اي درخت ملک! بارت عز و بيداري تنه |
|
رسم بهمن گير و از نو تازه کن بهمنجنه |
فرخت باد اورمزد و بهمن و بهمنجنه |
|
اورمزد و بهمن و بهمنجنه فرخ بود |
بر سر انگشت سبزي بر سر و سبزش نه |
|
بر سرانگشت معشوقان نگر سبزي حنا |
بر سر تصوير زنگاري و بند آينه |
|
راست پنداري بلورين جامهاي چينيان |
پرهاي طوطيان از طوطيان وقت چنه |
|
يا به منقار زجاجي برکند طاووس نر |
در جهد آتش به سنگ آتش و آتشزنه |
|
اي خداوندي که روز خشم تو از خشم تو |
کو بيوبارد جهان، گويد که هستم گرسنه |
|
خشم تو چون ماهي فرزند داوود نبي |
زير بارت گردن هر ممن و هر ممنه |
|
در دعاي ممنين و ممناتي، زانکه هست |
جز به گرد خم خرامش جز به گرد دن دنه |
|
تا تواني شهريارا روز امروزين مکن |
اختيارش بر طلايه، افتخارش بر بنه |
|
بامدادان حرب غم را لشکري کن تعبيه |
ساقيان بر ميسره، خنياگران بر ميمنه |
|
تو به قلب لشکر اندر خون انگوران به دست |
خادمان تو فکنده عنبر اندر مدخنه |
|
ساقيان تو فکنده باده اندر باطيه |
گاه سروستان زنند امروز و گاهي اشکنه |
|
مطربان ساعت به ساعت بر نواي زير وبم |
گاه نوروز بزرگ و گه بهار بشکنه |
|
گاه زير قيصران و گاه تخت اردشير |
گه نواي ديف رخش و گه نواي ارجنه |
|
گه نواي هفت گنج و گه نواي گنج گاو |
نوبتي روشن چراغ و نوبتي کاويزنه |
|
نوبتي پاليزبان و نوبتي سرو سهي |
ساعتي سروستاه و ساعتي با روزنه |
|
ساعتي سيوارتير و ساعتي کبک دري |
نيمروزان بر لبينا، شامگاهان بر دنه |
|
بامدادان بر چکک، چون چاشتگاهان بر شخج |
مهرگان بر نرگس و فصل دگر بر سوسنه |
|
ماه فروردين به گل چم، ماه دي بر باد رنگ |
لعل مي الفين شهر و العصير الفي سنه |
|
سال سيصد سرخ ميخور، سال سيصد زرد مي |