هرکرا در دور گردون ذکر مقصد مي‌رود

هرکرا در دور گردون ذکر مقصد مي‌رود شاعر : انوري يا سخن در سر اين صرح ممرد مي‌رود هرکرا در دور گردون ذکر مقصد مي‌رود همچو خاتونان درين فيروزه مرقد مي‌رود يا حديث آن بهشتي چهره کز بدو وجود کز تصنع گه مخطط گاه امرد مي‌رود يا در آن حورا نسب کودک شروعي مي‌کند از تحرک ميل و تحريک مجدد مي‌رود يا همي گويد چرا در کل انسان بر دوام ذکر دوران علاء الدين محمد مي‌رود بر زبان دور گردون در جواب هرکه هست در نشستن گفت‌وگوي صدر و مسند مي‌رود آنکه پيش سايه‌ي...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

هرکرا در دور گردون ذکر مقصد مي‌رود

شاعر : انوري

يا سخن در سر اين صرح ممرد مي‌رود		هرکرا در دور گردون ذکر مقصد مي‌رود
همچو خاتونان درين فيروزه مرقد مي‌رود		يا حديث آن بهشتي چهره کز بدو وجود
کز تصنع گه مخطط گاه امرد مي‌رود		يا در آن حورا نسب کودک شروعي مي‌کند
از تحرک ميل و تحريک مجدد مي‌رود		يا همي گويد چرا در کل انسان بر دوام
ذکر دوران علاء الدين محمد مي‌رود		بر زبان دور گردون در جواب هرکه هست
در نشستن گفت‌وگوي صدر و مسند مي‌رود		آنکه پيش سايه‌ي او سايه‌ي خورشيد را
رايتش بر چرخ منصور و ميد مي‌رود		وانکه جز در موکب رايش نراند آفتاب
ساکنان خاک را انعام بي‌حد مي‌رود		گرچه از تاثير نه گردون به دست روزگار
حاطه‌الله زو به يک احسان مفرد مي‌رود		هرچه رفتست از عطيتهاي ايشان تاکنون
کز دو عالم گوهرافشانان مجرد مي‌رود		عقل کل کو تا ببيند نفس خاکي گوهري
کاندر آن نسبت زمان گويي مقيد مي‌رود		طبعش استقبال حاجتها بدان سرعت کند
عقل گفت اين اصل باري ناممهد مي‌رود		دست اورا در سخا تشبيه مي‌کردم به ابر
بر زبان رعد او تکرار ابجد مي‌رود		پيش دست او هنوز اندر دبيرستان جود
تا به گاه چرخ موزون نامعدد مي‌رود		خاک پايش را ز غيرت آسمان بر سنگ زد
در ديار ما تصرف فرق فرقد مي‌رود		گفت صراف قضا اي شيخ اگر ناقد منم
گفتم اين رفتار بين کان آسمان قد مي‌رود		وصف مي‌کردم سمندش را شبي با آسمان
آفتابستي که سوي بعد ابعد مي‌رود		گفت دي بر تيغ کوهي بود پويان گفتيي
گفت آيا تا حديث نعل و مقود مي‌رود		ماه بشنيد اين سخن آسيب زد با منطقه
دولت من سروقد ياسمين خد مي‌رود		اي جوان دولت خداوندي که سوي خدمتت
کز کمالش طعنه در عيش مخلد مي‌رود		جانم از يک ماهه پيوند تو عيشي يافتست
در تو اين دعوي به صد برهان مکد مي‌رود		ختم شد بر گوهر تو همچو مردي مردمي
بر زبان چرخ و اختر لفظ اشهد مي‌رود		دور نبود کين زمان در مجلس حکم قضا
راستي بايد سخن در صد مجلد مي‌رود		نعت تو کي گنجد اندر بيت چندي مختصر
فتنه اکنون همچو ياجوج از پس سد مي‌رود		چشم بد دور از تو خود دورست کز بس باس تو
آنچه آن با چشم افعي از زمرد مي‌رود		داني از بهر تو با چشم بد گردون چه رفت
در حرير ابيض و در شعر اسود مي‌رود		تا عروس روزگار اندر شبستان سپهر
زانکه در اوقاف احکام مبد مي‌رود		وقف بادا بر جمال و جاه و عمرت روزگار
حزم را پيوسته با تيغ مهند مي‌رود		حاجب بارت سپه‌داري که در ميدان چرخ
لهو را همواره با صرف مورد مي‌رود		ساقي بزمت سمن ساقي که بر قصر سپهر