توسل به اهل بيت (ع) در آيات و روايات
توسل حضرت موسي (ع) به اهل بيت (ع)
و هنگامي که موسي براي قوم خود در پي آب برآمد، گفتيم: «با عصايت بر آن تخته سنگ بزن!» پس دوازده چشمه از آن جوشيدن گرفت، [به گونه اي که] هر قبيله اي [آن را]آبشخور خود را مي دانست [و گفتيم:] «از روزي خدا بخوريد و بياشاميد [ولي] در زمين سر به فساد برمداريد».
در تفاسير اهل بيت (ع) آورده اند که چون تشنگي بر بني اسرائيل غالب شده بود و بيم هلاکت مي رفت، حضرت موسي (ع) دست به دعا برداشت و گفت: «[الهي!] بحق محمد سيد الانبياء و بحق علي سيد الاوصياء و بحق فاطمه سيد النساء و بحق الحسن سيد الاوليا و بحق الحسين افضل الشهداء و بحق عترتهم و خلفائهم سادة الازکيا»، پروردگارا! به حق محمد سرور انبياء و به حق علي سرور اوصياء و به حق فاطمه سرور زنان عالم و به حق حسن سيد اولياء و به حق حسين افضل شهيدان و به حق خاندان و جانشينانشان که پاک ترين سروران هستند که اين بندگان تشنه را آب دهي!
و خداوند بزرگ به واسطه ي مقام اين خاندان عصمت، دعاي حضرت موسي (ع) را اجابت فرمود. (1)
توسل حضرت يوسف (ع) به اهل بيت (ع)
هنگامي که برادران يوسف او را در چاه افکندند و او تنها و غريب در ته چاه تاريک قرار گرفت، به دعا و مناجات پرداخت. در اين هنگام، جبرئيل نزد يوسف آمد و گفت: اگر دوست داري از چاه خارج شوي، اين دعا را بخوان:
اللهم اني اسئللک بان للک الحمد لا اله الا انت المنان بديع السموات و الارض ذوالجلال و الاکرام انتصلي علي محمد و آل محمد ان تجعل لي عما انا فيه خرجا و مخرجاً.
خدايا! من [فقط] از تو تقاضا مي کنم؛ که حمد و ستايش براي توست، معبودي جز تو نيست، تويي که بر بندگان نعمت مي بخشي، آفريننده ي آسمان ها و زميني و صاحب جلال و اکرامي. تقاضا مي کنم که بر محمد و آل او درود فرستي و گشايشي و نجاتي از آنچه در آن هستم، بر من قرار دهي.
او اين دعا را خواند و نجات يافت. (2)
احترام ابوذر به اهل بيت (ع)
ما به ابوذر گفتيم تو پيرمردي از اصحاب پيامبر هستي و اين گونه روي دست و پاي دو بچه از بني هاشم مي افتي و دستشان را مي بوسي؟
ابوذر گفت: آري، اگر آنچه من درباره ي اين دو از پيامبر شنيده ام، مي شنيديد، شما هم بيشتر از اين به آن ها احترام روا مي داشتيد.
مالک بن انس پرسيد: از پيامبر چه شنيده اي؟
گفت: شنيدم که درباره ي علي (ع) و اين دو مي فرمايد: «اي علي اگر کسي نماز بخواند و روزه بگيرد تا به صورت ني خشکيده در آيد، نماز و روزه به او سودي نمي رساند، مگر دوستي شما را داشته باشد. هر کس به وسيله ي شما به خدا توسل پيدا کند، سزاوار است که خدا او را رد نکند. اي علي هر کس شما را دوست بدارد و به شما تمسک جويد، به ريسمان محکم الهي تمسک جسته است». (3)
پی نوشت ها :
1. الفين، ترجمه: وجداني، ص 739.
2. محمد رحمتي شهرضا، گنجينه معارف، ص 222.
3. حسن بن محمد ديلمي، ارشاد القلوب، ج 2، ص 415.
