قِلَّةُ الأکلِ یمْنَعُ کثیراً مِنْ أَعلالِ الجِسْمِ.
کم خوردن، از بسیاری از بیماریهای جسمی جلوگیری می کند. [1]
این که پرخوری ریشه بسیاری از بیماریهاست و پرهیز، اصلی ترین درمان خیلی از دردهاست، مطلب ثابت شده ای است. در روایات نیز چنین حکمتی بیان شده است.
فرمان روزه نیز، اگر حکمتها و فلسفه هایی دارد، یکی هم سامان بخشی به وضعیت بدن و دستگاههای تغذیه در درون و ساخت و سازهای داخلی بدن است.
سخن پیامبر اکرم9 نیز که فرمود: روزه بگیرید تا تندرست شوید در همین راستاست.
البته بشرطی که روزه گرفتن، نوعی آسایش و استراحت دادن به جهاز هاضمه باشد، نه آنکه با پرخوریهای هنگام افطار و سحر، نه تنها استراحت را از معده بگیریم، بلکه بار آن را بیشتر و کار آن را اضافه تر سازیم!
روزه درمانی نیز که در برخی معالجات به کار گرفته می شود، به نوعی استفاده از همین نکته و حکمت است. صفای باطن جلوه دیگری از آثار این عبادت است.
اگر سعدی گفته است:
اندرون از طعام، خالی دار
تا در آن نور معرفت بینی
تهی از حکمتی به علت آن
که پری از طعام، تابینی
توجه دادن به همین آثار سازنده و تربیتی جسمی و روحی امساک و کم خوری است،تا در آن نور معرفت بینی
تهی از حکمتی به علت آن
که پری از طعام، تابینی
حیف است روزه را که می تواند درمان کننده باشد، با پرخوریهای شامگاهی و سحرگاهی از خاصیت بیندازیم.
پی نوشت ها:
[1] غررالحکم ج4 ص505
منبع: حوزه نت
