نسيم باد صبا چون ز بوستان آيد
شاعر : خواجوي کرماني
مرا ز نکهت او بوي دوستان آيد | | نسيم باد صبا چون ز بوستان آيد | ز بسکه از دل پرخون من بجان آيد | | برو دود ز ره ديده اشک گرم روم | نه ممکنست که يک شمه در بيان آيد | | قلم چه شرح دهد زانکه داستان فراق | هم آب ديده که در دم بسر دوان آيد | | اگر بجانب کرمان روان کنم پيکي | چو بانگ دمدمهي کوس کاروان آيد | | برون رود ز درونم روان باستقبال | که باش تا خبر يار مهربان آيد | | چو خونيان بدود اشک و دامنم گيرد | حديث آتش دل بر سر زبان آيد | | سرم بباد رود گر چو شمع از سر سوز | گهي که وصف ميان تو در ميان آيد | | در آرزوي کنار تو از ميان بروم | ز شوق لعل لبت آب در دهان آيد | | بدين صفت که توئي آب زندگاني را | که سير جان شود آنکو بسير جان آيد | | سفر گزيد و آگه نبودي اي خواجو | |