شهری تاریخی از عصر آشوریان بوده، واقع در شمال میان‌رودان جزیرهٔ مابین موصل و شام که یونانیان آن را اِدِسا می‌نامیدند)، انتاکیه و شهر تریپولی (پایتخت لیبی) برپا کردند .