ملوک جهان جمله در اهتمامت | | ملک يوسف اي حاتم طي غلامت |
از آن بندگي ميکند خاص و عامت | | خداوند خاص و خداوند عامي |
فلک چيست دروازهي احتشامت | | جهان کيست پروردهي اصطناعت |
نه جز عدل در پادشاهي امامت | | نه جز بذل از شهرياري مرادت |
لب سکه خندان ز شادي نامت | | رخ خطبه رخشان ز تعظيم ذکرت |
ظفر ماهي چشمهاي حسامت | | اجل پرتو شعلهاي سنانت |
در اوتاد عالم طناب خيامت | | بر اطراف گردون غبار سپاهت |
که زد بينيازي علم گرد بامت | | بزن بر در خسروي کوس کسري |
قيام و قعود از قعود و قيامت | | زهي فتنه و عافيت را هميشه |
پگه زان کند بامدادان سلامت | | سلامت ز گيتي به پيش تو آمد |
همه قطره گردد نيايد تمامت | | تو آن ابر دستي که گر هفت دريا |
جهانيست از شکر در زير وامت | | عطا وام ندهي عجب اينکه دايم |
گروهي نهند از ملوک کرامت | | گروهي نهند از کرام ملوکت |
که زيبند اينها و آنها غلامت | | من آنها ندانم همين دانم و بس |
صليبش به هم در شکستي کلامت | | اگر لاي توحيد واجب نبودي |
بس است اين يک آيت دليل دوامت | | منافع رسان در زمين دير ماند |
درو تا مقيمست باشد مقامت | | چو از تست نفع مقيمان عالم |
جهانآفرين ساعتي بينظامت | | جهاني تو گويي که هرگز ندارد |
چو در بزم باشي خزاين حطامت | | چو در رزم راني مواکب فزونت |
برون شد ز در چون درآمد مدامت | | به فردوس بزم تو کوثر درآمد |
تو مي خور چرا، مي نباشد حرامت | | چو از روي معني بهشتست بزمت |
چو ساقي جرع باز ريزد ز جامت | | فلک ساغر ماه نو پيش دارد |
اگر سوي گردون شود يک پيامت | | همي بينم اي آفتاب سلاطين |
که گوهر ثريا شود بر ستامت | | که خاتم يماني شود در يمينت |
که خيره است ازو خرمن مه غمامت | | تو خورشيد گردون ملکي و چترت |
اگر چند در سايه گيرد مدامت | | عجب آنکه نور تو هرگز نپوشد |
چو خلق عدم علت انتقامت | | نهاي منتقم زانکه امکان ندارد |
که حالي نشد توسن چرخ رامت | | کجا شد عنان عناد تو جنبان |
که حالي نشد کار ملکي به کامت | | کجا شد رکاب جهاد تو ساکن |
چو باشد سخا دانه و عدل دامت | | بود هيچ ملکي که صيدت نگردد |
مدار جهان باد بر صبح و شامت | | الا تا که صبح است در طي شامي |
نه در سبزهي خنجر سبز فامت | | مبادا که يک لالهي فتح رويد |
جز از سايهي زردهي تيزکامت | | مبادا که خورشيد نصرت برآيد |