شنيدم که وقتي سحرگاه عيد

شنيدم که وقتي سحرگاه عيد شاعر : سعدي ز گرمابه آمد برون با يزيد شنيدم که وقتي سحرگاه عيد فرو ريختند از سرايي به سر يکي طشت خاکسترش بي‌خبر کف دست شکرانه مالان به روي همي گفت شوليده دستار و موي به خاکستري روي درهم کشم؟ که اي نفس من در خور آتشم خدا بيني از خويشتن بين مخواه بزرگان نکردند در خود نگاه بلندي به دعوي و پندار نيست بزرگي به ناموس و گفتار نيست تکبر به خاک اندر اندازدت تواضع سر رفعت افرازدت بلنديت بايد بلندي مجوي به گردن...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

شنيدم که وقتي سحرگاه عيد

شاعر : سعدي

ز گرمابه آمد برون با يزيد		شنيدم که وقتي سحرگاه عيد
فرو ريختند از سرايي به سر		يکي طشت خاکسترش بي‌خبر
کف دست شکرانه مالان به روي		همي گفت شوليده دستار و موي
به خاکستري روي درهم کشم؟		که اي نفس من در خور آتشم
خدا بيني از خويشتن بين مخواه		بزرگان نکردند در خود نگاه
بلندي به دعوي و پندار نيست		بزرگي به ناموس و گفتار نيست
تکبر به خاک اندر اندازدت		تواضع سر رفعت افرازدت
بلنديت بايد بلندي مجوي		به گردن فتد سرکش تند خوي
خدا بيني از خويشتن بين مجوي		ز مغرور دنيا ره دين مجوي
به چشم حقارت نگه در کسان		گرت جاه بايد مکن چون خسان
که در سرگراني است قدر بلند؟		گمان کي برد مردم هوشمند
که خوانند خلقت پسنديده خوي		از اين نامورتر محلي مجوي
بزرگش نبيني به چشم خرد؟		نه گر چون تويي بر تو کبر آورد
نمايي، که پيشت تکبر کنان		تو نيز ار تکبر کني همچنان
بر افتاده گر هوشمندي مخند		چو استاده‌اي بر مقامي بلند
که افتادگانش گرفتند جاي		بسا ايستاده درآمد ز پاي
تعنت مکن بر من عيب‌ناک		گرفتم که خود هستي از عيب پاک
يکي در خراباتي افتاده مست		يکي حلقه‌ي کعبه دارد به دست
وراين را براند، که باز آردش؟		گر آن را بخواند، که نگذاردش؟
نه اين را در توبه بسته‌ست پيش		نه مستظهرست آن به اعمال خويش