چو چشم خفته بگشودي ببستي خواب بيداران
شاعر : خواجوي کرماني
چو تاب طره بنمودي ببردي آب طراران | | چو چشم خفته بگشودي ببستي خواب بيداران | عجب نبود که در بستان بخندد غنچه از باران | | ترا بر اشک چون باران من گر خنده ميآيد | چه باشد گر رسي روزي بفرياد گرفتاران | | چو فرهاد گرفتاران بگوشت ميرسد هرشب | ز شوق چشم رنجورت بميرد پيش بيماران | | طبيب ار بيندت در خواب کز رخ پرده برداري | بجبهت ماه مه رويان بطلعت شاه عياران | | الا اي شمع دلسوزان چراغ مجلس افروزان | بخط شام سيه روزان بشکر نقل ميخواران | | بقد سرو سرافرازان برخ صبح سحر خيزان | که آن بهتر که بر مستان ببخشايند هشياران | | ز ما گر خردهئي آمد بزرگي کن و زان بگذر | که ذيل عفو ميپوشند بر جرم گنه کاران | | ز ارباب کرم لطفي و راي آن نميباشد | تو خفته مست با شاهد چه داني حال بيداران | | کسي حال شبم داند که چون من روز گرداند | که ترک دوستي کفرست در دين وفاداران | | بقول دشمن ار پيچم عنان از دوست بيدينم | برون آرند خواجو را بدوش از کوي خماران | | بگو اي پير فرزانه که شاگردان ميخانه | |