پاي نوميدي به دامان درکشم هر صبحدم | | از دو عالم دامن جان درکشم هر صبحدم |
جام غم بر روي ايشان درکشم هر صبحدم | | سايه با من همنشين و ناله با من همدم است |
شاهد غم را ببر زان درکشم هر صبحدم | | ساقيي دارم چو اشک و مطربي دارم چو آه |
من دل و جان پيش مهمان درکشم هر صبحدم | | عشق مهمان دل است و جان و دل مهمان او |
پيش جانان شايد ار جان درکشم هر صبحدم | | ناگزير جان بود جانان و از جان ناگزير |
ديده پيش اسب جانان درکشم هر صبحدم | | هم مژه مسمار سازم هم بهاي نعل را |
تا عنان گيرم به ميدان درکشم هر صبحدم | | بس که ميجويم سواري بر سر ميدان عقل |
تا به ياد روي سلطان در کشم هر صبحدم | | هر شب از سلطان عشقم در ستکانيها رسد |
گر همه زهر است آسان درکشم هر صبحدم | | دوستکاني کان به مهر خاص سلطان آورند |
من بسا زهرا که خندان درکشم هر صبحدم | | نوش خنديدن به وقت زهر خوردن واجب است |
آشکارا خون مژگان درکشم هر صبحدم | | دوستان خون رزان پنهان کشند از دور و من |
خون چشم رواق افشان درکشم هر صبحدم | | گر همه مستند از آن راوق منم هم مست از آنک |
خويشتن زين طاق ويران درکشم هر صبحدم | | دهر ويران را بجز آرايش طاقي نماند |
پس به چشم عقل پنهان درکشم هر صبحدم | | آفتم عقل است ميل آتشين سازم ز آه |
شايد ار دامن ز دوران درکشم هر صبحدم | | چند ازين دوران که هستند اين خدا دوران در او |
خط به خاقاني و خاقان درکشم هر صبحدم | | از خود و غيري چنان فارغ شدم کز فارغي |