ظلمت ظلم تيره دارد راه

ظلمت ظلم تيره دارد راه شاعر : اوحدي مراغه اي عدل بايد جناح و قلب سپاه ظلمت ظلم تيره دارد راه به فضيحت خراب خواهد بود خانه‌ي ظالمان نه دير، که زود بد کنش را همان مظالم بس دود دل خانه سوز ظالم بس عدل رخشنده‌تر ز مه کندت ظلم تاريک و دل سيه کندت عدل و دادش حصار تن باشد مرد را ظلم بيخ کن باشد وانگه از حلق هر زبون خوردن چه جنايت بتر که خون خوردن؟ تبري چون دعاي مسکينان نيست در بيخ دولت اينان خرج آن جمله از خراج يتيم؟ تو نترسي که...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

ظلمت ظلم تيره دارد راه

شاعر : اوحدي مراغه اي

عدل بايد جناح و قلب سپاه		ظلمت ظلم تيره دارد راه
به فضيحت خراب خواهد بود		خانه‌ي ظالمان نه دير، که زود
بد کنش را همان مظالم بس		دود دل خانه سوز ظالم بس
عدل رخشنده‌تر ز مه کندت		ظلم تاريک و دل سيه کندت
عدل و دادش حصار تن باشد		مرد را ظلم بيخ کن باشد
وانگه از حلق هر زبون خوردن		چه جنايت بتر که خون خوردن؟
تبري چون دعاي مسکينان		نيست در بيخ دولت اينان
خرج آن جمله از خراج يتيم؟		تو نترسي که باغ سازي و تيم
برده سرهنگ هيزم و ميوه		باغ خود را نچيده گل بيوه
روز ناني به خون سرشتن او		شب تاريک دوک رشتن او
تيغ دفع بدان تويي،يا حي		وانگهي ظالمي چنين در پي
روي هفت آسمان سياه کند		پيره‌زن نيمشب که آه کند
ز آفت سيل چشم بيداران		واي بر خفتگان خونخواران!
که فرو ريخت خون تيرزنان!		بس که ديدم دعاي پيرزنان
به حقيقت جوي نيرزي تو		گر به يک حبه ظلم ورزي تو
ملکت از سيل آن خراب شود		از تو گر ديده‌اي پر آب شود
شهر وارون کنند و ده ويران		مهل، اي خواجه، کين زبونگيران
ملک خود را به عادلان بسپار		چو ضرورت شود معاون کار
تکيه بر عقد ملک داري و حل؟		چه کني بر قلم زنان دغل
چشم بر خرده‌ي کسان چون موش		قلمي راست کرده در پس گوش
مال و ملکش کشيده اندر سلک		حلق درويش را بريده به کلک
نه بداند که: اصل کارش چيست؟		نشناسد که: کردگارش کيست؟
علم ازردن يتيم و صغير		علم دانستن فقير و نقير
شحنه کش باش دزد خود کشتست		گر ترا تيغ حکم در مشتست
کشتن دزد بي‌گناه چه سود؟		دزد را شحنه راه رخت نمود
کوچها را عسس چريک بود		دزد با شحنه چون شريک بود
ندرخشد سنان و خنجر قهر		چون سياست نباشد اندر شهر
دزد بر بام طفل و بيوه رود		نيم شب کرد بر کريوه رود
مزد گيرنده، دزدگير کجاست؟		همه مارند و مور،مير کجاست؟
شحنه‌ي شهر مال هر دو ببرد		راه زد کاروان و ده را کرد
به حرم دان فرو برد دندان		بر حرامي چو شحنه شد خندان
نتوان خفت ايمن اندر ده		چون کمان رئيس شد بي‌زه
چين ابروي شحنه بس باشد		شهر وقتي که بي‌عسس باشد
داروي درد فتنه قهر بود		تيغ حاکم حصار شهر بود
بر تن آسوده پاره‌ي کارست		سر دزدان که ميوه‌ي دارست
پاسبان را نظر به رخت بهست		دزد را جاي بر درخت بهست
به خرابي مهل، که گيرد کلک		بتو معمور داده‌اند اين ملک
بجز از خار و خس چکاري تو؟		تا رخ اين زمين نخاري تو
باغ را از کلم چه کار آيد؟		گر نه اين ميوه‌ها به بار آيد
کي بماند درخت اين بيشه،		همه اندر تراش چون تيشه
مرغ بريان چريک شاه خورد		گوشت دهقان به هر دو ماه خورد
ده خدا دست نرم برده که: آر		دست دهقان چو چرم رفته ز کار
پي گوساله و بز و بره		دو سه درويش رفته در دره
روز آهي که؟ دزد خيش برد		شب فغاني که: گرگ ميش برد
که کي آرد شبان پنير و قروت؟		تو پر از باد کرده پشم بروت
بهر خود گاو ديگران دوشي		اي که بر قهر ديگران کوشي
حاکم شهر خود نخواهي شد		هيچ در قهر خود نخواهي شد
نيست سلطان و اندرين خط نيست		هر که بر نفس خود مسلط نيست
ديده و دل به راه داشتنست		پادشاهي نگاه داشتنست
گر تو شاهي کني، خلاص تواست		اندرين تن، که ملک خاص تواست
به طلب کردن کمال بود		شاهي تن ز اعتدال بود
نپسنديدن آنچه نيست روا		کردن او را به شرع و عقل دوا
شير مردي و پهلواني خود		اندرين شوکت و جواني خود
يا خود اين روز رفته دريابي		بر وجود خود ار ظفر يابي
شير مرد زمانه باشي تو		زنده‌ي جاودانه باشي تو
شوربختيست هم نهفتن حق		گر چه ترشست و تلخ گفتن حق
رهنمايي کجا کند سوي بخت؟		سخن ار دل شکن نباشد و سخت
روز ما بگذرد، شبت خوش باد		هر چه گفتم اگر نگيري ياد

ظلمت ظلم تيره دارد راه

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته