بیشتر ما تمایل داریم به صورت سیاه و سفید به چیزها نگاه کنیم و به هیچ فضای خاکستری در میان چیزها قائل نباشیم. به همین دلیل، وقتی ما از انواع شخصیت صحبت می‌کنیم، تمایل داریم مردم را به بدبین و خوش بین تقسیم بندی کنیم ولاغیر. این البته به نحو ناخوشایندی نامناسب است زیرا این شبیه به خاراندن سطح است. لایه روی لایه شخصیت‌های انسانی را تشکیل می دهند و هرگز نمی‌توان آنها را با چنین اصطلاحات بُرشی‌ای تعریف کرد. گفته می‌شود، "بدبین" و "خوش بین" پایان داستان نیست، این فقط آغاز است. بیشتر ما یک درک اساسی و البته محتاطانه داریم و می‌دانیم که چه کسی بدبین است و خوش بین کیست؟ بدبین کسی است که نگاه منفی نسبت به چیزها دارد و خوشبین به کسی گفته می‌شود که نگاه مثبتی به چیزها دارد. با این حال، انواع شخصیتی دیگری نیز وجود دارند که عبارتند از سرنوشت گرایان و واقع گرایان.
در حالی که همه این نوع شخصیت‌ها ویژگیهای خاص خود را دارند، تمایلی به تعمیم همه چیزهایی که "خوش بینی" نیست به عنوان "بدبینی" وجود دارد. که دوباره، کاملاً نامناسب است. آن چه معمولاً به عنوان بدبینی تلقی می‌شود، در حقیقت می‌تواند "واقع گرایی" باشد، که ما را به این سؤال سوق می‌دهد که واقع گرایی چیست و چگونه از بدبینی متفاوت است.
بدبینی در مقابل واقع گرایی
همان طور که قبلاً گفتیم، تمایلی وجود دارد به این که شخصی که خوش بین نیست به طور خودکار بدبین تلقی شود. به هر حال اکنون این مد نظر نیست. کسی که خوش بین نیست، لزوما نیازی به بدبینی نیز ندارد، و می‌تواند به راحتی واقع بین باشد. افراد غالباً ویژگیهای یک واقع گرا و بدبین را برابر می‌کنند و وقتی افراد واقعاً به معنای واقعی "واقع گرا" هستند، به آنها می‌گویند "بدبین".توضیح دقیق‌تر این دو نوع شخصیت و آشنایی با خصوصیات آنها به شما کمک می‌کند تا درک کنید که این‌ها با هم تفاوت دارند و چرا نباید این اصطلاحات را معادل با هم استفاده کرد. اما ابتدا توضیحی در مورد این دو نوع شخصیت ارائه می‌شود.
ویژگیهای یک شخصیت بدبین
فرد بدبین کسی است که نگاهی منفی نسبت به زندگی دارد، کسی که تمایل دارد به موارد منفی موجود در زندگی، یک شخص یا وضعیت توجه کند و معتقد است بیش از خوبی، این بدی است که در هر چیزی وجود دارد. برخلاف خوش بین‌هایی که تمایل به دیدن سمت مثبت همه چیز دارند و معتقدند که یک وضعیت منفی تنها یک نقص در برنامه‌ی بزرگ‌تر امور است، یک بدبین معتقد است که همه چیز منفی است و همچنان منفی خواهد بود، و این بر همه زمینه‌های زندگی او تأثیر خواهد گذاشت، تا آن جا که معتقد می‌شود که همه چیز تقصیر اوست. بدبین‌ها از دیدن خوبی‌ها در مردم و زندگی خودداری می‌کنند و متقاعد شده‌اند که با گذشت هر روز اوضاع بدتر می‌شود.برای مثال:
هنگامی که خورشید بالاخره بعد از باران می‌درخشد و کسی اظهار نظر می‌کند که چقدر خوب است، بدبین در مورد جمع شدن همه در خیابان‌ها برای آفتاب گرفتن شکایت خواهد کرد.ویژگیهای یک واقع گرا
واقع گرا کسی است که به روشی که واقعاً هست چیزها را می‌بیند. او تحت تأثیر طرح منفی یا مثبت چیزها قرار نخواهد گرفت. او هر روز را آن چنان که می‌آید قبول می‌کند و یاد می‌گیرد که با هر چیزِ منفی کنار بیاید و از چیزهای مثبت لذت ببرد. اگرچه اعتقاد بر این است که خوش بین‌ترین افراد بهینه‌ترین تنظیمات را دارند، اما در واقع، واقع گرایان بیشتر این خاصیت را دارند. در حالی که ممکن است خوش بینان تمایل به نگاه کردن و تمرکز فقط بر روی نکات مثبت در زندگی داشته باشند، اما غالباً درباره آنها گفته می‌شود که آنها جهان را از میان عینک‌هایی دارای رنگ گل رز مشاهده می‌کنند و از دیدن بد به هر صورتی امتناع می ورزند که این اغلب منجر به ناامیدی‌های شدید می‌شود. یک واقع گرا، به عبارت ساده، به بهترین‌ها امیدوار است و برای بدترین وضعیت آماده است.علاوه بر این، یک واقع گرا تنها پس از تجزیه و تحلیل تمام داده‌ها و اطلاعاتی که در دسترس اوست، نظر خود را شکل می‌دهد، بنابراین، نظرات، تصمیمات و چشم انداز او معمولاً عینی‌تر و بی طرفانه‌تر هستند. او اجازه نمی‌دهد انتظارات برای روش احساس او تصمیم بگیرند.
برای مثال:
در حالی که یک خوش بین می‌تواند باران را شهد شیرینی که زمین را غسل می‌دهد بنامد، یک واقع گرا واقعاً آن را بارشی از قطرات مایع می‌نامد.تفاوت بین یک بدبین و یک واقع گرا
شرح شکل: تفاوت بین واقع گرا، خوشبین، و بدبین
دلیل این که بدبینی و واقع گرایی معمولاً به طور متناوب به جای هم استفاده می‌شوند، احتمالاً این است که واقعیت اغلب کاملاً غیر جذاب است، بنابراین وقتی افراد چیزهایی را می‌گویند که واقعاً هستند، معمولاً با بدبین‌ها اشتباه گرفته می‌شوند.
با این حال، بدبین‌ها و واقع گراها کاملاً متفاوت هستند. افرادی که خود را به دست خیال پردازی‌های غیر لازم نمی‌دهند (آن چنان که خوشبینان چنین می‌کنند) بدبین نیستند، بلکه در واقعیت زندگی می‌کنند و می‌گویند هر نتیجه‌ای ممکن است، که منفی را نیز شامل می‌شود. بیشتر ما تمایل داریم به صورت سیاه و سفید به چیزها نگاه کنیم و به هیچ فضای خاکستری در میان چیزها قائل نباشیم. در مقایسه، یک بدبین وقتی را صرف فکر کردن به تمام پیامدهای منفی ممکن می‌کند و سپس یک قدم جلوتر برداشته و خود را متقاعد می‌کند که آنها اتفاق خواهند افتاد (همه‌ی آنها، و حتی او هر کاری که در مورد کارها در روالی که پیش می‌روند بکند باز آنها اتفاق خواهند افتاد).
هنگامی که هر موقعیتی خود را نشان دهد، یک واقع گرا، همان طور که قبلاً گفتیم، سعی خواهد کرد آن را با در نظر گرفتن تمام حقایق و اطلاعات آنالیز کند بدون این که انتظاراتی را ابراز دارد، تصمیمی را اتخاذ کند، و نظری را شکل دهد. از طرف دیگر یک بدبین، چرخشی منفی بر روی چیزها دارد، از همان اولین کلمه‌ای که ادا شود. او فقط به تمام مواردی که احتمالاً می‌تواند اشتباه پیش برود خواهد اندیشید. چشم انداز او این است که: او می‌داند که همه چیز اشتباه پیش می‌رود، او فقط منتظر زمان وقوع آن است. اگر اوضاع به صورت مثبت پیش رود، او بلافاصله آن را به عنوان یک اتفاق نادر معرفی کرده که دیگر هرگز تکرار نخواهد شد. از طرف دیگر، یک واقع گرا، با نگاهی عینی به اوضاع و احوال، برای هر دو نتیجه آماده خواهد بود و با نتیجه (یا با احتمال پیشامد هر دو نتیجه) دچار نشاط و اضطراب نخواهد شد.
منبع: Rujuta Borkar - PsycholoGenie
