علت سندرم گیلن باره چیست؟
علت دقیق گیلن باره ناشناخته است. با توجه به منابع معتبر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، حدود دو سوم افراد مبتلا به گیلن-باره پس از اینکه مبتلا به اسهال یا عفونت تنفسی شده اند، به اختلال سندروم گیلن باره دچار شده اند.این موضوع نشان می دهد که یک پاسخ ایمنی نادرست به بیماری قبلی موجب این اختلال می شود.
عفونت کمپیلوباکتر ژژونی (Campylobacter jejuni) با گیلن باره ارتباط دارد. کمپیلوباکتر یکی از رایج ترین علل اسهال باکتریال است.
این نیز رایج ترین عامل خطر برای گیلن باره می باشد.
کمپیلوباکتر (Campylobacter) اغلب در مواد غذایی نپخته، به خصوص در گوشت مرغ و پرندگان خانگی یافت می شود.
عفونت های زیر نیز با گیلن باره مرتبط شده اند:
آنفلوآنزا
سیتومگالوویروس (CMV) که یک سویه از ویروس هرپس (تبخال) است.
عفونت ویروس اپشتین بار(EBV) یا مونونوکلئوزیس.
پنومونی مایکوپلاسما، که یک پنومونی غیر معمول است که توسط ارگانیسم های مشابه باکتری ایجاد می شود.
اچ آی وی یا ایدز.
هر کس می تواند به گیلن باره مبتلا شود، اما این بیماری در میان افراد مسن شایع تر است.
در موارد بسیار نادر، افراد ممکن است این اختلال را روزها یا هفته ها پس از واکسیناسیون بگیرند.
علائم سندرم گیلن باره چیست؟
در سندروم گیلن باره، سیستم ایمنی بدن شما به سیستم عصبی محیطی حمله می کند.اعصاب در سیستم عصبی محیطی شما مغز را به بقیه بدن متصل می کند و سیگنال های مغز را به عضلات منتقل می کند.
اگر این اعصاب آسیب ببینند عضلات قادر به پاسخگویی به سیگنالهایی که از مغز شما دریافت می کنند نخواهند بود.
اولین علامت معمولا احساس سوزن سوزن شدن در انگشتان پا و خود پاها است. سوزش سپس به سمت بازوها و انگشتانتان گسترش می یابد.
علائم می توانند بسیار سریع پیشرفت کنند. در برخی از افراد، این بیماری در عرض چند ساعت می تواند جدی شود!
علائم گیلن باره عبارتند از:
احساس سوزش یا خارش در انگشتان دست و پا
ضعف عضلانی در پاهای شما که به بدن شما منتقل می شود و در طول زمان بدتر می شود.
مشکل در پیاده روی طولانی مدت
مشکل در حرکت چشم ها یا چهره، صحبت کردن، جویدن یا بلعیدن
کمر درد شدید
از دست دادن کنترل مثانه
افزایش ضربان قلب
دشواری تنفس
فلجی. 1
.jpg "سندرم گیلن باره چیست؟")
انواع سندرم گیلن باره
پلی رادیکولونوروپاتی حاد دمیلینه کننده (AIDP)
شایع‌ترین شکل سندرم گیلن باره در ایالات متحده است. علامت معمول آن ضعف عضلانی است که از قسمت پایین بدن شروع می‌شود و به سمت بالا گسترش می‌یابد.سندرم میلر فیشر (MFS)
فلج چشم و عدم تعادل هنگام راه رفتن، از علائم این نوع سندرم گیلن باره است. سندرم میلر فیشر در آسیا بیشتر دیده می‌شود و در حدود ۵ درصد از افراد مبتلا به سندرم گیلن باره در ایالات متحده دیده می‌شود.نوروپاتی آکسونی حسی و حرکتی حاد و نوروپاتی آکسونی حرکتی حاد
در چین، ژاپن و مکزیک شایع هستند و در ایالات متحده کمتر دیده می‌شوند.عوارض سندروم گیلن باره
علائم اولیه‌ی شدید سندروم گیلن باره به طور قابل توجهی خطر ابتلا به عوارض طولانی مدت و جدی را افزایش می‌دهد.این سندروم بر اعصاب تاثیر می‌گذارد. از آنجایی که اعصاب، حرکات و عملکرد بدن را کنترل می‌کنند، افراد ممکن است عوارض زیر را تجربه کنند:
مشکلات تنفسی
ضعف یا فلج عضلات تنفسی می‌تواند مرگبار باشد. ۳۰ درصد از افراد مبتلا به سندروم گیلن باره، به بستری و تنفس به کمک دستگاه نیاز دارند.بی حسی
اکثر افراد مبتلا به این بیماری به طور کامل بهبود می‌یابند و تنها ضعف جزئی، بی حسی یا سوزش در آن‌ها باقی می‌ماند.مشکلات قلبی و فشار خون
نوسانات فشار خون و ریتم‌های نامنظم قلب (آریتمی قلبی)، از عوارض رایج این بیماری هستند.درد
نیمی از افراد مبتلا به سندروم گیلن باره درد شدید عصبی را تجربه می‌کنند که با مصرف مسکن کاهش می‌یابد.اختلال عملکرد روده و مثانه
کاهش عملکرد روده و احتباس ادرار از عوارض این سندروم می‌باشد.لخته شدن خون
افرادی که به دلیل سندروم گیلن باره بی‌حرکت هستند، در معرض خطر لخته شدن خون قرار دارند.تا زمانی که فرد مستقلا قادر به راه رفتن باشد، رقیق کننده‌های خون و پوشیدن جوراب ساق بلند (جوراب واریس) توصیه می‌شود.
زخم بستر (زخم فشاری)
عدم حرکت فرد را در معرض خطر ابتلا به زخم بستر قرار می‌دهد. تغییر وضعیت مکرر به جلوگیری از این مشکل کمک می‌کند.عود
۳ درصد از افراد مبتلا به این بیماری دچار عود مجدد می‌شوند.بررسی های تشخیصی سندرم گیلن باره
تشخیص سندرم گیلن باره به خصوص در مراحل اولیه‌ی بیماری دشوار است زیرا علائم این بیماری بین افراد مختلف، متفاوت است و علائم مشابهی با سایر بیماری های عصبی دارد. جهت تشخیص، نورولوژیست با بررسی تاریخچه‌ی پزشکی و معاینه‌ی فیزیکی شروع خواهد کرد.ضعف در هر دو طرف بدن و شروع سریع علائم، ویژگی‌های بارز سندرم گیلن باره است. سایر بیماری های عصبی معمولا شروعی آهسته دارند.
جهت تشخیص، انجام آزمایش‌های زیر نقش مهمی دارند:
الکترومیوگرافی (EMG)
الکترودهای سوزنی و نازک، به عضلاتی که پزشک می‌خواهد بررسی کند وارد می‌شوند و فعالیت عصبی را در این عضلات بررسی می‌کنند.آزمایش هدایت عصبی
الکترودهایی در سطح پوست قرار داده می‌شوند، شوک‌های کوچکی به ماهیچه فرستاده می‌شود و سرعت انتقال سیگنال‌های عصبی در طول اعصاب اندازه گیری می‌شود. در سندرم گیلن باره سیگنال‌ها به آرامی منتقل می‌شوند.پونکسیون کمری یا آزمایش ال پی (LP)
نمونه‌ای از مایع مغزی نخاعی (CSF) از کانال نخاعی استخراج می‌شود و مورد آزمایش قرار می‌گیرد. مایع مغزی نخاعی افراد مبتلا به سندرم گیلن باره دارای پروتئین بالایی است. 2
درمان گیلن باره
گلین باره درمان قطعی ندارد، اما راه هایی وجود دارد که علائم را بهبود می‌بخشد:.jpg "سندرم گیلن باره چیست؟")
*ایمنوگلوبولین درمانی
این دارو از جنس پروتئین است و از سیستم ایمنی در برابر حملات آنتی بادی‌های مهاجم محافظت می‌کند.*پلاسما فرزیس
دستگاهی به بدن شما وصل می‌شود که خون به درون آن کشیده می‌شود و آنتی بادی‌های حمله کننده به اعصاب از خون جدا می‌شوند.این آنتی بادی‌ها، پروتئین‌هایی هستند که در خون وجود دارند و باعث حمله به سیستم ایمنی بدن می‌شوند.
بیمار مبتلا به سندروم گیلن باره نیاز دارد که چند روز تا چند هفته در بیمارستان بماند. زمان بستری ماندن در بیمارستان به شدت بیماری و مقدار مراقبت‌هایی که بیمار احتیاج دارد، بستگی دارد.
رژیم غذایی بیمار باید پر کالری و پر پروتئین باشد تا قدرت عضلاتی او حفظ و بازسازی شود.
ممکن است غذا با حجم کم و در دفعات زیاد برای بیمار تجویز شود.
ممکن است برای کمک به حفظ قدرت و انعطاف پذیری عضلات، فیزیوتراپی برای فرد انجام شود.
فیزیوتراپی می‌تواند در قوی شدن عضلات و یادگیری دوباره راه رفتن و حرکت دادن ماهیچه‌های بدن به بیمار کمک کند.
نحوه مراقبت از خود
*از مصرف سیگار خودداری کنید.*با دقت توصیه‌های پزشک را دنبال کنید.
*داروی خود را صحیح و سر وقت مصرف کنید.
*اگر فیزیوتراپی می‌شوید، به دقت ورزش‌های فیزیوتراپی را انجام دهید تا عضلاتتان دوباره انعطاف‌پذیر و قدرتمند شود.
*مشاوره با یک روانشناس به سازگاری شما با شرایط بیماری و کیفیت زندگی مطلوب کمک می‌کند. 3
پی نوشت:
1.www.tavandarman.com
2.www.doctoreto.com
3.www.hamshahrionline.ir
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
