در کيسهي صبح و شام موجود | | اي شاه ز نقدها که باشد |
الا نفسي سه چار معدود | | در کيسهي عمر انوري نيست |
تا خرج کند چو نقد معهود | | وان نيز به بند و مهر او نيست |
تا راي فلک رسد به مقصود | | گيرم که يکي دو زان بدزدد |
وين عاقبتي بود نه محمود | | ني دست تصرفش ببرند |
در دامن جست و جوي معبود | | آنگه چه زند چو دست نبود |
اي عنصر عدل و رحمت و جود | | داني که چو حال بنده اين است |
نه شاعر و شعر هست مفقود | | شب خوش باديش کن به کلي |
آبستن روزهاي مسعود | | اي تا به ابد شب تمنيت |
به بر ديگران گران نبود | | هر که زي خويشتن گران آيد |
زو گرانتر درين جهان نبود | | وانکه گويد که من سبکروحم |
وز گران جز فساد جان نبود | | از سبک روح راحت افزايد |
خود کردهام ندارد باکرد خويش سود | | گفتم ترا مديح دريغا مديح من |
بيدار گشتم آب نه درجاي خويش بود | | چون احتلام بود مرا مدح گفتنت |