1ـ تناسب داشتن آموزش های دینی و مذهبی با متقضیات سنی و میزان رشد عقلی و ذهنی فرزندان.
2ـ توجه به امر تبیین و روشن نمودن ابهامات و سؤالات فرزندان در مسائل دینی و شرح صحیح علل انجام فرائض و وظایف دینی.
3ـ پرهیز از کاربرد تلقین های محض و ایجاد عادتهای انفعالی و مکانیکی در رعایت دستورات دینی.
4ـ استفاده از روش های غیر مستقیم و غیر کلامی در امر تربیت دینی بخصوص دقت در اجرای صحیح روش الگویی از سوی والدین و مربیان.
5ـ ایجاد زمینه در فرزندان برای طرح سؤال و کنکاش در مسائل دینی و ارائه پاسخ های سنجیده از سوی والدین و مربیان.
6ـ ارتباط دادن تربیت دینی به همة جنبه های تشکیل دهندة وجود؛ نظیر جسمی، عقلانی، عاطفی و اجتماعی و ....
7ـ دوری از تحمیل کردن آموزش های دینی به فرزند و اجتناب از کاربرد روش های کاملاً بیرونی در به اصطلاح «دینی بار آوردن آن ها».
8ـ ایجاد زمینه برای برخورد عاقلانه و توأم با تفکر از سوی فرزندان با طبیعت و اسرار آفرینش به نحوی که از آنها خواسته شود در پدیده ها و آفریده های خلقت توجه کنند و خود به قضاوت در ارتباط با آفریدگار جهان هستی و هدف از آفرینش بپردازند.
9ـ معرفی اسوه ها و الگوهای دینی که در این موارد لازم است به شرایط و مقتضیات سنی، عقلی، عاطفی و... فرزندان کاملاً توجه شود.
10ـ ایجاد هماهنگی و سنخیت در روش ها و شیوه های تربیت دینی از سوی والدین، اولیای مدرسه و دست اندرکاران تهیه و تدوین برنامه های صدا و سیما و.....
باید توجه داشت که هرگونه ناهماهنگی بین سفارشات و پند و اندرزها با رفتار عاملان منجر به اختلال در تحقق تربیت صحیح دینی و مذهبی فرزندان می شود.
منبع: حوزه نت
