نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پيوندي

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پيوندي شاعر : سعدي که ما را بيش از اين طاقت نماندست آرزومندي نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پيوندي بديع از طبع موزونت که در بر دوستان بندي غريب از خوي مطبوعت که روي از بندگان پوشي که ما را همچنين باشد شکيبايي و خرسندي تو خرسند و شکيبايي چنينت در خيال آيد مگر در دل چنين بودت که خود با ما نپيوندي نگفتي بي‌وفا يارا که از ما نگسلي هرگز زهي بخشايش و دولت پدر را کش تو فرزندي زهي آسايش و رحمت نظر را کش تو منظوري چو...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پيوندي

شاعر : سعدي

که ما را بيش از اين طاقت نماندست آرزومندي		نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پيوندي
بديع از طبع موزونت که در بر دوستان بندي		غريب از خوي مطبوعت که روي از بندگان پوشي
که ما را همچنين باشد شکيبايي و خرسندي		تو خرسند و شکيبايي چنينت در خيال آيد
مگر در دل چنين بودت که خود با ما نپيوندي		نگفتي بي‌وفا يارا که از ما نگسلي هرگز
زهي بخشايش و دولت پدر را کش تو فرزندي		زهي آسايش و رحمت نظر را کش تو منظوري
چو بيخ مهر بنشاندم درخت وصل برکندي		شکار آن گه توان کشتن که محکم در کمند آيد
کنونت بازدانستم که ناقض عهد و سوگندي		نمودي چند بار از خود که حافظ عهد و پيمانم
تو در جمع آمدي ناگاه و مجموعان پراکندي		مرا زين پيش در خلوت فراغت بود و جمعيت
که از من خدمتي نايد چنان لايق که بپسندي		گرت جان در قدم ريزم هنوزت عذر مي‌خواهم
چه مي‌گويي چنين شيرين که شوري در من افکندي		ترش بنشين و تيزي کن که ما را تلخ ننمايد
که او چون رعد مي‌نالد تو همچنان برق مي‌خندي		شکايت گفتن سعدي مگر با دست نزديکت