«لا تُحَقِّرَنَّ احَداً مِنَ الْمُسْلِمینَ فانَّ صَغیرَهُمْ عِنْدَاللَّهِ کبیرٌ»[1]
هیچ فردی از مسلمانان را کوچک مشمارید؛ زیرا مسلمانی که در نظر شما کوچک است، در پیشگاه خداوند مقام بزرگی دارد.
...اهانت به مؤمن تنها معصیت حقّ النّاس شمرده نمی شود. بلکه چون خدای متعال به انسان با ایمان برتری بخشیده و خود را یار و یاور مؤمن معرفی فرموده است، هر نوع اهانتی در واقع هتک حرمت خالق او شمرده می شود.
قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله:
«قال اللَّه عزّوجلّ: قَدْ نابَذَنی مَنْ اذَلَّ عَبْدِی الْمُؤْمِنَ»[2]
قال الصّادق علیه السلام:
«مَنْ حَقَّرَ مُوْمِناً مِسْکیناً اوْ غَیرَ مِسْکینٍ لَمْ یزَلِ اللَّهُ عَزّوجلّ حاقِراً لَهُ ماقِتاً حَتّی یرْجِعَ عَنْ مَحْقَرَتِهِ ایاهُ»[3]
و البته چون مؤمن متصل به درخت طیبه ای است که اصل آن پیامبر خدا و فرع آن حضرت امیر علیه السلام و شاخه هایش ائمه هدی علیهم السلام هستند، طبعاً تحقیر و اهانت به مؤمن، اهانت به تمام ریشه و ساقه درخت محسوب می شود.
«ابوهارون» می گوید: روزی در محضر امام صادق علیه السلام بودم. آن حضرت به کسی فرمود: چرا حق ما را کوچک می شمارید؟ مردی از خراسان در حضور حضرت بود، به ناراحتی برخاست و عرض کرد: به خدا پناه می بریم که شما را یا اوامرتان را کوچک شماریم. حضرت به وی فرمود: بله تو از کسانی هستی که مرا اهانت نموده ای. شخص که گویا متحیرتر شده بود، عرض کرد: به خدا پناه می برم اگر کوتاهی در حق شما روا داشته باشم. حضرت فرمود: وای بر تو، آیا صدای فلانی را نشنیدی؟ ما نزدیک «جحفه» بودیم و او به تو می گفت: مرا به قدر یک میل سوار کن که به خدا قسم خسته شده ام، به خدا سوگند سرت را بلند نکردی و همانا او را ضایع کردی.
«وَ مَنِ اسْتَخَفَّ بِمُؤْمِنٍ فَبِنا اسْتَخَفَّ وَضَیعَ حُرْمَةَ اللَّهِ عَزَّوجلَّ»[4]
یکی دیگر از توالی فاسده تحقیر مؤمن این است که تحقیر کفاره ای ندارد. با اینکه برخی گناهان برای محو تبعات تکلیفی آن کفاره ای خاص خود دارد، نبود کفاره برای تحقیر، نشانه این معناست که این معصیت قابلیت جبران ندارد.
قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله:
«مَنْ احْزَنَ مُؤْمِناً ثُمَّ اعْطاهُ الدُّنْیا لَمْ یکنْ ذلِک کفّارَتَهُ وَلَمْ یؤْجَرْ عَلَیهِ»[5]
و این بخاطر عظمت مؤمن و لزوم اکرام وی و حرمت شدید تحقیر او می باشد و این همه البته از عظمت وجهه مؤمن نزد خداوند حکایت می کند.
امام باقر علیه السلام می فرماید: آن شب که پیامبر خدا به معراج رفتند، از خدا پرسید:
خدایا وضعیت مؤمن نزد تو چگونه است؟ خدای عزّوجل پاسخ فرمود:
«یا مُحَمَّد، مَنْ اهانَ لی وَلِیاً فَقَدْ بارَزَنی بِالْمُحارَبَةِ وَانَا اسْرَعُ شَی ءٍ الی نُصَرةِ اوْلیائِی»[6]
پی نوشت ها:
[1] مجموعه ورام، ج 1، ص 31.
[2] خداى متعال مىفرماید: مرا طرد نموده کسىکه بنده مؤمن مرا ذلیل نماید. (وسایل الشیعه- جلد 8- صفحه 592).
[3] کسى که مؤمن فقیر یا غیر فقیرى را تحقیر نماید، خداى متعال دائماً او را تحقیر مىکند وبه وى خشم مىگیرد تا اینکه او از تحقیر مؤمن دست بردارد. (وسایل الشیعه- جلد 8- صفحه 591).
[4] کسى که مؤمنى را تحقیر کند، ما را تحقیر نموده و حرمت خداى عزّوجلّ را شکسته و ضایع نموده است. (وسایل الشیعه- جلد 8- صفحه 592).
[5] کسى که مؤمنى را محزون نماید سپس دنیا را به وى ببخشد، این کفاره گناهش محسوب نمىشود و مزدى نیز برایش ندارد. (بحار الانوار- جلد 75- صفحه 150).
[6] اى محمد صلى الله علیه و آله، کسىکه دوستى از دوستان مرا اهانت کند، مرا به جنگ فرا خوانده است و من سریعتر از هر چیز به یارى دوستانممى شتابم. (وسایل الشیعه- جلد 8- صفحه 588).
منبع: حوزه نت
