آخر اي قوم نه از بهر من از بهر خداي

آخر اي قوم نه از بهر من از بهر خداي شاعر : انوري دست گيريد مرا زين فلک بي‌سروپاي آخر اي قوم نه از بهر من از بهر خداي بر خداوند من آن صورت تاييد خداي حال من بنده به وجهي...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

آخر اي قوم نه از بهر من از بهر خداي

شاعر : انوري

دست گيريد مرا زين فلک بي‌سروپاي		آخر اي قوم نه از بهر من از بهر خداي
بر خداوند من آن صورت تاييد خداي		حال من بنده به وجهي که توان کشف کنيد
مجد دين آن به سزا بر ملکان بارخداي		عالم مجد که بر بار خدايان ملکست
آسمان تنگ و زمين مفلس و خورشيد گداي		مير بوطالب بن نعمه که بي‌نعمت او
عالم ناميه‌بخش و فلک حادثه‌زاي		آنکه بانقش وجودش ورق فتنه بشست
وانکه بر خاک درش رشک برد فر هماي		آنکه از ابر کفش آب خورد کشت اميد
نام که زهره ندارد که برد کاه‌رباي		آنکه پيش گره ابروي باسش به مثل
آسمان پاي سپر گشته زمين دست‌گراي		بر سر جمع بگوييد که اي قدر ترا
گشته از طعنه‌ي حلمت دل خاک اندرواي		مانده از سيلي جاهت سر چرخ اندر پيش
واي اگر ابر کفت نايژه بگشادي واي		خشک‌سال کرم از ابر کفت يافته نم
پنجه‌ي قهر تو دارد گل خورشيد انداي		ساعد جود تو دارد کف دريا وسعت
چيست نطق تو يکي طوطي الهام‌سراي		چيست کلک تو يکي کاتب اسرارنگار
از کجا ز آينه‌ي راي ممالک آراي		تو که در ناصيه‌ي روز ببيني تقدير
آنکه او با همه‌کس شکر تو گويد همه‌جاي		آنکه او در همه دل عشق تو دارد همه‌وقت
ديده باشي به همه حال در آيينه‌ي راي		اعتقادي که فلان را به خداوندي تست
هيچ دربانش نداند بدر هيچ سراي		مدتي شد که در اين شهر مقيم است و هنوز
اندر آن موسم غم‌پرور شادي فرساي		خدمت حضرت تو يک دو سه بارک دريافت
تا نبايد که کسي گويدش اي خواجه کم‌آي		بعد از آن کمترک آمد نه ز تقصير ازآنک
باد حرصش نکند همچو خسان ناپرواي		نتوان گفت که محتاج نباشد ليکن
نفس را گفته بود جان بکن و رخ منماي		طمع را گفته بود خون بخور و لب مگشاي
اين بود بس که دل از راز حوادث مگشاي		بندش از بند قضا گر بگشايد سخنش
همه در آرزوي عشق کلاهند و قباي		ليکن آنجا که ملايک ز رداي پدرت
شاعر و راوي و خنياگر و فصال و گداي		چکند گر نبود مجلس و ديوان ترا
بالغي طفل نه اي جاي ببين ژاژ مخاي		انوري لاف مزن قاعده بسيار منه
هست از پا و رکاب پدرش گشته دوتاي		بارنامه نکشد بارخدايي که سپهر
پست داري به دهان برنتواني زد ناي		داغ داري به سرين برنتواني شد حر
خويشتن را چو تو داني که اي پس مستاي		خويشتن داري تو غايت بي‌خويشتني است
نان يک ماهه نداري به لگد آب مساي		سيم گرمابه نداري به زنخ باد مسنج
عاقلان حامل انديشه نباشند به راي		خيز و نزديک خداوند شو اين شعر ببر
گو خداوند مرا برگ و نوايي فرماي		چند بي‌برگ و نوا صبر کني شرم بنه
برمگرد از لب بحر اين بنشان آن بزداي		دل چو نار از عطش و چهره چو آبي ز غبار
ور ز توزيع، ز توزيع تو يافه مدراي		گر ز خاصت دهد از خاص تو بيهوده مگوي
بنشين فارغ و دم درکش و زحمت مفزاي		چون بفرمود برو راه تنعم برگير
گل معني مي‌چين سرو سخن مي‌پيراي		چمني داري در طبع، درو خوش مي‌گرد
بانگ بي‌فايده کم‌کن که نه نايي نه دراي		گشت بي‌فايده کم‌زن که نه بادي نه دخان
دامن اين سخن پاک به هرکس مالاي		شعر اگر گويي پس بار خدايت ممدوح
آفتاب فلک دائر دوران پيماي		تا که آفاق جهان گذران پيمايد
که گزنديت رساند فلک خيره‌گزاي		اي به حق سيد و صدر همه آفاق مباد
تا که ايام بپايد تو چو ايام بپاي		تا که خورشيد بتابد تو چو خورشيد بتاب
روز و شب در طرب و کام و هوا مي‌آساي		تا نياسود شب و روز جهان از حرکت
عالم از گريه‌ي خصم تو پر از ها ياهاي		فلک از مجلس انس تو پر از هو ياهو

آخر اي قوم نه از بهر من از بهر خداي

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته