روز بازار گل و ريحانست | | روز عيش و طرب و بستانست |
دامن باد عبير افشانست | | تودهي خاک عبير آميزست |
راست چون آزدهي سوهانست | | وز ملاقات صبا روي غدير |
قدحي از شبه و مرجانست | | لاله بر شاخ زمرد به مثل |
روي گلزار پر از پيکانست | | تا کشيده است صبا خنجر بيد |
با چمنشان به جدل پيمانست | | فلک از هاله سپر ساخت مگر |
سوي گردون به طبيعت زانست | | ميل اطفال نبات از پي قوت |
هر کرا نفس نباتي جانست | | که کنون ابر دهد روزيشان |
مطرب بزمگه بستانست | | باز در پردهي الوان بلبل |
باغ را باد صبا مهمانست | | کز پي تهنيت نوروزي |
غرقه اندر گهر الوانست | | ساعد شاخ ز مشاطهي طبع |
به نکويي چو نگارستانست | | چهرهي باغ ز نقاش بهار |
وز گرانيش گهر ارزانست | | ابر آبستن دريست گران |
ني که آن دعوي و اين برهانست | | به کف خواجهي ما ماند راست |
مدغم اندر دل آن بارانست | | مضمر اندر کف اين دينارست |
کثرت آن مدد طوفانست | | کثرت اين سبب استغناست |
جود اين دم به دم و آسانست | | بذل آن گه به و دشوارست |
کس ندانم که برو پنهانست | | گرچه پيدا نکنم کان کف کيست |
نام او تا به ابد عنوانست | | کف دستيست که بر نامهي رزق |
که نظير پسر عمرانست | | مجد دين بوالحسن عمراني |
قلمش همچو عصا ثعبانست | | آنکه در معرکهي سحر بيان |
پود و تار کفش از احسانست | | طول و عرض دلش از مکرمتست |
که برو اوج زحل تاوانست | | چرخ با قدر بلندش داند |
که برو نام سخا بهتانست | | ابر با دست جوادش داند |
سخطش علت صد خذلانست | | نظرش مبدا صد اقبالست |
سايهي حشمت او خفتانست | | ناوک حادثهي گردون را |
خار عقرب چو گل ميزانست | | در اثر بهر مراعات وليش |
زخمهي زهره شل کيوانست | | بر فلک بهر مکافات عدوش |
نفخ صوري نه که در قرآنست | | نفخ صورست صرير قلمش |
بر سر کوي اجل قربانست | | کان نشوري دهد آنرا که تنش |
کشتهي حادثهي دورانست | | وين حياتي دهد آنرا که دلش |
جز کمال تو همه نقصانست | | اي تمامي که پس از ذات خداي |
چرخ عمال ترا ديوانست | | تير ديوان ترا مستوفي |
ماه بر درگه تو دربانست | | زهره در مجلس تو خنياگر |
جور از عدل تو در زندانست | | فتنه از امن تو در زنجيرست |
نايب عدل تو نوشروانست | | بالله ار با سر انصاف شوي |
جور عبدالملک مروانست | | کچو زو درگذري کل وجود |
گرگ با عدل تو بيدندانست | | شير با باس تو بيچنگالست |
وين نه گرگست کنون چوپانست | | آن نه شير است کنون روباهست |
همه پوشيده و او عريانست | | هست جرمي که درو شير فلک |
ايمن از شبهت و از طغيانست | | قلم تست که چون کلک قضا |
نه به صورت به صفت چوگانست | | از پي خدمت تو گوي فلک |
نه به معني به صور انسانست | | در بر سايهي تو ذات عدوت |
سفره در سفره و خوان در خوانست | | در سراي امل از جود کفت |
بر فلک ثور و حمل بريانست | | زآتش غيرت خوان تو مقيم |
جز تو ، وانلميزل و سبحانست | | هرچه در مدح تو گويند رواست |
شغل جز طاعت تو عصيانست | | شعر جز مدحت تو تزويرست |
سطري از خط تو صد ديوانست | | رمزي از نطق تو صد تاليف است |
راست چون زيره و چون کرمانست | | پس مقالات من و مجلس تو |
من کيم ور به مثل حسانست | | وصف احسان تو خود کس نکند |
عقل در ماهيتش حيرانست | | من چه دانم شرف و رتبت آنک |
که ترا جز به تو نتوان دانست | | از تو آن مايه بداند خردم |
صحن دريا و انامل کانست | | اي جوادي که دل و دست ترا |
همه هشيار، نه از حرمانست | | روز نوروز و مي اندر خم و ما |
پس بخور گرچه مه شعبانست | | کس دگرباره درين دم نرسد |
مه شعبان و صفر يکسانست | | به خداي ار به حقيقت نگري |
که فزون از کرم يزدانست | | همه بگذار کدامين گنه است |
حرکت گرد چهار ارکانست | | تا که نه دايرهي گردون را |
زانکه آباد جهان ويرانست | | در جهان خرم و آباد بزي |
آنکه بر چار و نهش فرمانست | | از بد چار و نهت باد پناه |
تا ابد مدت جاويدانست | | مدت عمر تو جاويدان باد |