بی اعتنایی به همسر دارای عوامل متعدّدی است که بعضی از آنها را در زیر می خوانیم:
1- روحیه خودبرتر بینی
روحیه خودبزرگ بینی باعث می شود که شوهر نیازها، مشکلات و خواسته های همسرش را نادیده گرفته، تنها به فکر بهره برداری از او و رسیدن به امیال نفسانی خود باشد و از همسرش توقّع دارد که همیشه در خدمت خواسته ها و امیال وی باشد و تا پای جان برای او تلاش کند، ولی خود همچنان با نیازها، مشکلات، احساسات و سخنان همسرش با بی اعتنایی برخورد می کند. این گونه افراد در واقع گرفتار صفت ناپسند تکبّر هستند و در خانه ذلّت نشسته و خود نمی دانند.امیر مؤمنان علی علیه السلام حالت آنها را چنین ترسیم می کند:
«التَّکبُّرُ فِی الْوِلایةِ ذُلٌّ فِی الْعَزْلِ»
خود بزرگ بینی در سرپرستی و ولایت، خواری در انزواست.
چنین افرادی در چشم دیگران و حتّی همسران تحقیر شده خود، هیچ گونه ارج و منزلتی ندارند، زیرا به گفته امیر مؤمنان علیه السلام:
«تَکبُّرُ الْمَرْءِ یضَعُهُ»[i]
خود بزرگ بینی مرد، او را کوچک می کند.
2- بی توجّهی به نقش همسر
افرادی که به علّت خودبینی فقط به کار و تلاش خود توجه داشته، از رنج و کوششی که همسر آنها در زندگی مشترک متحمّل می شود، غفلت دارند، نقش مهم او را در خانواده، درک نکرده اند، به همین جهت نسبت به او تا اندازه ای بی اعتنا و بی تفاوت می شوند.در علم اخلاق از این حالت زشت به کفران نعمت یا «ناسپاسی» یاد می شود که در اسلام از آن سخت نکوهش شده است. امیر مؤمنان علیه السلام می فرماید:
«کفْرُ النِّعْمَةِ لُؤْمٌ»[ii]
ناسپاسی نعمت، پستی است.
و نیز می فرماید:
«انَّ اهْلَ النَّارِ کلُّ کفُورٍ وَ مَکورٍ»[iii]
همه ناسپاسان و نیرنگبازان، اهل دوزخند.
پی نوشت ها:
[i] - شرح غررالحکم، ج 3، ص 278
[ii] - شرح غررالحکم، ج 2، ص 498
[iii] - همان، ص 492
منبع: حوزه نت
