دگر بوي بهار آورده‌اي، باد

دگر بوي بهار آورده‌اي، باد شاعر : اوحدي مراغه اي نسيم زلف يار آورده‌اي، باد دگر بوي بهار آورده‌اي، باد ز دام عشق بيرون جسته‌اي را به دام اندر کشيدي خسته‌اي را که: اي جان را به جاي زندگاني نگارم را خبر ده، گر تواني خيالت چون کبوتر بازم آورد غمت هر لحظه در پروازم آورد رها کردم، که ناخوش پيشه‌اي بود فراقت بس خطا انديشه‌اي بود ز جان آخر صبوري چون توان کرد؟ تو جاني، از تو دوري چون توان کرد؟ عنان مهر بر گردانم از تو بر آن بودم که سر گردانم...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

دگر بوي بهار آورده‌اي، باد

شاعر : اوحدي مراغه اي

نسيم زلف يار آورده‌اي، باد		دگر بوي بهار آورده‌اي، باد
ز دام عشق بيرون جسته‌اي را		به دام اندر کشيدي خسته‌اي را
که: اي جان را به جاي زندگاني		نگارم را خبر ده، گر تواني
خيالت چون کبوتر بازم آورد		غمت هر لحظه در پروازم آورد
رها کردم، که ناخوش پيشه‌اي بود		فراقت بس خطا انديشه‌اي بود
ز جان آخر صبوري چون توان کرد؟		تو جاني، از تو دوري چون توان کرد؟
عنان مهر بر گردانم از تو		بر آن بودم که سر گردانم از تو
و زان پس پيش گيرم کار ديگر		نهم دل بر وفاي يار ديگر
که با ما باز ياغي گشته‌اي، هي		چو برگشتم در آمد مهرت از پي
مسلمان گشتم، ايمان تازه کردم		دگر با عشق پيمان تازه کردم
برينم هر چه بادا باد! ديگر		تن اندر عشق خواهم داد ديگر
به پا رفت و به سر باز آمد آن دل		دلم رفت و دگر باز آمد آن دل
تو سلطان باشي و من بنده باشم		بر آن عزمم که: تا من زنده باشم
به ديدار از تو قانع زود گردم		به گفتار از لبت خشنود گردم
که از وصل تو خوش گردد روانم		من اين انديشه در خاطر نرانم
نباشم لايق وصل تو خوش گردد روانم		تو همچون گوهري و من چو خاشاک
چنان دان کين چنين‌ها از من آيد		خطا کردم من، اينها از من آيد
که گر خونم بريزي بي‌گناهي		ندارم چشم کز من عذر خواهي
ضرورت هم به مهرت باز گشتم		من از عشق تو بس بي‌ساز گشتم
ولي ديگر به اقبال تو، حالي		دل من گشته بود از عشق خالي