مولای متقیان در یک کلام کوتاه و حکیمانه فرمود:
تخففوا تلحقوا[1]؛
سبکبار شوید تا (به کمال و مقصد حقیقی) برسید.
برای رهائی از جلوه های فریبنده مظاهر مادی هیچ راهی بهتر از زهد و ساده زیستی نیست. انسان ساده زیست بدون تعلق و تکلف مسیر کمال را با آزادگی تمام می پیماید و بدون مانع در آسمان معرفت و کمال به پرواز در میآید. وارستگان زاهد با صفای قناعت و ساده زیستی و با روحی سرشار از ایمان و معنویت به سیر و سلوک و زندگی آزادانه می پردازند ولی دلدادگان به دنیا و دون همتای غرق در ظلمت های غفلت، از مقام آنان خبر ندارند.
تن آدمی شریف است به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
خور و خواب و خشم و شهوت شغب[2] است و جهل و ظلمت
حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت
رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت
حضرت رضا (ع) در مورد ساده زیستی رسول خدا (ص) فرمود: روزی فرشته ای از طرف خداوند متعال به نزد پیامبر (ص) آمده و عرضه داشت: ای محمد (ص)! پروردگار عزیز و جلیل ترا سلام میرساند و میفرماید: اگر میخواهی (در مقابل این همه زحماتی که در راه دین ما متحمل شده ای، صحرای بطحاء را برایت طلا کنیم (و هر چقدر دوست داری برای آبادی دنیایت از آن بهره بگیر. و نیازهای مادی ات را رفع کن!) رسول خدا (ص) صورت مبارک به سوی آسمان بلند کرده و عرض کرد:
بار الها! دوست دارم روزی سیرم کنی ترا سپاس گویم و روز دیگر گرسنه و محتاج تو باشم تا به درگاهت استغاثه کرده و از تو نیازهایم را بخواهم.[3]
پی نوشت ها:
[1] نهج البلاغه، خطبه 21.
[2] مسند الامام الرضا( ع)، ج 1، ص 270.
[3] درماندگى، فتنه.
منبع: حوزه نت
