حبذا بخت مساعد که سوي حضرت شاه

شاعر : انوري

مردمي کرد و رهم داد پس از چندين گاه		حبذا بخت مساعد که سوي حضرت شاه
سخن رفتن و نارفتن من در افواه		بعد ما کز سر حسرت همه روز افکندي
روز بهمنجنه يعني دوم از بهمن ماه		اندر آمد ز در حجره‌ي من صبحدمي
گفت برخيز که از شهر برون شد همراه		سال بر پانصد و سي و سه ز تاريخ عجم
چه کني نقش تخيل بلغ السيل زباه		چه روي راه تردد قضي‌الامر فقم
بي‌تحاشي چو رفيقي که بود از اشباه		چون برانگيخت مرا رفت و چراغي بفروخت
به شتابي که وداعم نه رهي کرد و نه راه		تا که من جامه بپوشيدم و بيرون رفتم
محملي بست مرا کرد چو شاهي بر گاه		او برون برد به در مفرش و آورد ستور
آنچنان کز ره و بي‌راه نبودم آگاه		گفت ساکت شو و هشدار و به تعجيل براند
اعمي از چشم و فقير از زر و عنين از باه		منتي داشتم از وي که ندارد به مثل
همه اعيان و بزرگان نشابور و هراه		اتفاقا به در رحبه بوفدي برسيد
نه در آن طبع ملالت نه در آن طوع اکراه		همچنين جمله‌ي راهم به سلامت مي‌برد
تا به حدي که همي داد خرم را جو و کاه		تا به جايي که مرا داد همي مسحي و کفش
که حديثم همه ره بود ز انهار و مياه		خوف جيحون مگر اندر سخنم پيدا شد
اي ز ناجسته و ناگشته ز جويت آگاه		رخ به من کرد و مرا گفت کزين جوي مترس
اي بسا جسته و من ديده ز جوي و از چاه		به شنا کرد مرا گفت که اين جوي ببين
کند کرت به زبان راند که ماشاء الله		اندر آن عهد که تعليم همي داد آنجا
عبده پيش نبشتستست بدين جوي و فداه		بالله ار نيمه‌ي اين باشد جيحون صد بار
که ز ما منع نيايد ز شما استکراه		گفتم آري چو چنين است مرا باکي نيست
گفت لا حول و لا قوة الا بالله		چون به جيحون برسيديم ز من هوش برفت
چه کنم تا نکند مصلحت خويش تباه		باز از آن ساده دليهاي حکيمان آورد
دست‌اندازان بگذشت به يک‌دم به شناه		رفت و بربست ازاري و به جيحون درجست
درنشين خيز و مکن وقت گذشتن بي‌گاه		باز بازآمد و گفتا که بديدي سهلست
چون دو يار او همه ياري‌ده و من ياري‌خواه		کشتي آورد و نشستيم درو هر دو به هم
من سر اندر زن و بيرون‌زن همچون روباه		او چو شيري به يکي گوشه‌ي کشتي بنشست
جستم از کشتي و آمد به لب کشتي گاه		آخرالامر چو کشتي به سلامت بگذشت
شادي‌افزاي چو جان و چو جواني غم‌کاه		عرصه‌اي ديدم چون جان و جواني به خوشي
گفت راضي مشو از روضه‌ي رضوان به گياه		گفتم اي بخت بهشتست سواد ترمد
باش تا قلعه ببيني و درو عرض سپاه		باش تا شهر ببيني و درو باد ملک
گفتم آن چيست مرا گفت جنيبت‌کش شاه		تا درين بودم گردي ز در شهر بخاست
آفريننده ز هر حادثه داراد نگاه		آفرين کردم بر شاه که اندر دو جهانش
ديده‌ي من چو در آن شکل و شبه کرد نگاه		آمد القصه و آورد جنيبت پيشم
راست چون تيره شبي بسته برو يک شبه ماه		استري بود سيه زير مغرق زيني
گفتم اي روز براق از تو چو رنگ تو سياه		بوسه دادم سم و زانو و رکابش هر سه
که ترا پايه بلندست و مرا ره کوتاه		به سعادت به سوي آخر خود باز خرام
ترک فرمان به همه روي گناهست گناه		اين همي گفتم و او دست همي کوفت که ني
بخت آنجا به من و پايه‌ي من کرد نگاه		متنبه شدم و قصد عنانش کردم
که چو ماهست کنون گرد رکابت پنجاه		گفت ما را به در شاه فراموش مکن
که به پاداش چنين سعي کنم باد افراه		گفتم آخر نه همانا که من آن‌کس باشم
تا بدان سده که از سدره فزونست به جاه		کردمش خوشدل و پس پاي درآوردم و راند
که سلاطين جهان سجده برندش به جباه		سده‌ي درگه اعلاي خداوند جهان
که ز گردونش سريرست و ز خورشيد کلاه		شاه حيدر دل هاشم تبع احمد نام
وانکه در حضرت او هست قدر کارآگاه		آنکه با خنجر او هست قضا کارافزاي
گويي اندر سر من هوش نوايي زد و راه		درشدم جان به طرب رقص‌کنان در پي بخت
آه آمد به سرم آنچه گمان بردم آه		چون ازو حاجب بارم بستد مسکين گفت
ويحک آن رشته همه ساله چنين باد دوتاه		حاجبش گفت معاذالله ازو باز مگرد
تا نشد صايم ما زاغ نگفتند صلاه		هردو ما را به سر مائده بردند که چشم
گفت بختم خنکا موزه بنه کفش بخواه		چو ز ابرام لبم دست ملک فارغ شد
حالها نيز بگردد ز نسق گاه به گاه		زين قدم من چو روي گشته و بختم چو رديف
نه عزيزي تو درين مصر که گيري کم چاه		نه کليمي تو برين کوه که گيري کم تيه
بر غلامان ملک تنگ چه داري خرگاه		بيتکي چند بخوان لايق اين حال و برو
جان از آن رجعت بر فور پر از واشوقاه		همچنان کردم و اين شعر ادا کردم و رفت
کاي بهستي تو بر هرچه وجودست گواه		پاي ياليت ز پس دست مناجات ز پيش
تا جهان هرگز ازين خواب نگردد آگاه		بخت بيدار ملک را ملکا دايم دار

حبذا بخت مساعد که سوي حضرت شاه

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته