خوردن باده گر شود ناچار

خوردن باده گر شود ناچار شاعر : اوحدي مراغه اي کوش تا نگذرد حريف از چار خوردن باده گر شود ناچار ساقيي نغز و مطربي خوش گوي خادمي چست و صاحبي خوشخوي منه از جاي خويش بيرون پي تا زر و سيم و نقل داري و مي بر حريفان مباش سرد و گران گر خوري مي به خانه‌ي دگران هزل با مردم شريف مکن چشم در شاهد حريف مکن نقل کم کن که سرفگار کند نقل کم خور، که مي‌خمار کند عندليب سخن سراي مشو به قبول کسان ز جاي مشو تا نبايد به دست رفتن و دوش وقت خوردن دو...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

خوردن باده گر شود ناچار

شاعر : اوحدي مراغه اي

کوش تا نگذرد حريف از چار		خوردن باده گر شود ناچار
ساقيي نغز و مطربي خوش گوي		خادمي چست و صاحبي خوشخوي
منه از جاي خويش بيرون پي		تا زر و سيم و نقل داري و مي
بر حريفان مباش سرد و گران		گر خوري مي به خانه‌ي دگران
هزل با مردم شريف مکن		چشم در شاهد حريف مکن
نقل کم کن که سرفگار کند		نقل کم خور، که مي‌خمار کند
عندليب سخن سراي مشو		به قبول کسان ز جاي مشو
تا نبايد به دست رفتن و دوش		وقت خوردن دو باده کمتر نوش
مشو، اي خواجه، مي گسارنده		تا بگردد خورش گوارنده
که به آخر شکار خود بکند		مي بهل، تا که کار خود بکند
خون خود را به خوان خود ريزي		خورش و مي چو در هم آميزي
تا نگردد حرام سرخ و سياه		مي خوري، اعتراف کن به گناه
دين و دنيا نگر که هم ببرد		چند گويي که: باده غم ببرد؟
بطر و خرمي ز ناجفسيست		بيغمي شعبه‌اي ز بي‌نفسيست
از دل خويش غم چه دور کند؟		آن که شيرين به غم سرور کند
که شب و روز برقرار بود		بهتر از غم کدام يار بود؟
نه کزو خانه مستراح شود		مي چنان خور که او مباح شود
گر شرابست و گر طعامست آن		هر چه مستي کند حرامست آن
هم حرامست و نيست هيچ حلال		مستي مال و جاه و زور و جمال
بيضرورت نفس وبال بود		به ضرورت نجس حلال بود
رو بشوي از حلال بودن دست		آب زمزم گرت کند سرمست
بر کنارش رسي، به زير مرو		تو در آبي، چنين دلير مرو
زو برمن، آب زير کاهست او		گر چه غم سوز و غصه کاهست او
پاي در وي منه تو از سر جهل		گر چه آبي تنک نمايد و سهل
که تفش اژدهاست و ناب نهنگ		بر حذر باش ز آب آتش رنگ
که ترا آتش جواني بس		آتش باده بر مکن زين پس
چون به آتش رسد خروش کند		مي که آتش نديده جوش کند
مي نداني چه فتنه بر خيزد؟		مي چو آتش بر آتشت ريزد
گر به يکباره خود سياووشي		زين دو آتش چو ديگ برجوشي
چه شود گر دو آتشي نبود؟		کاسه‌اي کندرو خوشي نبود
که درشت آتشيست اندر پيش		بهل اين آتش ار کمست، ار بيش
روز شد برگشاي چشم از خواب		مکن، اي نفس و کار خود درياب
ترک اين بيخودي ببايد گفت		چند راضي شوي به خورد و به خفت؟
نشوند از شراب دنيا مست		باده نوشندگان جام الست
جاه نيکان به کبر و هستي نيست		ذوق پاکان زخم و مستي نيست
فارغ از بنگ و از شراب کند		هر کرا عشق او خراب کند
ديگر اندر جهان چه غم داري؟		از کف من چو جام‌جم داري
ور چه شير فلک شکار تو شد		گر چه اختر به اختيار تو شد
وز شراب غرور مست مشو		تو بيکبارگي ز دست مشو
آب و خاکي دگر عمارت کن		بس ازين آب و خاک غارت کن
کس نداند که از چه بابي تو؟		گاه مستي و گه خرابي تو
بر خرابي چه ميشوي شادان؟		چون نکردي خرابي آبادان
تا برآري به خير نامي نيک		خيز و آباد کن مقامي نيک
راحتي هم به ملک خود برسان		چند راحت بري ز ملک کسان؟