سلطان گل بساحت بستان زند علم | | وقتست کز وراي سراپردهي عدم |
هر دم عروس غنچه برون آيد از حرم | | دريا فکنده ذيل بغلتاق فستقي |
کز سبزه بر صحيفهي بستان زند رقم | | از کلک نقشبند قضا در تحيرم |
هر دم لطيفهئي بوجود آيد از عدم | | آثار صنع بين که بتاثير ناميه |
گردد پر از ترنم زير و نواي بم | | صحن چمن ز زمزمهي بلبل سحر |
وز صحن باغ رشگ برد گلشن ارم | | از آب چشمه تيره شود چشمهي حيات |
همچون شکنج طره خوبان گرفته خم | | جعد بنفشه بين ز نسيم سحرگهي |
باور مکن که او بدوروئيست متهم | | گر در چمن بخنده درآيد گل در روي |
نازک دلست غنچه از آن ميشود دژم | | نرگس چو شوخ ديدگي از سر نمينهد |
گوئي ز دست باد صبا ميبرد ستم | | بيچاره لاله هست دلش در ميان خون |
آزاده راز طعن زبان آوران چه غم | | بر سرو سوسن از چه زبان ميکند دراز |
نتوان نهاد در ره آزادگي قدم | | خواجو چو سرو تا نکني پيشه راستي |
عيسي دمست نکهت انفاس صبحدم | | بخرام سوي باغ که چون لعل دلبران |
همچون بساط مجلس فرمانده عجم | | و اطراف بوستان شده از سبزه و بهار |
بر کف نهاده لالهي دلخسته جام جم | | بر ياد بزم آصف جمشيد مرتبت |