نثار گوهرم از کلک در نثار خودست | | زلال مشربم از لفظ آبدار خودست |
که هر که فرض کني شاه و شهريار خودست | | من ار چه بندهي شاهم امير خويشتنم |
مرا ز تيغ زبان سخن گزار خودست | | اگر حديث ملوک از زبان تيغ بود |
بمطمح نظر و طبع کان يسار خودست | | نظر بقلت مالم مکن که نازش من |
که فخر من بکمالات بيشمار خودست | | توام بهيچ شماري ولي بحمدالله |
عنان عزمم از آنرو سوي ديار خودست | | چو هست ملک قناعت ديار مالوفم |
ز حسن مخبر و فرهنگ نامدار خودست | | ز چرخ سفله چه بايد مرا که نام بلند |
که هر که هست درين روزگار يار خودست | | چرا بياري هر کس توقعم باشد |
گمان مبر که جهان نيز برقرار خودست | | جهان اگر چه مرا برقرار خود نگذاشت |
معولم همه برلطف کردگار خودست | | مرا بغير چه حاجت که در جميع امور |
که نقد من بهمه حال برعيار خودست | | اگر در آتش سوزان روم درست آيم |
بنفس نامي و نام بزرگوار خودست | | چه نسبتم ببزرگان کني که منصب من |
که گرد خاطر هرکس ز رهگذار خودست | | مرا ز بهر چه بردل بود غبار کسي |
که محنت همه از دست روزگار خودست | | چرا شکايت از ابناي روزگار کنم |
چه بختيار کسي کو باختيار خودست | | باختيار ز شادي جدا نشد خواجو |