وظایف منتظران حقیقی (3)
انتظار
همانند کسی که در بیابانی بی انتها سرگردان مانده، تنها و وحشتزده رهنمایی را می طلبد.
همانند کسی که پس از تشنگی های یسیار، با پنجه های دردمند، زمین را کنده و در آرزوی جوشش آبی گوارا « له له » می زند.
همانند کسی که در قحط سال بی باران، در کنار مزرعه ی عطش زده اش، به امید پدیدار گشتن ابر رحمت دیده، به کرانه های آسمان چشم دوخته است.
همانند کسی که در حین بالا رفتن از کوهی، پایش لغزیده و دست به سنگی گرفته و کمک دهنده ای را فریاد می کند.
همانند کسی که در کنار بستر بیماری عزیز، ترسان از جان دادن او ، ورود طبیبی درد آشنا را لحظه شماری می کند.
باید انتظار کشید، باید دیده به راه امام زمان(علیه السلام) بود.
«باید هر صبح و شام چشم انتظار فرج ماند...» 1
منتظر ظهور امام زمان(علیه السلام) بودن، حرکت به سوی ظهور داشتن و عمل به آرمان های موعود نمودن است. و چنین انتظاری خود فرج و گشایش به حساب می آید.
امام سجاد علیه السلام می فرمایند:
« انتظار فرج از بالا ترین انواع فرج است.» 2
جامعه ی منتظر جامعه ای پویاست. جامعه ای متحرک و فعال است که حاکمیت طاغوت را نفی می کند و بی عدالتی را بر نمی تابد.
انسان منتظر، انسانی کوشاست، انسانی جهادگر و مبارز است که در مسیر اقامه ی توحید و استقرار عدالت از نثار هر چه دارد، دریغ نمی ورزد.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرمایند:
« بالا تربن اعمال امت من انتظار فرج است.» 3
امام صادق علیه السلام می فرمایند:
« پس بکوشید و انتظار کشید که این انتظار گوارایتان باد ای گروه رحمت شده!» 4
ای کاش شبی ظهور می کرد بهار
از کوچه ی دل عبور می کرد بهار
من زرد ترین قصه ی عشقم، ای کاش
یک لحظه مرا مرور می کرد بهار
پی نوشتها:
1. بحار الانوار، ج52، ص 145
2. بحار الانوار، ج52، ص 122
3. کمال الدین، ج2، ص 644
4. منتخب الاثر، فصل 10، باب2، ص 498
/خ
