گردون نقاب صبح به عمدا برافکند

گردون نقاب صبح به عمدا برافکند شاعر : خاقاني راز دل زمانه به صحرا برافکند گردون نقاب صبح به عمدا برافکند کاين پير طيلسان مطرا برافکند مستان صبح چهره مطرا به مي‌کنند ترسم که نقره خنگ به بالا برافکند جنبيد شيب مقرعه‌ي صبح دم کنون بر خنگ صبح برقع رعنا برافکند در ده رکاب مي که شعاعش عنان زنان آن زرد پاره بين که چه پيدا برافکند گردون يهوديانه به کتف کبود خويش سحرا که بر قواره‌ي ديبا برافکند چون برکشد قواره‌ي ديبا زجيب صبح بر رقعه کعبتين...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

گردون نقاب صبح به عمدا برافکند

شاعر : خاقاني

راز دل زمانه به صحرا برافکند		گردون نقاب صبح به عمدا برافکند
کاين پير طيلسان مطرا برافکند		مستان صبح چهره مطرا به مي‌کنند
ترسم که نقره خنگ به بالا برافکند		جنبيد شيب مقرعه‌ي صبح دم کنون
بر خنگ صبح برقع رعنا برافکند		در ده رکاب مي که شعاعش عنان زنان
آن زرد پاره بين که چه پيدا برافکند		گردون يهوديانه به کتف کبود خويش
سحرا که بر قواره‌ي ديبا برافکند		چون برکشد قواره‌ي ديبا زجيب صبح
بر رقعه کعبتين همه يکتا برافکند		هر صبحدم که بر چند آن مهرها فلک
آن کعبتين به رقعه‌ي مينا برافکند		با مهره‌ها کنيم قدح‌ها چو آسمان
کز تف به کوه لرزه‌ي دريا برافکند		دريا کشان کوه جگر باده‌اي به کف
گنج فراسياب به سيما برافکند		کيخسروانه جام ز خون سياوشان
بس جرعه هم به زاهد قرا برافکند		عاشق به رغم سبحه‌ي زاهد کند صبوح
از جرعه سبحه سبحه هويدا برافکند		از جام دجله دجله کشد پس به روي خاک
بر روي هفت دخمه‌ي خضرا برافکند		آب حيات نوشد و پس خاک مردگان
آن آتشين دواج سراپا برافکند		از بس که جرعه بر تن افسرده‌ي زمين
هر گنج زر که داشت به عمدا برافکند		گردد زمين ز جرعه چنان مست کز درون
چون دست صبح قرعه‌ي صهبا برافکند		اول کسي که خاک شود جرعه را منم
بحري دهي که کوه غم از جا برافکند		ساقي به ياد دار که چون جام مي‌دهي
تا بحر سينه، جيفه‌ي سودا برافکند		يک گوش ماهي از همه کس بيش ده مرا
تا رنگ صبح ناخن ما را برافکند		مي لعل ده چو ناخنه‌ي ديده‌ي شفق
گل گونه صبح را شفق آسا برافکند		جام و مي چو صبح و شفق ده که عکس آن
کسيب توبه قفل به دل‌ها برافکند		آبستنانه عده‌ي توبه مدار بيش
آبستني به مريم عذرا برافکند		آن عده‌دار بکر طلب کن که روح را
تا هفت پرده‌ي خرد ما برافکند		هر هفت کرده پردگي رز به مجلس آر
عقل آفت است هيچ مگو تا برافکند		بنياد عقل برفکند خوانچه‌ي صبوح
گو ده کيا که نزل تو اينجا برافکند		داري گشاد نامه‌ي جان در ده فلک
کس بر علف چه نزل مهيا برافکند		کس نيست در ده ارچه علف خانه‌اي بجاست
منت به نزل يک تن تنها برافکند		چون لاشه‌ي تو سخره گرفتند بر تو چرخ
ايام، فقل بر در فردا برافکند		امروز کم خورانده فردا چه داني آنک
رنگ سرشک عاشق شيدا برافکند		منقل برآر چون دل عاشق که حجره را
تا سستيي به عقرب سرما برافکند		سرد است سخت سنبله‌ي رز به خرمن ار
کو شعله‌ها به صرفه و عوا برافکند		بي‌صرفه در تنور کن آن زر صرف را
بر پر سبز رنگ غبيرا برافکند		گوئي که خرمگس پرداز خان عنکبوت
زو ذره‌هاي لايتجزا برافکند		ماند به عنکبوت سطرلاب آفتاب
بر خيل رنگ رنگ بحيرا برافکند		از هر دريچه شکل صليبي چو روميان
رومي لحاف زرد به پهنا برافکند		نالنده اسقفي ز بر بستر پلاس
خيل پري شکست به غوغا برافکند		غوغاي ديو و خيل پري چون بهم رسند
پروين صفت کواکب رخشا برافکند		مريخ بين که در زحل افتد پس از دهان
گاورس ريزهاي منقا برافکند		طاووس بين که زاغ خورد و آنگه از گلو
مي راز عاشقان شکيبا برافکند		مجلس چو گرم گردد چون آه عاشقان
طوق دگر ز عنبر سارا برافکند		ساقي تذرو رنگ به طوق غبب چو کبک
مي‌بين که رنگ عيد چه زيبا برافکند		بردست آن تذرو چو خون کبوتران
چشم نگين نگين چو ثريا برافکند		ز آن خاتم سهيل نشان بين که بر زمين
پس مهر جم به خاتم گويا برافکند		چون آب پشت دست نمايد نگين نگين
گوئي که عروه بال به عفرا برافکند		چون بلبله دهان به دهان قدح برد
از خلق ناردان مصفا برافکند		يا فاخته که لب به لب بچه آورد
وقت دهان گشا همه صفرا برافکند		خيک است زنگي خفقان دار کز جگر
خجلت به روي زهره‌ي زهرا برافکند		مطرب به سحر کاري هاروت در سماع
تب لرزه‌ي تنا تننانا برافکند		انگشت ارغنون زن رومي به زخمه بر
چون آب لرزه وقت محاکا برافکند		چنگي بده بلورين ماهي آب دار
هر دم شکنجه دست توانا برافکند		بر بط کري است هشت زبان کش به هشت گوش
چون زرقي که گوشت ز احشا برافکند		چنگ است پاي بسته، سرافکنده، خشک تن
کز سرفه خون قنينه‌ي حمرا برافکند		ناي است بسته حلق و گرفته دهان چرا
کاين صف بر آن کمين به مدارا برافکند		در چنبر دف آهو و گور است و يوز و سگ
کز درد حلق ناله بر اعضا برافکند		حلق رباب بسته طناب است اسيروار
قيمت به بزم خسرو والا برافکند		در دري که خاطر خاقاني آورد
بر بوقبيس لرزه ز آوا برافکند		رعد سيپد مهره‌ي شاه فلک غلام
بر خاک اختران مجزا برافکند		خورشيد جام خسرو ايران به جرعه ريز
خورشيد را گداز همانا برافکند		تاج و سرير خسرو مازندران ز رشک