حجاب چهره جان ميشود غبار تنم
شاعر : حافظ
خوشا دمي که از آن چهره پرده برفکنم |
|
حجاب چهره جان ميشود غبار تنم |
روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم |
|
چنين قفس نه سزاي چو من خوش الحانيست |
دريغ و درد که غافل ز کار خويشتنم |
|
عيان نشد که چرا آمدم کجا رفتم |
که در سراچه ترکيب تخته بند تنم |
|
چگونه طوف کنم در فضاي عالم قدس |
عجب مدار که همدرد نافه ختنم |
|
اگر ز خون دلم بوي شوق ميآيد |
که سوزهاست نهاني درون پيرهنم |
|
طراز پيرهن زرکشم مبين چون شمع |
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم |
|
بيا و هستي حافظ ز پيش او بردار |
|