مشتي خسيس ريزه که اهل سخن نيند

مشتي خسيس ريزه که اهل سخن نيند شاعر : خاقاني با من قران کنند وقرينان من نيند مشتي خسيس ريزه که اهل سخن نيند انجم فروز گنبد هر انجمن نيند چون ماه نخشبند مزور از آن چو من گر چه چو اهل صور فکنده کفن نيند از هول صور فکرت من در قيامتند گر خود به جمله جز پسر ذواليزن نيند پروردگان مائده‌ي خاطر منند زيرا که شه طغان جهان سخن نيند بل نايبان ياوگيان ولايتند از طبع گوهر آور و عنبر فکن نيند گاوي کنند و چون صدف آبستنند ليک الا شناعتي و دريده دهن...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

مشتي خسيس ريزه که اهل سخن نيند

شاعر : خاقاني

با من قران کنند وقرينان من نيند		مشتي خسيس ريزه که اهل سخن نيند
انجم فروز گنبد هر انجمن نيند		چون ماه نخشبند مزور از آن چو من
گر چه چو اهل صور فکنده کفن نيند		از هول صور فکرت من در قيامتند
گر خود به جمله جز پسر ذواليزن نيند		پروردگان مائده‌ي خاطر منند
زيرا که شه طغان جهان سخن نيند		بل نايبان ياوگيان ولايتند
از طبع گوهر آور و عنبر فکن نيند		گاوي کنند و چون صدف آبستنند ليک
الا شناعتي و دريده دهن نيند		چون طشت بي‌سرند و چو در جنبش آمدند
روز هنر غضنفر لشکر شکن نيند		گاه فريب دمنه‌ي افسون گرند ليک
جز کبش رنگ رنگ و شگال شکن نيند		چون ارقم از درون همه زهرند و از برون
کالا به دست حرص و حسد مرتهن نيند		اوباش آفرينش و حشو طبيعتند
زان جز شکسته پاي و گسسته رسن نيند		اندر چه اثير اسيرند تا ابد
مشنو خلافشان که جز ابليس فن نيند		گويند در خلافه وليعهد آدميم
برکن بروتشان که بجز گور کن نيند		گويند عيسي دگريم از طريق نطق
کالا غراب ريمن و جغد دمن نيند		خود را هماي دولت خوانند و غافلند
ارباب تهمتند ولي برهمن نيند		بر قله‌هاي کوه رياضت کشيده‌اند
وز کوي زندقه بجز اهل فتن نيند		از روي مخرقه همه دعوي دين کنند
الا سزايد کشتن و گردن زدن نيند		چون شمع صبح‌گاهي و چون مرغ بي‌گهي
و ايشان ز روح ناميه جز نارون نيند		من ميوه دار حکمتم از نفس ناطقه
موران با پرند و سپاه پرن نيند		جمعند بر تفرق عالم ولي ز ضعف
اما سفنديار مرا تهمتن نيند		تازند رخش بدعت و سازند تير کيد
اصحاب بينش يد بيضاي من نيند		فرعونيان بي‌فر و عونند لاجرم
ز آن طالبان مشک و نسيم سمن نيند		خود عذرشان نهم که جعل پيشه‌اند پاک
مستسقيان لجه‌ي بحر عدن نيند		آري به آب نايژه خو کرده‌اند از آنک
کارزانيان لذت سلوي و من نيند		بل تا مرض کشند ز خوان‌هاي بد گوار
کوري آن گروه که جز در حزن نيند		بينا دلان ز گفته‌ي من در بشاشت‌اند
کارواح قدس جز طرف آن چمن نيند		جائي است ضيمران ضمير مرا چمن
الا ز تار و پود خرد جامه تن نيند		نساج نسبتم که صناعات فکر من
جز زير تيشه‌ي پدر خويشتن نيند		نجار گوهرم که نجيبان طبع من
ز آن گاه امتحان بجز از ممتحن نيند		وين جاهلان ملمع کارند و منتحل
کايشان زنخ زنند، همه خامه زن نيند		از نوک خامه دفتر دلشان سيه کنم
الا ز درد دل چو يخ افسرده تن نيند		آنجا که من فقاع گشايم ز جيب فضل
کز نوح عصمت الا فرزند و زن نيند		معصوم کي شوند ز طوفان لفظ من
از نقش و نطرتند ز نفس و فطن نيند		در کون هم طويله‌ي خاقانيند ليک
کايشان سزاي حضرت شاه ز من نيند		حقا به جان شاه که هم شاه آگه است