تحقق تدریجی آدم‌های مکانیکی

با پیشرفت در مهندسی روباتیک، آیا روزی خواهد آمد که سایبورگ‌ها را در زندگی واقعی هم ببینیم؟ خوب، اگرچه دقیقاً چنین نیست، اما انسان برای تقویت توانایی‌های خود استفاده از قطعات سایبرنتیک (یا فرمان شناسی) را آغاز کرده است.
 
آیا می دانستید که سایبورگ یک ترکیب دو واژه‌ای از کلمات "سایبرنتیک" و "ارگانیسم" است که به معنای ارگانیسمی است که از قطعات سایبرنتیک استفاده می‌کند.
آیا می توانید زندگی را بدون تجهیزات مدرنی مانند رایانه، تلفن‌های هوشمند و سایر دستگاه های فناوری تصور کنید؟ مطمئناً ما نمی‌توانیم با چنین نوعی از زندگی ارتباط برقرار کنیم. همه ما به فناوری وابسته هستیم. قطع برق دفاتر ما را تعطیل کرده و کار ما را مختل می‌کند.
 
با این حال، اگر انسان‌ها یک قدم جلوتر بروند و این دستگاه‌ها را در بدن خود بگنجانند چه می‌شود؟ به عبارت دیگر، آیا سایبورگ‌ها، همان طور که در فیلم‌های داستانی مشاهده می‌شود، می‌توانند در زندگی واقعی نیز وجود داشته باشند؟
با پیشرفت سریع فناوری، سایبورگ‌ها فقط به فیلم‌های داستانی محدود نمی‌شوند تنها به این دلیل که انسان برای غلبه بر نقص یا محدودیت‌های جسمی خود از فن آوری استفاده می‌کند. به مفهوم مدرن، کلمه "سایبورگ" همچنین برای اشاره به این مورد استفاده قرار می‌گیرد: "شخصی که از فناوری برای بزرگنمایی یا بالا بردن هر یک از توانایی‌های عادی خود با تعبیه کردن آن در بدن خود استفاده می‌کند".
 
تحقیقات پیشرفته در زمینه روباتیک باعث شده است که بسیاری از پزشکان و دانشمندان امکان استفاده از فناوری را برای بهبود عملکرد یا توانایی‌های بدن انسان کشف کنند. در حالی که برخی از آنها در کمک به معلولین موفق بوده‌اند، فقط زمان می تواند بگوید آیا سایبورگ‌هایی که در فیلم‌های داستانی می‌بینیم در زندگی واقعی نیز وجود خواهند داشت یا نه.
 
بیایید ابتدا معنای سایبورگ را، و این که چگونه در زندگی مدرن روز به آن اشاره می‌شود، و نمونه‌هایی از افرادی که به نظر می‌رسد به سایبورگ‌ها شباهت دارند را کاوش کنیم.
 

سایبورگ‌ها در واقع به شخصیت‌های داستانی گفته می‌شوند که نیمی از انسان و نیمی از ماشین هستند. آنها بخشی از رمان‌ها و فیلم‌های علمی تخیلی بودند. روبوکاپ، ترمیناتورها و غیره نمونه‌هایی از سایبورگ‌ها هستند. با این حال، در مفهوم مدرن، سایبورگ‌ها را می توان انسان‌هایی نام برد که قطعات سایبرنتیک در بدن آنها تعبیه شده است.
در حالی که در دنیای واقعی، فناوری به آن اندازه پیشرفت نکرده است که بتواند روبوکاپ‌ها یا ابرقهرمانان مجهز به قدرت‌های فناوری پیشرفته را تولید کند، به طور قطع می‌توان گفت، عده‌ای هستند که جرأت کرده‌اند که محدوده‌های علم را هل داده و جلو ببرند تا این که یا بر محدودیت‌های خود غلبه کنند یا توانایی‌های جدیدی به دست آورند.
 
در زیر نمونه‌هایی ارائه شده است از کسانی که جرأت استفاده از فناوری را به نفع خود با تبدیل آن به بخشی از بدن خود داشته‌اند. البته ، شما نمی‌بینید که آنها در حال پرواز باشند، یا مانند سایبورگ‌های ابرقهرمان از چشمانشان تیراندازی کنند، با این حال، آنها موفق شده‌اند که نزدیک به یک سایبورگ شوند.
 

نیل هاربیسون مطمئناً موردی بی نظیر است که در سراسر جهان به عنوان "هنرمند سایبورگ" شناخته می‌شود، و همچنین اولین شخصی است که در عکس شناسایی روی گذرنامه‌اش ابزار الکترونیکی‌ای که از سرش بیرون آمده است مشاهده می‌شود.
 
نیل با کوررنگی شدید چشم به جهان گشود، و بینایی‌اش در مقیاس‌های خاکستری بود. با این حال، او اکنون یک آنتن دارد که از جمجمه‌اش بیرون آمده است، و همین باعث شده که او مانند یک سایبورگ از فیلم‌های داستانی به نظر برسد.
از این دستگاه به عنوان "آیبورگ" یاد می‌شود. او برای درک رنگ‌ها از آیبورگ استفاده می‌کند: آنتنی که از سر او بیرون آمده است، فرکانس‌های نوری رنگ‌ها را دریافت می‌کند و سپس آنها را به تراشه نصب شده در قسمت پشت سر او منتقل می‌کند، که آن تراشه آنها را به فرکانس‌های صوتی تبدیل می‌کند.
 
نیل تا حد مجبور کردن مقامات دولت انگلستان به پذیرش "آیبورگ" به عنوان "بخشی از او" جلو رفت. او اداره گذرنامه انگلیس را متقاعد کرد و این حق را به دست آورد که تصویر آیبورگش را بر روی عکس گذرنامه خود داشته باشد. با پیشرفت سریع فناوری، سایبورگ‌ها فقط به فیلم‌های داستانی محدود نمی‌شوند به گفته هاربیسون ، "آیبورگ" بخشی از اوست و صرفاً یک اختراع تکنولوژیکی نیست.
 
تأثیر فناوری چه بود؟ اکنون، او می‌تواند رنگ‌ها را بشنود، و "صداها" را ببیند. او بنیانگذار بنیاد سایبورگ است، که افرادی از سراسر جهان را که مایل به تبدیل شدن به سایبورگ هستند تشویق می‌کند، استفاده از قطعات سایبرنتیک را ترویج می کند، و همچنین برای حمایت از حقوق آنها مبارزه می‌کند.
 

از طرف دیگر، شریک نیل در "بنیاد سایبورگ" ، مون ریباس، یک طراح حرکات موزون، از طریق یک تراشه تعبیه شده در آرنجش می‌تواند هر زمان که قرار است زلزله‌ی رخ دهد ارتعاشات را در بدن خود حس کند. او اظهار داشت که از این طریق احساس ارتباط بیشتری با زمین دارد.
 
جسی سالیوان: پس از برق گرفتگی، مجبور شدند هر دو بازوی او را قطع کنند. امروز، او از اندام‌های بیونیک استفاده می کند که توسط موسسه توانبخشی شیکاگو ساخته شده‌اند.
 
پروفسور کوین وارویک از بدن خود برای هدایت آزمایشاتی در تبدیل بدن انسان به سایبورگ استفاده می‌کند. او یک میکروچیپ را در بدن خود نصب کرده است که به کامپیوترها این امکان را می‌دهد که او را بشناسند و حتی به او سلام کنند.
 
البته هزینه کاشت قطعات سایبرنتیک بسیار زیاد است و اصلاح یا کاشت در بدن برای چنین قسمت‌های سایبرنتیک و پروتز کار ساده‌ای نیست.
 
مزیتِ داشتن قطعات سایبرنتیک نه تنها غلبه بر معلولیت است بلکه کمک به کسانی است که در مناطق مستعد فاجعه ساکن هستند (در حال حاضر دانشمندان در حال کار روی سوسک‌های سایبورگ هستند که به یافتن بازماندگان از زلزله کمک می کنند).
همچنین یادگیری و حفظ کردن بسیار آسان خواهد شد. ما ممکن است بدون استفاده از اینترنت به اطلاعات نامحدودی دسترسی داشته باشیم. (تصور کنید که یک جستجوی Google را در مغز خود قرار داده اید!)
 
علاوه بر این، اگر این وسایل بتوانند انرژی ما را تقویت کنند و به طور خودکار ما را ترغیب کنند و به ما انگیزه بدهند، آیا فوق العاده نخواهد بود؟
 
 منبع: تِک اسپیریتِد