به قدم رفتم و ناچار به سر بازآيم

به قدم رفتم و ناچار به سر بازآيم شاعر : سعدي گر به دامن نرسد چنگ قضا و قدرم به قدم رفتم و ناچار به سر بازآيم به مگسران ملامت ز کنار شکرم شوخ چشمي چو مگس کردم و برداشت عدو مي‌روم وز سر حسرت به قفا مي‌نگرم از قفا سير نگشتم من بدبخت هنوز خبر از پاي ندارم که زمين مي‌سپرم مي‌روم وز سر حسرت به قفا مي‌نگرم که من بي‌دل بي يار و نه مرد سفرم مي‌روم بي‌دل و بي يار و يقين مي‌دانم سازگاري نکند آب و هواي دگرم خاک من زنده به تأثير هواي لب توست غلغل...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

به قدم رفتم و ناچار به سر بازآيم

شاعر : سعدي

گر به دامن نرسد چنگ قضا و قدرم		به قدم رفتم و ناچار به سر بازآيم
به مگسران ملامت ز کنار شکرم		شوخ چشمي چو مگس کردم و برداشت عدو
مي‌روم وز سر حسرت به قفا مي‌نگرم		از قفا سير نگشتم من بدبخت هنوز
خبر از پاي ندارم که زمين مي‌سپرم		مي‌روم وز سر حسرت به قفا مي‌نگرم
که من بي‌دل بي يار و نه مرد سفرم		مي‌روم بي‌دل و بي يار و يقين مي‌دانم
سازگاري نکند آب و هواي دگرم		خاک من زنده به تأثير هواي لب توست
غلغل اندر ملکوت افتد از آه سحرم		وه که گر بر سر کوي تو شبي روز کنم
بار مي‌بندم و از بار فروبسته‌ترم		پاي مي‌پيچم و چون پاي دلم مي‌پيچد
تا به تن در ز غمت پيرهن جان بدرم		چه کنم دست ندارم به گريبان اجل
بعد از اين باد به گوش تو رساند خبرم		آتش خشم تو برد آب من خاک آلود
حرف‌ها بيني آلوده به خون جگرم		هر نوردي که ز طومار غمم باز کني
تا به سينه چون قلم بازشکافند سرم		ني مپندار که حرفي به زبان آرم اگر
از سر شاخ زبان برگ سخن‌هاي ترم		به هواي سر زلف تو درآويخته بود
ور شکايت کنم از دست تو پيش که برم		گر سخن گويم من بعد شکايت باشد
ننگم آيد که به اطراف گلستان گذرم		خار سوداي تو آويخته در دامن دل
قيمت خاک تو من دانم کاهل بصرم		بصر روشنم از سرمه خاک در توست
هم سفر به که نماندست مجال حضرم		گر چه در کلبه خلوت بودم نور حضور
شرم دارم که به بالاي صنوبر نگرم		سرو بالاي تو در باغ تصور برپاي
که به دل غاشيه بر سر به رکاب تو درم		گر به تن بازکنم جاي دگر باکي نيست
شرم بادم که همان سعدي کوته نظرم		گر به دوري سفر از تو جدا خواهم ماند