آسمان بر عالمي بندد زمين بر کشوري | | حبذا بزمي کزو هردم دگرگون زيوري |
از چنين بزمي تواند داد هردم زيوري | | کشوري و عالمي را هم زمين هم آسمان |
گر ميان هر دو بنشانند عادل داوري | | مجلس کو دعوي فردوس را باطل کند |
با زمين صحن او قيمت نيابد عنبري | | با هواي سقف او رونق نبيند نافهاي |
گر ز دور هر گريبان سر برآرد آزري | | در خيال نقش بترويان او واله شوند |
کوثرست آن باده گر مستي فزايد کوثري | | جنتست آن عرصه گر بيوعده يابي جنتي |
کز ميان آب روشن برفروزي آذري | | ساغرش پر بادهي رنگين چنان آيد به چشم |
گر نديدستي بخواه از ساقيانش ساغري | | آتش سيال ديدستي در آب منجمد |
روزگار از عرصهي او يک عرض را جوهري | | هست مصر جامع هستي از آن خارج نيافت |
واندرو هر ساکني قايم مقام اختري | | آسمان ديگر است از روي رتبت گوييا |
شه سليمان عنصري دستور آصف گوهري | | آفتاب و ماه او پيروزشاه و صاحبند |
خاک را حاصل نخواهد گشت مثلث ديگري | | دير مان اي حضرتي کز سعي بناي سپهر |
هر زمان از سدهي قصر تو سازد خاوري | | تا چه عالي حضرتي کاين آفتاب خسروي |
جاودان از نيمروز اندر شب گيتي دري | | آفتابي گر بخواهد برگشايد نور اوي |
هريکي بودندي اندر فوج ديگر چاکري | | گر کواکب را مسلم گشتي اين عالي سپهر |
پاسبان تو نشاندي هر شبي بر منظري | | جرم کيوان آن معمر هندوي باريکبين |
معتکف بنشسته بودي روز و شب بر منبري | | مشتري اندر اداي خطبهي اين خسروي |
بر درش بودي به هر دستي کشيده خنجري | | والي عقرب ز بهر منع و رد حادثات |
بسته بودي خويشتن بر دامن خنياگري | | زهره اندر روزهاي عيش و خلوتهاي شب |
ميبريدي کاغذي يا ميشکستي دفتري | | تير مستوفي به ديوان در چو شاگردان او |
شاخ هستي را ندادند از تو کاملتر بري | | اي خداوندي که تا بيخ صنايع شاخ زد |
ملک آب و خاک را همچون تو صاحب افسري | | آسمان قدري که صاحب افسر گردون نيافت |
چون سر خنجر بگريد هر غلامت قيصري | | چون لب ساغر بخندد هر نديمت صاحبي |
بزم را سائل نوازي رزم را کينآوري | | جام و خنجر چون تو يک صاحب قران هرگز نديد |
تا چو چشم بخت تو بيدار دارد عبهري | | بوستان ملک را چه از شبيخون خزان |
آسمان انگشت ننهد تا ابد بر منکري | | گر شود پاس تو در ملک طبيعت محتسب |
زهره هرگز درنيايد نيز جز با چادري | | ور نشاندي نائبي بر چارسوي آسمان |
برق ميخنديد و ميگفت اينت عاقل مهتري | | ابر ميباريد روزي پيش دستت بيخبر |
قطرهي باران کند از هر حشيشي عرعري | | ابر اگر از فتحباب دستت آبستن شود |
هريکي بر بخل آن ديگر نوشتي محضري | | معن و حاتم گر بديدندي دل و دست ترا |
ز ايمني زادن سترون شد چو گردون مادري | | در چنان دوران که عمري در سه کشور بلکه بيش |
پهلويي در ايمني هرگز نسودي بستري | | بالش عاليت سد فتنه شد ورنه کجا |
کو چو زايد دختري دخترش زايد دختري | | دختران روزگارند اين حوادث وين بتر |
تا سوار خويش را يابد ببايد رهبري | | روز هيجا کز خروش و گرد جيشت سايه را |
همچنان باشد که اندر پردهي شب اخگري | | از پس گرد سپه برق سنان آبدار |
تا بشويد روزگار از گرد هيجا خنجري | | آسمان ابريق شريان را گشايد نايژه |
هر سنان برقي شود هر بارگيري صرصري | | هر کمان ابري بود بارنده پيکان ژالهوار |
بانگ شب خوش باد جان برخيزد از هر پيکري | | چون بجنباني عنان صرصر که پيکرت |
اي تو تنها هم پناه لشکر و هم لشکري | | لشکري را هيزم دوزخ کني در ساعتي |
وانگهي فربه نگردد اينت معجز لاغري | | اژدهاي رمح تو خلقي به يک دم درکشد |
شايد ار ثعبان شود بيمعجز پيغمبري | | عقل با رمح تو فتوي ميدهد اکنون که چوب |
زان به هر ايما چو مه از هم بدرد مغفري | | خنجرت سبابهي پيغمبرست از خاصيت |
بر سر خصم لعين چه مغفري چه معجري | | با چنين اعجاز کاندر خنجر تو تعبيه است |
کاسمان چون من نيارد هيچ نصرت پروري | | بر زبان خنجرت روزي به طنازي برفت |
لاجرم هر ذوالفقاري را ببايد حيدري | | گفت نصرت ني مرا بازوي شه ميپرورد |
گر ميسر گشتي اندر هفت کشور ياوري | | خسروا من بنده را در مدت اين هفت ماه |
فيالمثل بر تختهاي بردي کشان يا معبري | | تا مرا از لجهي درياي حرمان دوستوار |
چون دگر ابناي جنس خويش اکنون سروري | | هستمي از بس که سر بر آستانت سودمي |
ماندهام در قعر درياي عنا چون لنگري | | ليکن از بس قصد اين ناقص عنايت روزگار |
آن چنان بيرحمتي نامهرباني کافري | | روزگار اين جنس با من بس که دارد قصدها |
تا نبودي چون منش باري شکايت گستري | | هم توانستي گرم شاکر ترک زين داشتي |
در کنار دايهي گردون نهد چون دلبري | | تا صبا از سر جهان را هر بهاري بيدريغ |
تا نيايد گردش ايام را پيدا سري | | بيدريغت باد ملک اندر کنار خسروي |
استواي کارهاي ملک را چون مسطري | | خصم چون پرگار سرگردان و راي صايبت |
از سعود آسمان گردت مجاور معشري | | آسمان ملک را دايم تو بادي آفتاب |